Τίποτα δεν σου φαίνεται γνώριμο μέχρι εσύ ο ίδιος να το ενστερνιστείς, να μπεις στη φιλοσοφία του και να το μάθεις. Κάπως έτσι είναι και ο γαλλικός κινηματογράφος και δη η γαλλική κωμωδία. Έτσι και δεν του δώσεις την ευκαιρία ή το χρόνο για να τον καταλάβεις, ενδέχεται να μην το κάνεις και ποτέ. Από μικρός δεν είχα ποτέ κάποια σχέση με γαλλικές ταινίες, πέραν των περιπετειών των «Αστερίξ και Οβελίξ» με τον Gerard Depardieu. Μέχρι τότε ούτε ήξερα τι εστί Alain Delon ή Jean-Paul Belmondo, ενώ αν δεν είχα δει εκείνο το τερατούργημα «Godzilla» του 1997 ενδεχομένως να μην ήξερα τι θα πει ούτε Jean Reno.
Κάθε αρσενικό υποκλίνεται στο μεγαλείο του Alain Delon.
Η πρώτη μου επαφή με τον γαλλικό κινηματογράφο (με δική μου βούληση) ήταν όταν με έπιασε η περιέργεια να μάθω με τι έχει πάθει πλάκα ο πατέρας μου ένα απόγευμα στο σπίτι καθώς βλέπει τηλεόραση. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά το να βλέπω έναν άνθρωπο όπως ο πατέρας μου για πρώτη φορά στη σύντομη (τότε) ζωή μου να έχει πάθει νευρικό γέλιο μου προκάλεσε ένα ερωτηματικό και μια μεγάλη περιέργεια για το τι είναι αυτό που δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα από τα γέλια. Χωρίς να μπορεί να μου μιλήσει πήρα πρωτοβουλία και άρχισα να κοιτάζω την οθόνη προσπαθώντας να αλιεύσω κάτι και αυτό που είδα μπροστά μου ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα είχα συνηθίσει. Έναν τύπο-καρικατούρα πραγματική που όλο γκρίνιαζε, πήγαινε πάνω-κάτω χωρίς ιδιαίτερο νόημα, ένα πρόσωπο βουτηγμένο στην γκριμάτσα και την τσαντίλα.
Οι κινήσεις του θύμιζαν σε τεράστιο βαθμό τον Θανάση Βέγγο (αυτό το πάνω-κάτω που είπα πιο πάνω) ωστόσο με άλλο στυλ και τρόπο. Η ταινία λεγόταν «Les grandes vacances» -στα ελληνικά «Οι Μεγάλες Διακοπές» και παρά το γεγονός ότι δεν με ενέπνεε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ήταν στη γαλλική γλώσσα, οι αστείες σκηνές και οι γκάφες στις οποίες υπέπιπτε μονίμως ο πρωταγωνιστής, με κόλλησαν στην οθόνη βλέποντάς το έως το τέλος. Κάπως έτσι έγινε η πρώτη μου γνωριμία με τον Louis de Funès.
Κάτι το μοναδικό
Από την αρχή της ζωής σου μέχρι το τέλος αποκτάς διαφορετικές εμπειρίες και η ωριμότητα σε αναγκάζει να ανακαλύψεις λίγο καλύτερα κάποια πράγματα για τα οποία κάποτε είχες αμφιβολίες, ενώ για άλλα που κάποτε σε έκαναν να γελάς πλέον δεν σου κάνουν την ίδια εντύπωση. Η λέξη χιούμορ είναι μέσα σε αυτή την κατηγορία, μια και κάθε χρόνο που περνάει γελάς με διαφορετικά πράγματα και βιώματα.
Ο Louis de Funès από την άλλη είναι ίσως μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου και κωμικού, φτιαγμένη για να σε κάνει να γελάς ανεξαρτήτως ηλικίας με τον τρόπο που προσεγγίζει την ερμηνεία αλλά και την γκάφα την οποία φαίνεται ότι ήταν «ερωτευμένη» μαζί του σε όποια ταινία και αν συμμετείχε. Ένας τύπος με άπειρη ποικιλία κινήσεων, όπου κάθε του αστείο είχε τη δύναμη και τη μαγεία να μαγέψει το ίδιο έναν 10χρονο, έναν ενήλικο και έναν 40άρη ταυτόχρονα, ακόμα και αν για τον καθένα «χτυπούσε» με διαφορετικό τρόπο.
Με την πορεία που έχει λάβει πλέον το χιούμορ στις κωμωδίες, όπου μας εξιτάρει το πνευματικό αστείο και η εξωφρενική ατάκα, είναι κάποιοι τύποι σαν τον Louis de Funès που έρχονται να σου υπενθυμίσουν ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν πλαστεί για να προκαλούν το γέλιο, ανεξαρτήτως αν το διαθέτουν μέσα τους. Διότι για κάθε Benny Hill, Steve Carell, Jim Carrey, James Corden ή στην Ελλάδα τους Γιάννη Μπέζο, Αλέξανδρο Τσουβέλα και Μάκη Παπασημακόπουλο, θα υπάρχει πάντα ένας Leslie Nielsen, ένας Rohan Atkinson, ένας Peter Sellers ή ένας Θανάσης Βέγγος για να σου ξυπνάν το γέλιο και μόνο με μια τους γκριμάτσα, ή ακόμα από τον τρόπο με τον οποίο περπατούν.
Λένε ότι ο Louis υπήρξε στη ζωή του αρκετά ντροπαλός και συμμαζευμένος, ωστόσο αυτό το είδος χιούμορ που διέθετε, το λαϊκό, το βασισμένο στην υπερκινητικότητα και την τσαντίλα, μας δίνει μια σιγουριά ότι η ζωή του ήταν γεμάτη με αστείες στιγμές που δικαιολογούν τη γενικότερη εικόνα του που απολαύσαμε σε τόσες και τόσες ταινίες μεταξύ των δεκαετιών του ’60 και του ’70.
Είναι αρκετοί που υποστηρίζουν ότι το χιούμορ μέχρι ενός σημείου μπορεί να διδαχθεί, η περίπτωση όμως του Louis de Funès είναι πραγματικά μοναδική. Είτε είδες κάποια ταινία του «Φαντομά», είτε την «Ασύλληπτη Απόδραση», είτε τον «Χωροφύλακα του Σαν Τροπέ», το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτού του είδους χιούμορ μπορούν να το υποστηρίξουν μόνο όσοι το έχουν έμφυτο.
