Είδαμε το πανό που σηκώθηκε χτες στο «Καραϊσκάκης» κι έχοντας στο μυαλό μας διάφορα εμετικά πανό που έχουν αναρτηθεί κατά καιρούς σε πάμπολλα ελληνικά γήπεδα, απορήσαμε: Γιατί τόσο μίσος ρε παιδιά; Γιατί τέτοιος επικήδειος;
Ομαδικές συνουσίες και ομαδικές αυτοκτονίες, επικλήσεις στην Ελληνίδα μάνα, ζωντανή ή νεκρή δεν έχει σημασία, επικλήσεις και στον Χάρο. Μαχαίρια, ντου, καρκίνοι, κατάρες και δεν συμμαζεύεται (η καφρίλα).
Πώς φτάσαμε να ευχόμαστε να πεθάνει κάποιος, έτσι στεγνά; Πώς το «μαλάκα» και το «άντε πηδήξου» έγινε τόσο εύκολα «ψόφος, καρκίνος και θάνατος»; Που ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια που είχες τίμια, αγνά, μορφωμένα μπινελίκια; Τα οποία παρέπεμπαν σε γήπεδο και όχι σε νεκροταφείο. Θύμιζαν ποδοσφαιρικό αγώνα και όχι πόλεμο.
Η κατάσταση έχει παραγίνει και το Ratpack παίρνει θέση.
Πώς;
Με μια τζούρα αγνότητας, με μια επίκληση στα χρόνια της παιδικής αθωότητας.
Οργανωμένοι, πάρτε καμιά ιδέα από τις φωτογραφίες που ακολουθούν, μπας και γίνουν τα πέταλα (κι ο κόσμος μας) καλύτερος...
