Δεν έχει πολύ καιρό από τότε που ο Alain Delon, κατά πολλούς και (κυρίως) πολλές, πιο όμορφος άντρας που έχουν δει ποτέ ο κόσμος είδε τον «άσπονδο» κολλητό του, Jean-Paul Belmondo να αποχαιρετά τα εγκόσμια, προχωρώντας στην περιβόητη ατάκα: «μακάρι να “φεύγαμε” μαζί». Πολλοί το εξέλαβαν ότι η αγάπη και η φιλία τους ήταν πολύ στενή, στην ουσία όμως δεν είδαν τη ρίζα της μακάβριας αυτής δήλωσης.
Ο Alain Delon όντας πλέον 88 ετών δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση το φως το αληθινό, το γαλλικό αρσενικό που φοβόσουν να περάσει κοντά στη γυναίκα ή την κόρη σου, τον άντρα που όλες ήθελαν και οι περισσότεροι θαύμαζαν. Η ζωντάνια και η διάθεση για «περιπέτειες» έχει αντικατασταθεί πλέον από μιζέρια και αναμονή για το στερνό αντίο, μια κατάσταση που περιμένει σαν λύτρωση με ανοιχτές αγκάλες όσο και αν ο οργανισμός του δεν λέει να τον εγκαταλείψει. Τα νιάτα και η ενέργεια έχουν αποχωρήσει και το χειρότερο, ο ίδιος κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη και δεν τον αναγνωρίζει.
Μια ματιά στο παρακάτω άλμπουμ θα σου δείξει πώς είχε συνηθίσει τον εαυτό του:
Τίποτα δεν έχει πια σημασία
Ούτε καν τα ίδια του τα παιδιά. «Η ζωή δεν έχει πια να μου φέρει πολλά. Ξέρω τα πάντα, τα έχω δει όλα, μα πάνω απ’όλα μισώ αυτή την εποχή... Ξέρω ότι θα αφήσω αυτόν τον κόσμο χωρίς λύπη» είναι τα λόγια ενός φαντάσματος του τύπου που όλοι οι πατεράδες μας ήθελαν να μοιάσουν.
Για τους νεότερους το να ακούς πώς είναι τα δύσκολα γεράματα και να τα βλέπεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι κάτι από μόνο του φοβιστικό. Αυτό το «μακάρι να είχα τα χρόνια του 80χρονου παππού» μοιάζει μακρινό και δύσκολο, ωστόσο μέσα στη σκέψη για τις δυσκολίες αισθάνεσαι πως σε αυτή την ηλικία άλλα πράγματα έχουν σημασία. Καταστάσεις όπως την ανάγκη που έχουν τα παιδιά σου να σε βλέπουν εκεί, έστω και σαν ιδέα δίπλα τους, το ίδιο όμως ισχύει και για σένα με τη σειρά σου.
Για τον Alain Delon ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα πλέον. «Το να γερνάς είναι τραγικό. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου πλέον. Χάνεις το πρόσωπό σου, την όρασή σου. Σηκώνεσαι και σε πονάνε τα πάντα. Άμα πέσεις δεν μπορείς να σηκωθείς.» είναι μερικά από τα λόγια του, δείχνοντας με μεγάλη σιγουριά πως πλέον είναι σκιά του εαυτού του που απλώς περιμένει το μοιραίο.
Η ευθανασία είναι το επόμενο βήμα
Δεν είναι ακριβώς τα λόγια που θες να ακούσεις από έναν ζωντανό-μύθο της έβδομης τέχνης και των ανδρών γενικότερα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι περνάει πλέον ο Delon, τι κουσούρια του άφησε η ιδιόρρυθμη σχέση με τα παιδιά του, κυρίως όμως η ανικανότητα του να αναγνωρίσει πλέον τον εαυτό του στον καθρέπτη, που τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ευθανασία.
«Η ευθανασία είναι το πιο λογικό και φυσικό πράγμα. Από μια ορισμένη ηλικία και χρονικό σημείο, έχουμε το δικαίωμα να φύγουμε αθόρυβα και ειρηνικά από αυτόν τον κόσμο» είπε πρόσφατα σε ελβετικό κανάλι.
Η ομορφιά είναι υποκειμενική, σε κάποιες μορφές της ωστόσο είναι απλά ανίκητη. Για τον τύπο με τα απέραντα γαλάζια μάτια και το υπέροχο πρόσωπό ήταν η απόλυτη ευλογία. Από την ώρα όμως που εξαφανίστηκε, εξέλισσεται σε πλήγμα της ψυχής του. Ένα τέλος που κανένας δεν περίμενε και κυρίως δεν θα ήθελε από έναν άνθρωπο που ήταν η προσωποποιημένη ζωντάνια την οποία θα θέλαμε έστω και για λίγο να αγγίξουμε στη ζωή μας. Το αν έχει δίκιο για την ευθανασία και κατά πόσο είναι δικαίωμά μας, σηκώνει πραγματικά μεγάλη συζήτηση που δύσκολα θα βρει εύκολη απάντηση.
Είναι άσχημο να βλέπεις έναν άνθρωπο να περιμένει να πεθάνει, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο απόλυτος ζεν πρεμιέ και ήρωας των πατεράδων μας.
