Θεωρούσα πάντα τον Stallone ένα παρεξηγημένο ηθοποιό. Ενώ είχε όλη εκείνη την αναγνώριση από τα Rocky και τα Rambo, ο κόσμος περίμενε κάτι περισσότερο. Μάλλον, κάτι διαφορετικό. Το κοινό κάνει συχνά το λάθος να συγκρίνει ανόμοια πράγματα για να ικανοποιήσει τις θέσεις που έχει διατάξει μέσα στο κεφάλι του ή απλά για να έχει το πάνω χέρι σε μία καφενειακή κουβέντα. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τον Stallone με τον Robert De Niro και τον Russell Crowe όταν μιλάς για ταινίες μποξ. Δεν υπάρχει καλύτερος. Υπάρχουν διαφορετικοί με διαφορετικό χαρακτήρα. Κάποιοι τα κατάφεραν πιο εύκολα και κάποιοι πιο δύσκολα. Άλλοι υπήρξαν πιο τυχεροί και άλλοι όχι. Ο Stallone στην αρχή της καριέρας του, δεν υπήρξε ούτε τόσο τυχερός ούτε τα βρήκε όλα στρωμένα.
Η ρετσινιά του macho man
Καλώς ή κακώς, ο Stallone όπως και ο Arnold Schwarzenegger αντίστοιχα, μπήκαν αναμεταξύ τους σε έναν άγραφο πόλεμο «θηρίων». Ξαφνικά, το ζητούμενο για τους δύο διάσημους action heroes της εποχής, ήταν ο Terminator, o Rocky, o Rambo και ο Conan να μπαίνουν στη διαδικασία να αναμετρηθούν σε κιλά από σφαίρες και λίτρα αίματος. Έτσι αποφάσισε η κινηματογραφική βιομηχανία της εποχής να κρίνει τον πιο επιτυχημένο, σε μία εποχή που η Αμερική κοκορευόταν και προπαγάνδιζε στις ταινίες της πιο πολύ από ποτέ. Προφανώς υπήρχαν χρήματα στην όλη ιστορία. Ο Stallone δεν ήταν ο τύπος με τις κορυφαίες επαφές στο Hollywood που τα τηλέφωνα του ατζέντη του χτυπούσαν μανιωδώς. Για την ακρίβεια, τα πρώτα χρόνια της καριέρας του δεν είχε καν ατζέντη και οι περισσότεροι ηθοποιοί διαμήνυαν πως θα έκανε κακό στην καριέρα τους να δουλέψουν με έναν τύπο που ήταν πρησμένος στα αναβολικά και έριχνε μπουνιές στο ρινγκ.
Ο άνθρωπος πίσω από τις ταινίες
Το θέμα ήταν πως ο Stallone ήταν πάντα τόσο διαφορετικός από αυτό που έδειχνε στην μεγάλη οθόνη. Του άρεσε να διαβάζει ποίηση, να κάνει βόλτες στην παραλία, να φροντίζει τα αδέσποτα και να γράφει. Πέρα από το Rocky, ο Stallone είχε πολλές ιδέες που δεν έφτασαν ποτέ μέχρι τα πλατό του στούντιο. Ακόμη και όταν πήρε την ευκαιρία του και κέρδισε, τα στούντιο δεν ενδιαφερόντουσαν να κάνουν κάτι πιο ποιοτικό. Είχαν δει στο πρόσωπο του τον action hero που φανταζόντουσαν, έχτισαν πάνω σε αυτό και φρόντισαν να τον κάνουν πλούσιο. Ο Stallone θα έπρεπε είτε να αποσυρθεί, είτε να χτίσει κατά τέτοιον τρόπο την καριέρα του ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να κάνει κάτι δικό του. Μέχρι τότε όμως, έπαιξε πράγματι το παιχνίδι τους. Στο Cobra. Στο Demolition Man. Στο Tango & Cash και στο Specialist. Υπήρχε πάντα ένας ρόλος για τον Stallone αλλά υπό έναν όρο: να είναι ζόρικος. Αλλά ακόμη και εκεί, ήταν λίγοι αυτοί που είδαν πίσω από τον ρόλο. Για παράδειγμα το First Blood, συνεχίζει να είναι μία καταπληκτική ταινία με κορυφαία ερμηνεία από τον Stallone δεδομένης της τότε…απειρίας του σχετικά με τον κινηματογράφο.
Η επιστροφή και η αλλαγή
Η ταυτότητα του Stallone άρχισε ήδη να αλλάζει από το Rocky Balboa του 2006. Ο Rocky ξεκινάει να είναι πλέον ένας δραματικός χαρακτήρας. Πάντα το Rocky συμβόλιζε τον άντρα που κυνηγάει το όνειρό του για να το κάνει πραγματικότητα, αλλά το γεγονός ότι ο ήρωας είχε πλέον ένα μεγάλο γιο και είχε αποσυρθεί λόγω του θανάτου της γυναίκας του, έδινε πιο drama νότα ούτως ή άλλως. Ακόμη και ο ίδιος όταν ρωτήθηκε για το πως πέρασε σε κάτι τέτοιο μετά το Expendables, η απάντησή του ήταν ειλικρινής. «Ήταν μία ταινία όπου κατά βάση περάσαμε καλά μεταξύ μας». Κανείς όμως δεν είχε δει αυτό που θα ερχόταν. Γιατί ο κόσμος έχει την τάση να πιστεύει πως φτάνει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο να δώσουν. Δεν θέλουν ή αρνούνται να δεχτούν, πως όσο αναπνέεις μπορείς να δώσεις. Και αυτό έκανε με το Creed.
Η Χρυσή Σφαίρα της νέας γενιάς
Πολλοί ήταν εκείνοι που γέλασαν όταν ο Sylvester Stallone προτάθηκε για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Άλλοι τόσοι όμως έραψαν το στόμα τους, μετά από εκείνη την διάσημη ομιλία του όταν κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για την ίδια κατηγορία. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που -και από πλευράς σεναρίου στην ταινία- αλλά και στην ομιλία, είδαμε την πιο ευαίσθητη πλευρά του Stallone. Ξαφνικά, ήταν σαν να τίναξε την ρετσινιά του action hero που τόσα χρόνια του είχε καρφιτσώσει το Hollywood. Μίλησε για όλα εκείνα που τον οδήγησαν στο να δημιουργήσει ένα τέτοιο σενάριο και επικαλέστηκε τον Rocky Balboa ως έναν «καλό φίλο» που τον συνόδεψε μέσα στα χρόνια. Ο Rocky ωρίμασε γιατί ωρίμασε και ο Sylvester. Αλλά αυτό δεν τον έκανε λιγότερο μαχητή. Για την ακρίβεια τον έκανε νικητή.
Και γιατί όλα αυτά; Είναι ο Sylvester Stallone ο καλύτερος ηθοποιός που πέρασε ποτέ; Όχι. Είναι ό,τι πιο ειλικρινές και μοναδικό έχουμε δει στους ρόλους του; Πάλι όχι. Όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί αυτή την μοναδική του αλλαγή, αυτή την στροφή που τόσα χρόνια έψαχνε και προσπαθούσε να βγάλει. Γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξεις το πως σε βλέπει ο κόσμος, από το να ακολουθείς μία συγκεκριμένη πορεία σε όλη σου την καριέρα. Είναι τόσο δύσκολο, που κινδυνεύεις να χάσεις σε μία στιγμή τα πάντα.
Δεν ξέρω αν ο Rocky Balboa τα έχασε ή όχι. Όμως ο Sylvester Stallone, είναι και θα είναι για πάντα, ένας από τους εκφραστές του ποιοι είμαστε και το που θέλουμε να φτάσουμε. Όσες και αν είναι οι αντιξοότητες στο αιώνιο ρινγκ της ζωής.
