Αφού ακούσαμε τις διθυραμβικές κριτικές κάναμε και εμείς μια βόλτα από το σινεμά για να ανακαλύψουμε αν όντως αληθεύει ότι το «The Batman» είναι τόσο άρτια φτιαγμένο, κυρίως όμως γιατί δεν γινόταν να χάσουμε το νέο μονοπάτι του Εκδικητή της Gotham City. Το αποτέλεσμα; Κάτι πολύ παραπάνω από θετικό.
Μια ταινία που είχε αποκτήσει τεράστιο hype και προσμέναμε καιρό (πήρε τόσες αναβολές μην ξεχνιόμαστε) το «The Batman» του Matt Reeves θα μνημονεύεται και δικαίως, καταφέρνοντας να ακολουθήσει μια διαφορετική προσέγγιση από τους προκατόχους του, πιάνοντας τον χαρακτήρα από μια σκοπιά που δεν είχαμε δει μέχρι σήμερα. Παρότι διέτρεχε κίνδυνο να «καεί», το μοναδικό σκότος της ατμόσφαιρας, η υπόθεση-θρίλερ, η διαχείριση ενός παζλ γεμάτο εξαιρετικούς χαρακτήρες (Riddler, Catwoman, Penguin, Gordon, Carmine Falcone) και κυρίως έναν μοναδικό Robert Pattinson που επιτέλους πετάει τη ρετσινιά του «Twilight», συνθέτουν ένα φιλμ που σου αποτυπώνεται στο μυαλό από όλες τις απόψεις και κυρίως για τους σωστούς λόγους.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι οι Batmanόφιλοι είναι ότι από τη στιγμή που έχουμε μεγάλες προσδοκίες συγκρίνουμε αναπόφευκτα την ταινία του Reeves με τις αντίστοιχες του Christopher Nolan (Batman Begins, Dark Knight, The Dark Knight Rises). Παρότι θα δεις κοινά στοιχεία όσον αφορά την σκοτεινή ατμόσφαιρα -χωρίς όμως να μοιάζουν- ο Reeves ακολουθεί διαφορετική οδό, πιάνοντας την ιστορία από άλλη γωνία, πιο σκοτεινή και θα λέγαμε πιο της εποχής με έναν χαρακτήρα noire που ώρες-ώρες σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις υπερ-ηρωική ταινία.
Η υπόθεση δίνει το ρυθμό
Μια σειρά από φόνους αρκετά γνωστών προσώπων προκαλούν αναταραχή στην Gotham City εν καιρώ εκλογών και το νεοσύστατο δίδυμο Batman-Jim Gordon (Jeffrey Wright) προσπαθεί να λύσει το μυστήριο και να φτάσει στο δολοφόνο. Επειδή όμως κάθε ντετέκτιβ που θέλει να σέβεται τον εαυτό του έχει άκρες και στις σκιές, ο Batman βρίσκει μια απρόσμενη σύμμαχο στο πρόσωπο της Selina Kyle/Catwoman (Zoe Kravitz) της οποίας οι κινήσεις αποτελούν τεράστιο ερωτηματικό. Τα κίνητρά της φαίνονται σωστά, μπορεί όμως να την εμπιστευτεί;
Το φιλμ σε βάζει απευθείας στο timeline δείχνοντάς σου ότι ο απόγονος και κληρονόμος της τεράστιας περιουσίας των Wayne βρίσκεται στα πρώτα χρόνια που έχει βρει το νόημα της ζωής του καταπολεμώντας το έγκλημα μόλις πέσει το πέπλο της νύχτας, δίχως να έχει βρει (ακόμα) ισορροπία ανάμεσα στην «εκδικητική» του φύση και εκείνη του ευυπόληπτου πολίτη. Ο Matt Reeves σε αντίθεση με τον Christopher Nolan δεν εστιάζει τόσο στο συνδυασμό Bruce Wayne/Batman αλλά κυρίως στον μασκοφόρο εκδικητή με τον Pattinson να εμφανίζεται περισσότερο με την μάσκα παρά ως Playboy Millionaire όπως σε άλλες ταινίες συνηθίσει. Με όπλο την ατμόσφαιρα που αρμόζει σε έναν σκοτεινό χαρακτήρα της Dc Comics χωρίς να έχει καμία όμως σχέση με αυτά και το soundtrack του Michael Giacchino, «Water Tower» να αποθεώνει τον ερχομό του στα κατάλληλα σημεία, ο Batman ξεδιπλώνεται σαν ιδέα και σταδιακά κατακτά το σκότος μέσα στον υπόκοσμο που ταλαιπωρεί την πόλη.
Σε αυτή την ταινία όμως παρότι έχει αρκετές σκηνές δράσης που όχι απλά είναι ωραίες αλλά σε απογειώνουν - το ξυλίκι είναι ωμό και αδίστακτο όπως ταιριάζει άλλωστε στον Batman – η υπόθεση θυμίζει κάτι από Zodiac ή κάποιο θρίλερ μυστηρίου όπου οι ντετέκτιβ αναζητούν τα σημάδια ενός δολοφόνου που παίζει με το μυαλό τους και παράλληλα στρατολογεί κόσμο εκμεταλλευόμενος τις ευαισθησίες και το θυμό των χαμηλών οικονομικά τάξεων. Εδώ λοιπόν ο Reeves ενώνει κομμάτια από τις κλασικές ιστορίες κόμικς «Batman Year One», «Batman: Hush», «Batman: The Long Halloween» και από τα videogames «Arkham Series» (για όσους έχουν παίξει θα χαρούν πολύ με την ταινία) χτίζοντας ένα μοναδικό story θρίλερ-μυστηρίου αναδεικνύοντας τον Batman για το μοναδικό μυαλό του, δείχνοντας σε όλους γιατί θεωρείται ο «World’s Greatest Detective».
Οι επιλύσεις των γρίφων του εξίσου σκοτεινού Riddler από τον υπέροχο Paul Dano είναι ίσως μεγαλύτερη πρόκληση και από το να παλέψει εναντίον ολόκληρου στρατού. Με δεδομένο ότι ο Batman «χτίζεται» όντας από την αρχή, ο Robert Pattinson με το παγερό του βλέμμα, την τεράστια απογοήτευση από τη ζωή και τις εκδικητικές τάσεις του, θα ξεχωρίσει για τον σκοτεινό του χαρακτήρα, θα φάει και το ξύλο του αλλά όλα αυτά συνθέτουν την κατάλληλη μετάβαση ενός τύπου που σταδιακά μετατρέπεται σε ήρωα. Ενός «ναυαγίου» της κοινωνικοποίησης που κάνει σιγά σιγά τα κατάλληλα βήματα προκειμένου να γίνει το σύμβολο που όλοι ξέρουμε.
Όταν έχεις δει τόσες ταινίες με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, νιώθεις πως δεν έχεις και πολλά διαφορετικά πράγματα να δεις και ειδικά αν έχει προϋπάρξει μια τριλογία όπως αυτή του Christopher Nolan, τότε ο πήχης είναι απίστευτα ψηλά. Αυτό όμως που καταφέρνει να κάνει ο Matt Reeves είναι να πάρει το μυαλό μας για λίγο από τις συγκρίσεις με τον Nolan και να μας βάλει σε μια νέα πραγματικότητα που αφορά τον Batman, παρουσιάζοντας τον ήρωα πιο σκοτεινό και ψυχολογικά διαταραγμένο από ποτέ. Μετά από πολλές ταινίες που μας κέρδιζαν κυρίως εξαιτίας του κακού (βλ. Joker, Bane) αυτή τη φορά όλο το ενδιαφέρον είναι πάνω στον Batman και στο πώς θα ανταποκριθεί στις προκλήσεις που βιώνει ένας μασκοφόρος Εκδικητής. Κάτι που φοβόμασταν αρκετά βλέποντας τον Robert Pattinson στο ρόλο, ωστόσο μετά από τη συγκεκριμένη ερμηνεία οφείλουμε να τον παραδεχτούμε.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το «The Batman» είναι απλά η αρχή μιας νέας πορείας που διαγράφεται μπροστά μας, όπως είχε κάνει άλλωστε και ο Nolan όταν εισήγαγε στην «Dark Knight Trilogy» τον Christian Bale με το «Batman Begins» πριν αυτή απογειωθεί με τα «Dark Knight» και «Dark Knight Rises». Ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει άραγε η συνέχεια του Σκοτεινού Ιππότη του Matt Reeves, ειδικά αν λάβουμε υπ' όψιν μας το φινάλε με το οποίο «έχτισε» τις ελπίδες για ένα πολλά υποσχόμενο σίκουελ.
