Πρέπει να ήμουν εννιά ή δέκα χρονών όταν είδα για πρώτη φορά το Dr. No. Μία ηλικία στην οποία ο Sean Connery και το σύμπαν του James Bond, ήταν πασίγνωστο για τον πλανήτη αλλά άγνωστο για παιδιά σαν εμένα. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει σήμερα, πως ένας ήρωας σαν τον James Bond δεν ανταποκρίνεται σε πιτσιρικάδες κάτω των δώδεκα. Και πολύ πιθανόν να έχει δίκιο. Πρέπει να έχεις μία ηλικία για να μπορέσεις να καταλάβεις όλα όσα κάνουν τον 007 αυτό που είναι. Κι όμως, ακόμη και σε εκείνη την πρώτη φορά που τον αντίκριζα να παίζει χαρτιά, είχε αυτό το κάτι. Και αυτό δεν άνηκε στον 007, αλλά στον Sean Connery.
Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, μπορεί ο Σκωτσέζος ηθοποιός να έχει κάνει μοναδικές εμφανίσεις στον κινηματογράφο, αλλά άπαξ και τον δεις με το σμόκιν του πράκτορα της MI6, νομίζω ότι είναι δύσκολα να τον συνδέσεις με οτιδήποτε άλλο. Σε μένα τουλάχιστον συνέβη έτσι. Θυμάμαι όλο το στήσιμο του σαν να ήταν χθες. Ο τρόπος που κοίταζε τα χαρτιά του. Ο τρόπος που άναβε το τσιγάρο. Που κοιτούσε μία ωραία γυναίκα. Η επιβλητικότητα του απέναντι στους αντιπάλους του. Ο τρόπος με τον οποίο ήξερε να χειρίζεται την γλώσσα. Ήταν όλο αυτό το στυλ που έκανε τον James Bond αυτό που είναι. Η επιτομή της αρρενωπότητας και του αθάνατου αντρικού στυλ. Αυτό που όλοι θέλαμε κρυφά μέσα στις καρδιές μας. Να γίνουμε James Bond στη θέση του James Bond. Αυτό όμως δεν συνέβη τυχαία.
Γιατί αν έχεις να θυμάσαι οτιδήποτε από τον Sean Connery, ήταν πως ακόμη και στα 90 χρόνια της ζωής του, παρέμενε αυτός ο στιλάτος άντρας που γοήτευσε για πρώτη φορά τις μανάδες μας. Που έκανε τους πατεράδες μας να δουν παραπάνω από μία ταινίες του. Η αλήθεια που γνωρίζουμε όλοι όσοι αγαπάμε τις ταινίες του James Bond μέχρι σήμερα, είναι πως αν δεν είχε γίνει αυτή η αρχή με τον Sean Connery, ακόμη και ο ίδιος ο 007 δεν θα γνώριζε την επιτυχία που απολαμβάνει σήμερα. Σίγουρα θα έκανε αίσθηση, αλλά θα έλειπε η «ψυχή». Αυτή η ψυχή που έδωσε πνοή στον ήρωα, ξεκίνησε με έναν από τους ωραιότερους άντρες στον κόσμο. Τον διαχρονικά ωραίο άντρα στον κόσμο και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Γιατί είναι φυσιολογικό να τραβάς τα φλας των φωτογραφικών φακών στα 40 σου χρόνια και υπερβολικά δύσκολο να έχεις άντρες και γυναίκες να σε βρίσκουν στιλάτο ακόμη και στα 90 σου. Αυτό το τελευταίο, δείχνει πως ο Connery δεν ήταν ένας ευκαιριακό τύπος. Μετέδωσε όλα του τα στοιχεία που τα είχε έτσι και αλλιώς και έπλασε τον 007 κατά εικόνα και κατά ομοίωση του. Μπορεί σήμερα τα MGM Studios να έχουν να λένε πως έφεραν τον πράκτορα στην μεγάλη οθόνη από τα βιβλία του Ian Fleming, αλλά το σουλούπι του στιλάτου άντρα που πίνει Martini με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο, ετοιμοπόλεμος για μία αποστολή, είναι κληροδότημα του Sean Connery και κανενός άλλου. Και αυτό το ζήλεψαν όλοι οι Bond που ήρθαν μετά.
Ο Sean Connery είχε κάθε λόγο να αισθάνεται χαρούμενος. Έζησε 90 γεμάτα χρόνια με επιτυχίες, έρωτες, προσωπική επιτυχία και χρήματα. Δεν σύνδεσε το όνομα του με κάποιον υπαρκτό θρύλο. Όχι. Εκεί είναι που διαφοροποιείται από όλους τους άλλους. Είναι αυτός που γέννησε ένα θρύλο. Που έδωσε την μορφή του σε ένα θρύλο. Που έδωσε τα χαρακτηριστικά, το στήσιμο, το ύφος, την ψυχή και την καρδιά. Ήταν ένας μικρός θεός που είδε τον δικό του πρωτόπλαστο ήρωα να γνωρίζει δόξες, να αλλάζει μεν πρωταγωνιστές, αλλά με το όνομά του να παραμένει μοναδικό. Και θα παραμείνει και αιώνιο. Ποιος ηθοποιός δεν θα ήταν χαρούμενος με κάτι τέτοιο; Και εμείς σαν άντρες, ας θυμηθούμε πόσο επιδραστικός ήταν για την ζωές μας. Όταν κρεμούσαμε πορτρέτα του στον τοίχο των σαλονιών. Που τον είχαμε στο νου όταν διαλέγαμε σακάκι ή γραβάτες ή όταν ανάβαμε τσιγάρο. Ο Sean Connery ήταν το ταβάνι ενός άντρα που προσπαθούσε καθημερινά να γίνει κάτι καλύτερο από αυτό που έβλεπε στον καθρέφτη. Εσύ δεν θα ένιωθες υπέροχα αν ήξερες ότι έχεις επηρεάσει εκατομμύρια άντρες στη Γη με αυτόν τον τρόπο;
Για εμάς όμως, που έχουμε εργαστεί στα αντρικά περιοδικά, που ο James Bond ήταν πάντα ένα ορόσημο που προσπαθούμε καθημερινά να φτάσουμε και ξέρουμε πως δεν θα το καταφέρουμε ποτέ, ο θάνατος του Sean Connery συμβολίζει το τέλος μίας εποχής. Μίας εποχής που τυγχάνει να πέφτει μαζί με μία από τις χειρότερες στιγμές που βιώνει η ανθρωπότητα και που, λίγο πριν αυτή η χρονιά τελειώσει, σε κάνει να αναρωτιέσαι τι άλλο μπορεί να συμβεί. Αυτός εδώ όμως, είναι ο θάνατος του πρώτου James Bond. Του πρώτου και μοναδικού. Παρότι ήταν ο Roger Moore που έφυγε πρώτος, για αυτόν εδώ τον ρόλο η πραγματική απώλεια συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Τώρα. Θα έχουμε όμως να θυμόμαστε πως πίσω από το σμόκιν και το χιούμορ, έχουμε έναν ηθοποιό που πήρε από το χέρι γενιές ολόκληρες αντρών και που μέσα από τους ρόλους του -όχι μόνο εκείνον του 007- προσπάθησε να τους κάνει λίγο καλύτερους.
Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο χωρίς τον Sean Connery. Ας τον αφήσουμε να περάσει όμορφα, στο πάνθεο των θρύλων του κινηματογράφου. Όπως ακριβώς του αξίζει.
