Ποιο είναι το πράγμα που λαχταρήσαμε περισσότερο βλέποντας το «Σταρ Τρεκ»; Κάποιος θα έλεγε «τα μπούτια της Ουχούρα», σεξιστικό σχόλιο από το οποίο νιώθω πως πρέπει να πάρω χαώδη απόσταση. «Τα κόλπα του Σποκ, που τους τσίμπαγε κάπου στον αυχένα και τους έριχνε για ύπνο», ιδιαιτέρως χρήσιμο μπορεί να έλεγε κάποιος για τη γκρινιάρα σύζυγο ή πεθερά (και ντροπή του). «Τα φέιζερ χειρός, με διακόπτη από “αναισθησία” μέχρι “κακάρωμα”», απαραίτητο θα λέγαμε για κάθε σπίτι. Αλλά ο υπέρτατος πόθος, από την πρώτη κιόλας βερσιόν του «Σταρ Τρεκ» με τον Ουίλιαμ Σάτνερ, ήταν εκείνη η απίθανη τηλεμεταφορά. Το «beam me up Scot», ήταν ένα από τα σλόγκαν των παιδικών μου χρόνων.
Μπαίνεις στο θάλαμο τηλεμεταφοράς και μερικά «μπλι μπρρ τσιλιλι» αργότερα, βγαίνεις στον πλανήτη της αρεσκείας σου. Αβάδιστα. Άκοπα. Αβαντάζ. Ατσαλάκωτος, με τα ρούχα σου και τα όπλα σου, ούτε ζαλάδες, ούτε ναυτίες, παρότι το σώμα σου «διαλύθηκε» σε μερικά τρισεκατομμύρια κομματάκια και μετά «συναρμολογήθηκε» ξανά. Έπος! Μεγαλείο! Standing Ovation κάθε φορά που κάποιος πήγαινε και (ειδικά όταν) ερχόταν σώος και ασφαλής, την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή, γλιτώνοντας στο παρα-τσακ από αιμοσταγείς Κλίνγκον, εκρήξεις και βράχους που έπεφταν στο κεφάλι του. Κι αν ρώταγε κανείς τη επιστημονική κοινότητα, τι από όλα τα καλούδια του «Σταρ Τρεκ» θα ήθελαν να είναι πραγματικότητα, την τηλεμεταφορά θα σου έλεγαν. Και οι επιστήμονες και οι απλοί άνθρωποι κι αυτοί που ταξιδεύουν πολύ κι αυτοί που κάνουν 1-2 ώρες κάθε μέρα να πάνε στη δουλειά τους κι αυτοί που μπλέκουν στο μποτιλιάρισμα και σιχτιρίζουν τη ζωή τους στο δρόμο πέρα παρά μέρα, από μια νταλίκα που ανατράπηκε ή τα έργα «που είναι για πάντα, ενώ η ταλαιπωρία είναι προσωρινή».
Διαστημικός Καλάθης
Όλοι όμως, επιστημόνοι (sic) και απλοί άνθρωποι, ταξιδιάρηδες και άνθρωποι του μόχθου και του κάματου, στελέχη που ταξιδεύουν συνέχεια και φορτηγατζήδες, μπορούν να χαμογελάσουν πλατιά. Διότι ο Νικ Καλάθης, απέδειξε το βράδυ της Πέμπτης, ότι κατέχει τα μυστικά της τηλεμεταφοράς. Ότι το όνειρο, δεν είναι πια όνειρο – έγινε πραγματικότητα. Ότι μπορεί τη μια στιγμή ένα αντικείμενο να βρίσκεται κάπου και την επόμενη στιγμή, χωρίς να ξέρουμε πώς και γιατί, να βρίσκεται κάπου αλλού.
Δείτε τη συγκεκριμένη φάση για να καταλάβετε τι εννοώ:
Με μια μπάλα; Με μια μπάλα για αρχή, με ένα σχετικά μικρό αντικείμενο – αλλά σκεφτείτε τι έχει στη συνέχεια, όταν στο μυστικό εργαστήρι του, ο Νικ θα καταφέρει να τηλεμεταφέρει μεγαλύτερα αντικείμενα. Πρώτα τον Λεβαβίτσιους, κάτι λίγο μεγαλύτερο από τη μπάλα δηλαδή. Μετά, τον «Μίστερ Γκριν», θα τον παίρνει από το παρκέ και θα τον στέλνει στο πάνω διάζωμα να κάνει high – five με τους φίλους της ομάδας. Στη συνέχεια θα «ξεμαρκάρει» τον Λοτζέσκι τηλεμεταφέροντάς τον στην πλευρά όπου δεν θα υπάρχει αντίπαλος κοντά. Τέλος, θα παίρνει τον Παπαγιάννη από τη μια ρακέτα και θα τον βγάζει «πρώτο στον αιφνιδιασμό» για να καρφώσει στο αντίπαλο καλάθι.
Και κάπως έτσι μπορέσαμε να καταλάβουμε όλοι, πώς γίνεται στο πρώτο ματς της σεζόν, όπου τα επίπεδα ετοιμότητας όλων των παικτών και όλων των ομάδων είναι κάπου στη μέση, να μοιράσει «σβηστά» ο Νικ 14 ασίστ, έτσι στο χαλαρό…
