«Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά αν θέλεις μία γυναίκα, αν πρώτα δεν μείνεις κάτω από την ίδια στέγη μαζί της» είχε πει ο Marlon Brando και όλο και κάτι παραπάνω θα ήξερε. Γιατί μπορεί στο μυαλό η συγκατοίκηση με το κορίτσι να φαντάζει απλή -και να λες στον εαυτό σου «έλα μωρέ, σιγά τη διαφορά»- αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως όλα αλλάζουν. Τόσο στον τρόπο ζωής όσο και τον χαρακτήρα. Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις είναι ανεκτικές και άλλες στέλνουν τον ένα από τους δύο από εκεί που ήρθε. Όπως στην περίπτωση του φίλου μου του Γιάννη (που δεν θα τον δώσουμε στεγνά με το αληθινό του όνομα).
«Πάλι καλά που έφυγα γιατί καταστρεφόμουν εκεί μέσα. Είχα ακούσει ιστορίες αλλά δεν ήξερα πως θα είναι έτσι». Γιατί μόλις η πόρτα του διαμερίσματος κλείνει, τα προβλήματα δεν φεύγουν όπως οι φίλοι που ήρθαν για επίσκεψη. Παραμένουν στην κουζίνα, στο σαλόνι, αλλά και στο κρεβάτι πριν τον ύπνο τηρώντας την παράδοση της κρεβατομουρμούρας. Και είναι πολύ χειρότερο από όσο ακούγεται. Δηλαδή, για πες ρε συ Γιαννάκη να μαθαίνουμε και εμείς...
«Ο καθένας τον χώρο του. Μ Υ Θ Ο Σ.»
Γιατί ο Γιάννης μπορεί να είχε το γραφείο με το laptop του και ένα PS4 καρφωμένο στην οθόνη του σαλονιού, αλλά όλα τα υπόλοιπα τριγύρω δεν θύμιζαν σε τίποτα τον «δικό» του χώρο. «Πάρε για παράδειγμα το σαλόνι. Από τα κηροπήγια, μέχρι τους πίνακες, τα βάζα και τα φυτά. Όλα ήταν σχεδιασμένα και επιλεγμένα με βάση το γούστο της. Στην αρχή δεν δίνεις σημασία αλλά αργότερα, όταν αρχίζει να σου λέει «πρόσεχε» το ένα και «πρόσεχε» το άλλο, αρχίζεις και νιώθεις σαν παρείσακτος. Ότι είσαι κάπου φιλοξενούμενος και πρέπει να προσέχεις μην σπάσεις τίποτα». Και έφτασε η στιγμή που ο Γιάννης σταμάτησε να καλεί φίλους στο σπίτι. Τους έβλεπε μόνο έξω.
«Ούτε την αφίσα με τον John Lennon, ρε φίλε»
Το φαινόμενο της αφίσας ήταν ένα γερό χτύπημα στο στομάχι. Κάτι που δεν περιμένεις να σου συμβεί, αλλά που κανονικά πρέπει να σε ταρακουνήσει και να σε βάλει σε σκέψεις. «Έχω την αφίσα του John Lennon από 10 χρονών. Είναι δώρο του πατέρα μου. Ξέρει ότι έχω μεγάλη αδυναμία σε αυτή την αφίσα και ξέρει ότι δεν θα την αποχωριζόμουν ποτέ. Και όμως όταν πήγα να την κρεμάσω, η απάντηση ήταν ‘‘Δεν πιστεύω να την κρεμάσεις έτσι;’’». Όταν ο Γιάννης ρώτησε τι κακό έχει μία αφίσα, η απάντηση ήταν «Bλέπεις κάτι δικό μου στον τοίχο; Γιατί να μπει κάτι δικό σου;». Η αφίσα έμεινε κλεισμένη μέσα στο ρολό για έναν ολόκληρο χρόνο. Και ο Γιάννης αυτό, δεν της το συγχώρεσε ποτέ.
«Έμπαινα στο μπάνιο και ένιωθα σαν τη Μπάρμπι»
Σαπούνια, σαπουνάκια, σφουγγαράκια, βούρτσες, βουρτσάκια, περισσότερες βούρτσες, κρέμες, κολόνιες, κοπτήρες, τσιμπιδάκια και άλλα πολλά που κατακτούσαν τα 3/4 του μπάνιου. «Δεν ήταν το μπάνιο ενός ζευγαριού. Ήταν ένα γυναικείο μπάνιο. Ακόμη και το χαρτί υγείας είχε πάνω κάτι μπανανίτσες. Μου ερχόταν να κάνω εμετό. Εντάξει, δεν περίμενα να μπαίνω στο μπάνιο και να είναι γεμάτο πομάδες και κρέμες ξυρίσματος, αλλά όταν όλα είναι πεταμένα δεξιά και αριστερά, νιώθεις πως είσαι σε κομμωτήριο που ειδικεύεται στα γυναικεία χτενίσματα». Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις άνετα στο μπάνιο και πόσο μάλλον όταν πηγαίνεις σε αυτό για… πρωινή επίσκεψη. «Τέλος θα σου πω αυτό. Σεξ στο μπάνιο δεν κάναμε ποτέ, για να μην σπάσουμε τίποτα κατά λάθος. Τόσο ξενέρωτα. Έβλεπα την μπανιέρα στο Scarface και με έπιαναν τα κλάματα».
«Αμ το άλλο με τη μάνα της;»
«Μπάστακας ρε φίλε, μπάστακας. Κάθε ΣουΚου, τουλάχιστον για 2 ώρες. Εδώ μου έκανε παρατήρηση ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ γιατί τριγυρνούσα με το μπουρνούζι. Δεν είπα να μην την δει, αλλά ας πάνε για ένα καφέ. Έλεος δηλαδή». Βέβαια εδώ που τα λέμε, το πρόβλημα του Γιάννη με την πεθερά του προϋπήρχε πριν το σπίτι. Απλά τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. «Πολύς κόσμος το κάνει αυτό το λάθος. Ωραίες οι επισκέψεις από γονείς, αλλά όχι να γίνουν και συνήθειο».
«Τελικά, η συγκατοίκηση με βοήθησε να δω τον πραγματικό άνθρωπο που είχα δίπλα μου»
Γιατί αν το καλοσκεφτείς, το πρόβλημα δεν ήταν η συγκατοίκηση αυτή καθαυτή, αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραζόταν ο Γιάννης την ζωή του. «Βγαίνουν πολλά στην επιφάνεια όταν το ζευγάρι αποφασίσει να μείνει μαζί. Παραξενιές, μίση, κακίες. Και από τις δύο πλευρές. Να ξεκαθαρίσω πως γενικά ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Μια χαρά τα κάνουν και οι άντρες αυτά, εννοείται. Απλά έτυχε στην προκειμένη περίπτωση να είμαι εγώ το θύμα. Είχα μπλέξει με μία bossy γυναίκα που μου έβαζε τις φωνές για το παραμικρό και που νόμιζε πως το σπίτι ήταν το δωμάτιο της. Δεν λέω πως είναι κακία. Απλά ότι εγώ δεν κατάφερα να την αντέξω».
Περαστικά σου Γιαννάκη.
Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα.
