Ο «άσουτος» και «αμπάσκετος» Νικ Καλάθης κάτι έκανε και κόντρα στη Ρεάλ, ο «ανακατώστρας», o «ατομιστής» και αυτός που «χαλάει τη χημεία της ομάδας» Μάικ Τζέιμς κάτι έβαλε, ο «γέρος» που «έπρεπε να φύγει» και «τι τον κρατήσαμε τώρα αυτόν;» Τζέιμς Γκιστ έκανε γιο-γιο τον Ταβάρες και τον Αγιόν και ο «Πασχάλης ο παγωτατζής» είπε να μην πουλήσει χωνάκια το βράδυ της Τρίτης αλλά να κοουτσάρει. Και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός δεν έκανε απλά το 1-0 στη σειρά με τη Ρεάλ, αλλά έκανε φύλλο και φτερό την ισπανική ομάδα.
Πώς φτάσαμε σε αυτόν τον ανεπανάληπτο θρίαμβο και το +28 (που αν ήθελε ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να είναι +35, +40 ή όσο βάλει το μυαλό); Κάνοντας τα πάντα τέλεια από το 5ο δευτερόλεπτο του αγώνα. Στην πραγματικότητα, η μόνη «ανορθογραφία» του Παναθηναϊκού, ήταν ότι έχασε το τζάμπολ – από εκεί και μετά το παιχνίδι ήταν βγαλμένο από το μάνιουλ της πιο τρελής μπασκετικής φαντασίωσης: κλέψιμο, 2-0. Κλέψιμο, 5-0. Άμυνες, καρφώματα, αιφνιδιασμοί, ριμπάουντ, 20-0. Το παιχνίδι ουσιαστικά είχε τελειώσει από το πέμπτο λεπτό και μετά χρειαζόταν απλά συντήρηση και εγρήγορση, ώστε να μην νιώσει η Ρεάλ σε κανένα σημείο ότι θα μπορούσε να ξαναμπεί στο ματς, να το πάρει απόφαση, να αποσύρει ο Λάσο τους βασικούς ενόψει δεύτερου ματς και να μπορέσει και ο Πασκουάλ να δοκιμάσει πράγματα και να μοιράσει το χρόνο συμμετοχής. Με μια βασική διαφορά: ο Λάσο κάθισε στον πάγκο του και απλά περίμενε το μαρτύριο να τελειώσει. Ο Πασκουάλ ήταν όρθιος και κοπανιόταν, αναζητώντας την «τελειότητα» ακόμα και στο +30 και προβάροντας πράγματα που ίσως του φανούν πολύτιμα την Πέμπτη: την παρουσία του Πέιν στη ρακέτα, την εκρηκτικότητα του Γκάμπριελ, τα σουτ του Ντένμον.
Πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το δεύτερο ματς;
Εξαρτάται από τον Παναθηναϊκό αυτό το σενάριο και όχι από τη Ρεάλ. Διότι ο Λάσο δεν μπορεί να αλλάξει και πολλά σε 48 ώρες: δεν μπορεί να «γεννήσει» ένα play-maker ακόμα, δεν μπορεί να φιλήσει το πόδι του Καμπάτσο για να γιάνει, ούτε να βάλει άρον – άρον το Γιουλ στο αεροπλάνο και να τον ρίξει 25 λεπτά στο παρκέ. Με ενάμιση play-maker θα πορευτεί πάλι, βλέποντας τον Πασκουάλ να γλεντάει το κορμάκι του Ντόντσιτς, ρίχνοντας πάνω του άλλοτε το Θανάση, άλλοτε το Νικ κι άλλοτε τον Ντένμον, βγάζοντας στις αλλαγές πάνω του μια το Γκιστ, την άλλη το Σίνγκλετον και την παράλλη το Γκάμπριελ. Να ελπίζει ότι θα πάρει παραπάνω πράγματα από τον Αγιόν, τον Ταβάρες και τον Ρέγες; Είναι λογικό να περιμένει περισσότερα πράγματα – σίγουρα όχι τόσα χαμένα σουτ από τα 1-2 μέτρα, αλλά αν δεν υπάρχει δημιουργία, αν δεν υπάρχει ο παίκτης που μπορεί να τους ταϊσει, από μόνοι τους οι ψηλοί πολλά πράγματα δεν μπορούν να κάνουν.
Λένε αρκετοί για εκείνο το πάθημα του Ολυμπιακού με τη Σιένα, την πενηντάρα στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ και τις τρεις διαδοχικές νίκες των Ιταλών στη συνέχεια. Καλά κάνουν και το επισημαίνουν όσοι το επισημαίνουν, αλλά πρώτον, αυτά τα πράγματα γίνονται μια φορά στο τόσο και δεύτερον, από εκείνη τη σειρά αγώνων και μετά, όλοι μα όλοι είναι πλέον ψυλλιασμένοι και υποψιασμένοι, για να μην την πατήσουν. Κι επειδή ο Τσάβι Πασκουάλ έδειξε να ξέρει τι θέλει και τι ζητάει, όταν φώναζε και κοπανιόταν μετά από μια χαμένη επίθεση ή μια «κουκουρούκου» επιλογή στο 35’, φαντάζομαι πως έχει τον τρόπο να κρατήσει την ομάδα του στην πρίζα και την Πέμπτη.
Οι ταγοί
Κλείνοντας, δυο κουβέντες για τους δυο μεγάλους πρωταγωνιστές. Ξεκινάω με τον πρώτο σκόρερ, τον Μάικ Τζέιμς, τον άνθρωπο με τα ελατήρια στα πόδια και τη νιτρομπουκάλα στο γκάζι, που την πατάει όταν κάνει το πρώτο βήμα. Η μετάλλαξή του, από «παίκτη ελευθέρας βοσκής» σε «παίκτη ομάδας», που είναι απόλυτα πειθαρχημένος στα «θέλω του προπονητή» και απασφαλίζει όταν πάρει εντολή από τον πάγκο, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχουν συμβεί στην ομάδα – και είναι έργο Τσάβι Πασκουάλ 101%. Το να έχεις μια ωρολογιακή βόμβα στο οπλοστάσιό σου, είναι καλό ή κακό ανάλογα με το πού θα σκάσει. Όσο ο Τζέιμς εκρήγνυται στις αντίπαλες άμυνες, τότε ο Παναθηναϊκός θα παίρνει μόνο καλά πράγματα από τον Αμερικανό.
Όσο για σένα Νικ Καλάθη, εντάξει, δεν είναι πια αστείο αυτό που κάνεις… 16 ασίστ σε 25 λεπτά και κάτι, πάσες σκαστές, πίσω από την πλάτη, άλεϊ – ουπ, χωρίς να κοιτάς, με μοιρογνωμόνιο και διαβήτη, ε, το έχεις παρακάνει. Όλη σου η χρονιά, από την αρχή μέχρι τώρα, νομίζω ότι δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο MVP της Ευρωλίγκας – αν κάποιοι «βλέπουν» τον Ντε Κολό, το Σβεντ ή τον Ντόντσιτς, είναι δικαίωμά τους φυσικά, αλλά πέρα από οπαδικές προτιμήσεις ή διαφορές, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι πως αυτά που κάνει ο «Mister 33», είναι πράγματα βγαλμένα από άλλη διάσταση. Κι αν ο Πασκουάλ συμμεριζόταν τη δική μας «αγωνία» και τον έβαζε και 3-4 λεπτάκια στην τέταρτη περίοδο, ο Νικ θα μάζευε τα τέσσερα ριμπάουντ που του έλειψαν και θα έκανε triple – double, που θα έμενε για πάντα με χρυσά γράμματα στα κιτάπια της διοργάνωσης…
