Φτάσαμε αισίως στο μεγάλο ντέρμπι της Κυριακής. Που δεν είναι απλά το παιχνίδι της χρονιάς, που θα «ορίσει» αν θα έχουμε πρωτάθλημα από δω και πέρα ή θα τελειώσουν όλα από το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου, αλλά ειδικά για τον ΠΑΟΚ είναι «το ματς της τριακονταετίας». Με τις δυο ομάδες να πηγαίνουν πάνοπλες για τη σέντρα του ματς (ο μόνος βασικός που θα απουσιάζει λόγω τραυματισμού κι από τις δυο ομάδες, θα είναι ο Ελαμπντελαουί), με κορυφαίο ξένο διαιτητή (Χεσούς Μανθάνο) κι όχι κανέναν «βήτα διαλογής» από τα αζήτητα της διαιτησίας. Με ασφυκτικά γεμάτη Τούμπα φυσικά, με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με πάθος, με πίστη για τη νίκη και από τις δυο ομάδες.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, «υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις/ για να περάσουμε μια τέλεια βραδιά» που λέει και το άσμα. Ούτε απουσίες, ούτε τραυματισμοί, ούτε δικαιολογίες. Ο πρώτος παίζει με το δεύτερο. Ο αήττητος ΠΑΟΚ με τον εξαιρετικά φορμαρισμένο Ολυμπιακό. Ο ΠΑΟΚ που δεν κλώτσησε βαθμούς δεξιά κι αριστερά στην πορεία του πρωταθλήματος, με τον Ολυμπιακό που τρέχει να καλύψει το χαμένο έδαφος. Με το ματς του πρώτου γύρου, στο «Γ. Καραϊσκάκης», να είναι αυτό που έχει χτίσει τη διαφορά που χωρίζει τις δυο ομάδες: αν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει, η διαφορά θα ήταν στο μείον δυο – κέρδισε όμως ο ΠΑΟΚ και απολαμβάνει μια διαφορά οκτώ βαθμών.
Ξεχάστε τα «ο ΠΑΟΚ βολεύεται και με την ισοπαλία»
Κανείς στην πραγματικότητα δεν βολεύεται με τίποτα άλλο, πέρα από τη νίκη. Για βαθμολογικούς και επικοινωνιακούς λόγους. Για ψυχολογία. Για να «δώσει απαντήσεις». Για να «βάλει τον άλλο στη θέση του». Για να έχουμε να λέμε την επόμενη ημέρα και την επόμενη εβδομάδα – ελπίζω μόνο για αγωνιστικά θέματα και τίποτα παραπέρα: ούτε ρολά, ούτε μπούκες στο γήπεδο, ούτε επεισόδια, ούτε διαιτησία, ούτε «παίρνω την ομάδα και φεύγω». Τίποτα τέτοιο. Να μιλάμε μόνο για μπάλα, για γκολ, για ευκαιρίες που μπήκαν ή δεν μπήκαν, για τακτικές, ατομικές ενέργειες, την κλάση του τάδε ή του δείνα που έκρινε το αποτέλεσμα, για το «σκάκι» των προπονητών και άλλα τέτοια.
Ξέρω καλά πως στα παιχνίδια αυτά κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν λογαριάζει το θέαμα και αν θα πονέσουν τα ματάκια μας ή θα ευχαριστηθούμε αυτό που θα δούμε. Απόλυτα σεβαστό, οι προπονητές και οι παίκτες πληρώνονται για να κερδίζουν και κανείς δεν θα τους πει «μπράβο» αν παίξουν ωραία μπάλα αλλά στο τέλος χάσουν. Για όλους τους ουδέτερους όμως, που θα καθίσουμε να δούμε το παιχνίδι, που δεν θα πανηγυρίσουμε τη νίκη του ενός ή του άλλου όπως θα κάνουν οι φίλοι του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, υπάρχει η «ανάγκη» να δούμε ένα ωραίο παιχνίδι. Μας το «χρωστάνε» οι δυο ομάδες, μας το χρωστάει το πρωτάθλημα το ίδιο φέτος, που δεν μας έχει χαρίσει φέτος ένα ντέρμπι που να δούμε μπαλάρα. Το ένα κρίθηκε από αυτογκόλ, το άλλο είχε αποβολή νωρίς, το παράλλο είχε μπόλικη σκοπιμότητα και κάπως έτσι κύλησε όλη η χρονιά.
Να δούμε μια ματσάρα βρε αδελφέ, που θα την θυμόμαστε για καιρό. Το Φορτούνη από τη μια και το Μπίσεσβαρ από την άλλη να οργανώνουν, τον Άκπομ και τον Γκερέρο να τα βάζουν με τα «θηρία», το Μαουρίσιο με τον Σάκχοφ να «πολεμάνε» με το Γκιγιέρμε και τον Καμαρά, το Λάζαρο να δίνει επικές μάχες με τον Μάτος και τον Βιεϊρίνια με τον Ποντένσε και πάει λέγοντας. Και στο τέλος της βραδιάς, να συνεχίσουμε να έχουμε πρωτάθλημα ή να έχουν τελειώσει όλα, αλλά οι «πελάτες», εμείς που θα το έχουμε δει στην τηλεόραση, να είμαστε ευχαριστημένοι και «γεμάτοι», επειδή θα έχουμε δει ένα ντέρμπι αντάξιο του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, του πρώτου και του δεύτερου της βαθμολογίας, των δυο πιο ακριβών ομάδων με τα πιο πλούσια ρόστερ, τη μεγάλη ιστορία και τους πολλούς οπαδούς.
