Είσαι ο Ρικ Πιτίνο. Και αποφασίζεις στα 66 σου χρόνια να κάνεις μια μεγάλη «τρέλα»: να περάσεις τον Ατλαντικό, να κοουτσάρεις στην «terra incognita» που λέγεται «Ευρώπη» και «Ευρωλίγκα», σε μια ομάδα με παίκτες που δεν διάλεξες και δεν προετοίμασες το καλοκαίρι εσύ, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και έντονου προβληματισμού. Να κουβαλήσεις την «τρέλα» σου και να τη «ζευγαρώσεις» με την «τρέλα» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και του κόσμου του Παναθηναϊκού – κι όπου σε βγάλει. Ρισκάροντας να στραβοπατήσεις, να αργήσεις να προσαρμοστείς (ή να μην προσαρμοστείς ποτέ), να μην καταλάβουν «γρι» οι παίκτες σου απ’ όσα έχεις να τους διδάξεις ή να καταλάβουν τα μισά, να μουντζουρώσεις το ΤΕΡΑΣΤΙΟ προπονητικό σου όνομα, να σε αμφισβητήσουν κάτι «χθεσινοί» και «προχθεσινοί» που μέχρι λίγα χρόνια πριν φώναζαν «οφσάιντ ρε!!!» όταν έβγαινε αντίπαλος στον αιφνιδιασμό.
Να τολμήσεις να έρθεις και με δυο προπονήσεις να καθίσεις στον πάγκο κόντρα σε ένα από τα φαβορί της Ευρωλίγκας, την ΤΣΣΚΑ, αντί να δεις το ματσάκι από τα VIP κρατώντας σημειώσεις και να αναλάβεις από το επόμενο παιχνίδι. Να κερδίσεις το πρώτο σου ματς παίζοντας διαστημικό μπάσκετ, αγγίζοντας με το μαγικό σου ραβδί παίκτες που έμοιαζαν «καμμένοι», αδιάφοροι, υπό αμφισβήτηση, σαν δημόσιοι υπάλληλοι που περίμεναν να περάσει το οκτάωρο, να χτυπήσουν την κάρτα και να γυρίσουν σπίτι να φάνε γιουβαρλάκια και να τους μετατρέπεις σε «παιδάκια» με λαχτάρα να παίξουν μπάσκετ. Αν όλα τα παραπάνω δεν δείχνουν μια τεράστια επιθυμία, μια ανεξάντλητη αγάπη και μια κ@βλα για το μπάσκευ, τι άλλο μπορούν να δείχνουν;
Ένας μύθος στα λημέρια μας
Τα γράφω όλα αυτά πριν το ματς Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός για την Ευρωλίγκα, πολύ απλά διότι το προπονητικό μέγεθος του Ρικ Πιτίνο ούτε θα μεγαλώσει, ούτε θα μικρύνει από μια νίκη ή μια ήττα στην Ευρωλίγκα επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, όπως δεν μεγάλωσε μετά τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ – ο τύπος είναι Μύθος. Είναι ό,τι ήταν ο Ντομινίκ Ουίλκινς όταν μας έκανε τη χάρη και την τιμή να παίξει στην Ευρώπη. Είναι ένας τύπος που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ και έχει την απαίτηση να κάνουν το ίδιο και οι παίκτες του. Οι μικροί και οι μεγάλοι. Τα «κολεγιόπαιδα» και οι «μεγαλοκοπέλες». Οι Αμερικανοί, οι αμερικανοθρεμένοι και αυτοί που δεν είχαν καμία προϋπηρεσία και μηδενικές σπουδές στις ΗΠΑ. Να «πεθαίνουν» στο παρκέ για μια κατοχή. Να δίνουν την ψυχή τους για ένα deflection. Να βλέπει στα μάτια τους το «refuse to lose» που έβλεπε μια ζωή στα κολεγιακά γήπεδα. Να αγαπάνε αυτό που κάνουν, διότι το να παίζουν μπάσκετ είναι ένα από τα πιο υπέροχα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή του – κι αυτό το υπέροχο πράγμα μπορεί να τους φέρει και πολλά χρήματα και μεγάλες επιτυχίες.
Γελάω με όλους αυτούς που προσπάθησαν με περισπούδαστο ύφος να αναλύσουν τεχνικά τι έκανε και τι έφερε ο Πιτίνο στο πρώτο του ματς. «Με την άμυνα ασχολήθηκε, εκεί έριξε το βάρος του», είπε ο ένας. «Όχι, επιθετικά συστήματα σχεδίασε και εφάρμοσε», είπε με σιγουριά ο άλλος. «Τους δίδαξε μερικά συστήματα απ’ αυτά που κουβάλαγε στο μπλοκάκι του σε άμυνα και επίθεση», ισχυρίστηκε ο τρίτος. Την αύρα του έφερε ο άνθρωπος στο πρώτο του παιχνίδι, μη μπερδεύεστε. Την προσωπικότητά του και το τεράστιο μπασκετικό του ανάστημα. Μπήκε στα αποδυτήρια και σηκώθηκαν όρθια ακόμα και τα λουκέτα από τα ντουλαπάκια… Έχοντας δουλέψει τόσα χρόνια με τόσες εκατοντάδες πιτσιρίκια, με μάτια που γυάλιζαν και θέληση να φτάσουν στην κορυφή του κόσμου, πιστεύει κανείς ότι δεν ξέρει να «φτιάξει», να «πορώσει» και να πάρει το 100% από οποιονδήποτε παίκτη έχει μπροστά του; Δεν χρειάζονται πινακάκια και συστήματα και πολύπλοκα πράγματα γι’ αυτό – αρκεί να τους κοιτάξει στα μάτια.
Δεν ξέρω αν ο Ρικ Πιτίνο καθίσει στα μέρη μας 6 μήνες, 6 χρόνια ή για πάντα. Αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι έχουμε να κερδίσουμε κάτι από τον Πιτίνο: οι παίκτες που θα μείνουν πολλά χρόνια στην ομάδα κι αυτοί που θα φύγουν το καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός, οι φίλοι της ομάδας, η Ευρωλίγκα, οι δημοσιογράφοι, όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ. Ακόμα και ο «αιώνιος αντίπαλος», ο Ολυμπιακός. Διότι η μονομαχία Πιτίνο – Μπλατ, είναι μια υπερπαραγωγή υψηλού επιπέδου, ένα μπασκετικό μπλοκμπάστερ που ξεφεύγει από τις εγχώριες αντιπαλότητες και – ενίοτε – καφρίλες και πηγαίνει το άθλημα σε άλλο επίπεδο. Διότι και ο Πιτίνο και ο Μπλατ μιλάνε άπταιστα τη γλώσσα του μπάσκετ, διότι θέλουν να κερδίσουν ο ένας τον άλλον όσο ακριβώς θέλουν να συζητήσουν μεταξύ τους για μπάσκετ, να ανταλλάξουν απόψεις, να γελάσουν, να αστειευτούν, να κάνουν καλόπιστη κριτική ο ένας στη δουλειά του άλλου. Ας ανοίξουμε μάτια και αυτιά κι ας μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Δεν θα έχουμε πολλές τέτοιες ευκαιρίες στη ζωή μας…
Δείτε φωτογραφίες από την μέχρι τώρα παρουσία του Ρικ Πιτίνο στον Παναθηναϊκό στο άλμπουμ που ακολουθεί:
