Τα κατεβασμένα κεφάλια των παικτών του Παναθηναϊκού, των «μικρών» και των μεγαλύτερων, των Ελλήνων και των ξένων, μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ, δείχνουν αρκετά πράγματα: πρώτον, ότι «νιώθουν» σε ποια ομάδα παίζουν και τι απαιτήσεις υπάρχουν απ’ αυτούς που φοράνε τη συγκεκριμένη φανέλα – πολύς κόσμος έψαξε το καλοκαίρι για προκαταβολικές δικαιολογίες και εκ των προτέρων ελαφρυντικά, αλλά ανάμεσα σε αυτούς, δεν ήταν ούτε οι παίκτες, ούτε ο Δώνης με το Νταμπίζα. Δεύτερον, ότι κατάλαβαν πρώτοι εκείνοι ότι δεν έπαιξαν αυτό που μπορούσαν – σαφώς ο ΠΑΟΚ ήταν άριστος τακτικά και πολύ διαβασμένος και πολύ συγκεντρωμένος μετά το κάζο της Πέμπτης από τη Βίντι, αλλά και ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του, ειδικά αυτός του δεύτερου ημιχρόνου, δεν ήταν αυτός που «έπρεπε» για ένα τέτοιο ματς κι αυτός που «μπορούσε» βάσει όσων έχουμε δει ως τώρα. Τρίτον, ότι θα «σκιστούν» στο γήπεδο να «πατσίσουν» την κακή εμφάνιση και την ήττα στο πρώτο ντέρμπι με καλύτερα πράγματα στα δυο ντέρμπι που ακολουθούν: καλά όσα έχουν καταφέρει ως τώρα, που «έσβησαν» άμεσα το -6 και έφτασαν αήττητοι στην Τούμπα, αλλά καταλαβαίνουν καλά ότι κάνεις κάτι σημαντικό, «μπαίνεις στο χάρτη» και δείχνεις από τι μέταλλο είσαι φτιαγμένος στα πραγματικά μεγάλα παιχνίδια. Κι αυτό με τον ΠΑΟΚ, όπως και τα δυο επόμενα εντός με ΑΕΚ και εκτός με Ολυμπιακό, είναι τέτοια παιχνίδια.
Τα υπόλοιπα, το «τέταρτον», «πέμπτο», «έκτο» κλπ., θα τα δούμε προσεχώς. Αν δηλαδή το πάθημα, έγινε μάθημα. Αν ξεψάρωσαν – έστω και με τον δύσκολο και επίπονο τρόπο – παίζοντας το πρώτο τους ντέρμπι στην πιο «αφιλόξενη» έδρα. Αν «τόσο μπορούν», να επιβάλουν δηλαδή το ρυθμό τους και να κερδίζουν ομάδες συγκεκριμένης δυναμικότητας όπως έκαναν ως τώρα, ή αν έχουν πολλά περισσότερα πράγματα να δώσουν και να κάνουν, όπως μας έχουν «υποσχεθεί». Αν η «σφαλιάρα» στην Τούμπα τους ξύπνησε ή θα τους κάνει «χριστιανικά» να γυρίσουν και το άλλο μάγουλο στα προσεχή παιχνίδια. Θα φανεί επίσης τι είδους προσέγγιση θα επιχειρήσει ο Γιώργος Δώνης στα προσεχή ματς: συντηρητική; Πιο «τολμηρή»; «Πάμε να παίξουμε το παιχνίδι μας κι όπου μας βγάλει»;
Διότι στην Τούμπα ο κόουτς τόλμησε, αλλά δεν δικαιώθηκε: η ομάδα του έπαιξε ένα ποδόσφαιρο που δεν το ξέρει και δεν την ταιριάζει (άφησε τη μπάλα στον αντίπαλο, αναγκάστηκε να κλειστεί στο 1/3 του γηπέδου, έψαξε τις αντεπιθέσεις), τα «περισσότερα τρεξίματα» που περιμέναμε από τον Παναθηναϊκό απέναντι σε μια ομάδα πιο «γερασμένη» και με πιο βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα δεν τα είδαμε (ή δεν επέτρεψαν οι παίκτες του ΠΑΟΚ να τα δούμε) και μάλλον «ντράπηκε» να πάει σε ένα πιο συντηρητικό και πιο «μαζεμένο» σχήμα, ενδεχομένως με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. «Έζησε» και «πέθανε» τελικά στο χορτάρι της Τούμπας, με τις αρχές και τις ποδοσφαιρικές του αξίες. Τίμιο, ευγενές αλλά όχι αποτελεσματικό. Και όπως γνωρίζουμε καλά, όλη η ομάδα κερδίζει και όλη η ομάδα χάνει. Παίκτες και προπονητής μαζί.
Τι θα δούμε άραγε στο παιχνίδι με την ΑΕΚ;
Καλή ερώτηση, διότι ο Δώνης οφείλει να αλλάξει πράγματα ώστε να μεταμορφώσει την ομάδα προς το καλύτερο – μόνο που υπάρχουν μερικά «αλλά»: το ΟΑΚΑ είναι η κοινή έδρα των δυο ομάδων, είναι οικείο στην ΑΕΚ και όσοι φίλοι του Παναθηναϊκού κι αν βρεθούν στις κερκίδες, «καυτό» δεν πρόκειται να γίνει. Επιπλέον, ο Μαρίνος Ουζουνίδης, πέρα από καλός προπονητής, ξέρει όσο κανένας άλλος το ρόστερ και τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες της παλιάς του ομάδας – κι αυτό του δίνει ένα μεγάλο τακτικό πλεονέκτημα για το πού πρέπει να «χτυπήσει» κι από πού δεν πρέπει να «χτυπηθεί» από τους πράσινους.
Κι η «ερώτηση του ενός εκατομμυρίου» έρχεται αυτόματα: «αντέχει ο Παναθηναϊκός δεύτερη συνεχόμενη ήττα σε ντέρμπι»; Εγώ θα έλεγα ότι αντέχει και δεύτερη, ίσως και τρίτη, αλλά με συγκεκριμένες προϋποθέσεις: να είναι καλύτερος σε σχέση με την Τούμπα, να μην φοβηθεί, να κάνει το παιχνίδι του, να βγάλει τον ενθουσιασμό και τα χαρίσματά του στο χορτάρι. Κι αν ο αντίπαλος είναι πιο καλός ή πιο ικανός ή πιο τυχερός κι έρθει η ήττα, τότε τουλάχιστον όλοι θα αναγνωρίσουν ότι πάλεψε, ότι μόχθησε, ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε, αλλά δεν τα κατάφερε. Και θα βάλει το κεφάλι κάτω για να τα πάει καλύτερα στη συνέχεια και να συνεχίσει να «ρίχνει μπόι», όπως ακριβώς κάνει από το ξεκίνημα αυτής της περίεργης, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας σεζόν.
