Τα περάσαμε όμορφα χθες βράδυ στο «Γ. Καραϊσκάκης». Τα περάσαμε τόσο όμορφα που τσιμπάγαμε ο ένας τον άλλο γιατί νομίζαμε πως όσα βλέπαμε στο χορτάρι οφείλονταν σε παραισθήσεις. Αυτά παθαίνεις όταν κοιμάσαι με Σεμπάδες και Πάρντους και ξυπνάς με Ποντένσε, Λάζαρο, Γκερέρο και παλιό καλό Φορτούνη. Όταν βλέπεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την μπαλίτσα να κυλάει στρωτά και μεθοδικά, να δημιουργούνται φάσεις η μία μετά την άλλη, να υπάρχει κίνηση και συνεργασία, δίψα και σύνδεση ποδοσφαιριστών-εξέδρας.
Τα δεδομένα αλλοτινών χρόνων, τότε που ο Ολυμπιακός έπνιγε αντιπάλους οιασδήποτε δυναμικής μέσα στον Πειραιά, φαίνεται να επανέρχονται και η αίσθηση της κυριαρχίας, μετά τις πρώτες τρεις επίσημες εμφανίσεις της ομάδας, δειλά δειλά ξανασηκώνει κεφάλι.
Κόκκινο και άσπρο
Τα περάσαμε όμορφα, που λες, και για έναν ακόμη λόγο (ειδικά όσοι συχνάζουμε στο πέταλο): οι ερυθρόλευκες εμφανίσεις, εκείνες που μένουν κλεισμένες μέσα στις ντουλάπες μας -συνήθως προτιμώνται ολόμαυρα t-shirt συνδέσμων με αναφορές στο τάδε πέσιμο ή στο δείνα αντρουά τσιτάτο που σε κάνουν να φαντάζεις πιο μάχιμος στα μάτια των συνοπαδών- οι χιλιάδες ερυθρόλευκες εμφανίσεις, λοιπόν, ήρθαν να ομορφύνουν το οπτικό μας πεδίο πέραν του λαχταριστού ποδοσφαίρου που παιζόταν στις τέσσερις γραμμές. Πιτσιρίκια και μεγαλύτεροι, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Χριστοδουλόπουλου (και όχι μόνο) και εμφανίστηκαν όπως πρέπει. Κοίταζες δεξιά-αριστερά κι άνοιγε το μάτι σου.
Κάποιοι (ελάχιστοι) με τις νέες εμφανίσεις της ομάδας. H συντριπτική πλειοψηφία με μπλούζες της τελευταίας δεκαετίας. Οι πιο μερακλήδες με ξεφτισμένες εμφανίσεις όπου πάνω τους έβλεπες ξεθωριασμένα ονόματα παικτών που χειροκροτούσαμε την προηγούμενη χιλιετία.
Ένα εικοσάλεπτο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Μπέρνλι, ξεκίνησα να φωτογραφίζω μανιωδώς δεξιά κι αριστερά, με τον χαρακτηρισμό του «ΑΡΔ» να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου. Το «χαλάλι» κρύβεται μέσα στο φωτογραφικό άλμπουμ που ακολουθεί:
