Αυτά τα χέρια, Ποτέ, Το πάρτι, Ερωτικό (Με μια πιρόγα), Επειδή σ’αγαπώ, Η μικρή Ραλλού, Ο Γιάννης ο φονιάς, Όσο αγαπιόμαστε τα δυο…
Βασίλης Τσιτσάνης, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, Αντώνης Βαρδής, Δήμος Μούτσης, Μάριος Τόκας, Γιώργος Ζαμπέτας, Άκης Πάνου…
Και μετά Νίκος Γκάτσος, Κώστας Καρυωτάκης, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βίρβος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Άλκης Αλκαίος, Μάνος Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου. Όσα κι όσοι διάβασες, έχουν κοινό παρανομαστή: Τον Μανώλη Μητσιά. Αυτόν που γεννήθηκε σαν σήμερα (26/2) πριν από 76 χρόνια. Ο Μανώλης ο Σαλονικιός. Ο Μανώλης ο Συριανός ως ερωτικός μετανάστης. Ο Μανώλης των σπουδαίων τραγουδιών και των σπουδαιότερων δημιουργών. Ο Μανώλης του «Άξιον Εστί». Ο Μανώλης Μητσιάς.
Ο Μανώλης Μητσιάς που ποτέ δεν διεκδίκησε ούτε μισό χιλιοστό σε αυτό που ονομάζουμε star system. Που ποτέ δεν απασχόλησε το κοινό με κάτι άλλο πέρα από τη μαγική φωνή του, η οποία έφτανε τα τραγούδια στα πέρατα του κόσμου. Ο Μανώλης που κάθε φορά που κλείνει το μικρόφωνο, επιστρέφει στη ζωή του. Μια ζωή τόσο σεμνή όσο κι ο ίδιος. Κι ας έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας και της γης το χρυσάφι. Ας τον έχουν επιλέξει/εμπιστευτεί οι σπουδαιότεροι απ’όσους έχουν περάσει ποτέ από αυτόν τον τόπο. Ο Μητσιάς δεν φώναξε ποτέ για όσα έχει πετύχει. Δεν χρειάστηκε. Γιατί να σπαταλήσει τη φωνή του; Ο Μητσιάς που ακόμη και σήμερα στα 76 του, με αυτό τον πλούτο που του δίνει το ρεπερτόριο του, σου μιλάει και κοιτάζει χαμηλά. Όπως όλοι οι πραγματικά σπουδαίοι.
Δεν ξέρω για τι απ’όλα οι νεότεροι θα πρέπει να μάθουν τον Μανώλη Μητσιά. Την εποχή που οι πιτσιρικάδες βομβαρδίζονται από τραγούδια (ο θεός να τα κάνει…) που μιλάνε για ναρκωτικά, λεφτά και όπλα, τραγούδια που τα φτιάχνουν και τα λένε τύποι που κάνουν επίδειξη για όλα και πουλάνε ψευτοτσαμπουκά, θαρρώ πως ο Μανώλης Μητσιάς θα μπορούσε να είναι η ελπίδα… Η ελπίδα έστω κι ένας να καταλάβει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Να καταλάβει πως ο χρυσός πολλές φορές δεν λάμπει. Να καταλάβει πως για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεσαι κάτι χρυσό… Αρκεί να έχεις τραγουδήσει τους σπουδαίους και να μπορείς με τη βάρκα σου να βγαίνεις στα ανοικτά της Σύρου.
Να είσαι ο Μανώλης Μητσιάς. Ο σεμνότερος των σεμνών.
