«Οι αποδόσεις του παρελθόντος, δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές». Νόμος. Ισχύει στα ομόλογα, στο κανονικό χρηματιστήριο, στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Και δουλεύει κι από τις δυο πλευρές: αν οι αποδόσεις του παρελθόντος ήταν υψηλές, δεν σημαίνει ότι και τώρα και στο μέλλον θα είναι υψηλές. Αλλά και αν οι αποδόσεις του παρελθόντος ήταν χαμηλές, επίσης δεν σημαίνει ότι σώνει και ντε θα κυμανθούν στα ίδια χαμηλά επίπεδα.
Εξηγούμαι...
Ο Ολυμπιακός το 2010, έφερε τον Κέβιν Μιραλάς, ο οποίος σε δυο σεζόν με τη Σεντ Ετιέν, είχε σημειώσει 3 γκολ σε 53 παιχνίδια. Δεν τον έλεγες και «μπόμπερ», μόνο που ο Βέλγος σε μια διετία στον Ολυμπιακό, πέτυχε 34 γκολ σε 52 παιχνίδια. Στη συνέχεια πήγε στην Έβερτον, όπου πέτυχε 29 γκολ σε 151 παιχνίδια και τον περασμένο Ιανουάριο ο Ολυμπιακός τον ξαναέφερε στο λιμάνι. Για την ακρίβεια, θέλησε να φέρει πίσω τον «Μιραλάς του Ολυμπιακού», αλλά τελικά έφερε τον «Μιραλάς της Σεντ Ετιέν»: ο Βέλγος έβαλε 2 γκολ σε 13 συμμετοχές. Όλη αυτή η μικρή αλλά διδακτική ιστορία, αποδεικνύει αυτό που λέγαμε παραπάνω για τις αποδόσεις και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον: όταν αποκτάς έναν παίκτη που έσκισε χασέδες παλιά, δεν είσαι σίγουρος ότι θα κάνει το ίδιο και τώρα, αλλά και όταν παίρνεις έναν παίκτη που «σερνόταν» παλιά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ξαφνικά να αρχίσει να πετάει.
Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι λόγοι για να συμβεί το ένα ή το άλλο: τραυματισμοί, ντεφορμάρισμα, άγχος να αποδείξεις πράγματα και να δικαιολογήσεις το συμβόλαιο, το πού ακριβώς θα σε βάλει ο προπονητής να παίξεις, ποιος σε «ταΐζει» και πόσο καλά το κάνει. Αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, πιο εξω-ποδοσφαιρικοί: αν ταιριάξεις στην πόλη ή/και τη χώρα. Αν έχεις ομοεθνείς ή ομόγλωσσους στην ομάδα. Αν θα μείνεις σε ωραίο σπίτι, σε ωραία περιοχή. Αν περνάει καλά η κυρά σου στην καινούργια πόλη κι αν βρεις ένα καλό σχολείο για τα παιδιά σου. Ή, για να πάμε σε μερικά περσινά περιστατικά, αν νιώθεις ασφάλεια – θυμίζω μισή ντουζίνα κρούσματα ληστειών σε σπίτια ποδοσφαιριστών την περσινή χρονιά.
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και να μην «χαθούμε» μιλώντας για ένα σωρό ποδοσφαιριστές, ας εστιάσουμε στους επιθετικούς, μια που λέγαμε παραπάνω για τον Μιραλάς. Διότι σ’ αυτούς πέφτουν τα φώτα, αυτοί είναι κάτω από το μικροσκόπιο, τα δικά τους γκολ δίνουν βαθμούς και προκρίσεις, γίνονται «ήρωες» και «τραγιά» από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα, των πολλών ευκαιριών αλλά της δυσκολίας στο γκολ, έφερε το καλοκαίρι τον Γκερέρο, από τη Λεγανιές. Τον Γκερέρο, που σε δυο σεζόν, έβαλε 9 γκολ σε 53 παιχνίδια. Έφερε και τον Χασάν, ο οποίος σε και τριετία στη Μπράγκα, έβαλε 17 γκολ σε 57 παιχνίδια. Κανενός τα πεπραγμένα στις προηγούμενες ομάδες δεν σε κάνουν να σκίσεις τα ρούχα σου από χαρά – κι όμως ο Ολυμπιακός επένδυσε σ’ αυτούς τους δυο, διώχνοντας έναν παίκτη που πέρυσι πέτυχε 18 γκολ σε 34 παιχνίδια και πιο πριν, με τη φανέλα του Πανιωνίου, είχε πετύχει 13 γκολ σε 41 παιχνίδια: το όνομά του, Καρίμ Ανσαριφάρντ. Έκανε καλά ο Ολυμπιακός με τις φετινές του επιλογές; Τα νούμερα λένε «όχι». Η δυσκολία να βρει γκολ από τους «βασικούς» του επιθετικούς, λέει «όχι». Αλλά είμαστε στις αρχές Οκτώβρη ακόμα. Τι θα πούμε άραγε αν ο Γκερέρο στο τέλος της χρονιάς γίνει «ο νέος Μιραλάς» ή ο Χασάν «ο νέος Ιντέγε»;
Ανάποδη περίπτωση, είναι ο Μακέντα στον Παναθηναϊκό.
«Παιδί – θαύμα» κάποτε στη Μάντσεστερ, έφτασε στα 27 χωρίς να δικαιολογήσει τα όσα καλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν γι’ αυτόν κάποτε. Ήρθε περίπου σαν «λύση ανάγκης», στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών για ελεύθερους παίκτες. Σε 2 χρόνια στη Νοβάρα και 51 παιχνίδια, έβαλε 10 γκολ. Κι όμως, ο ανέτοιμος από φυσική κατάσταση Ιταλός, ο τελευταίος που ήρθε στην ομάδα, που καλά – καλά δεν έχει μάθει τα συστήματα του Δώνη, έχει σε δυο παιχνίδια που μπήκε αλλαγή κι ένα που ξεκίνησε και βγήκε αλλαγή, 2 γκολ και μια ασίστ. Το ένα γκολ στο πρωτάθλημα έδωσε νίκη και 3 βαθμούς, το άλλο στο κύπελλο έδωσε νίκη και 3 βαθμούς στον όμιλο, αμφότερα με «σεντρεφορίσο» τελείωμα «μεγάλου παίκτου», η δε ασίστ με τακουνάκι στο Γιόχανσον. Ποιος περίμενε τέτοιο ξεκίνημα από έναν παίκτη, που κάποιοι έκραζαν και αρκετοί κορόιδευαν λίγες εβδομάδες πριν, ζητώντας κάτι καλύτερο;
Στον ΠΑΟΚ, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο με τον Αλεξάντερ Πρίγιοβιτς, των 44 γκολ σε 63 εμφανίσεις – ήρθε σαν σκόρερ από Τουρκία και Πολωνία όπου αγωνιζόταν, συνεχίζει στον ίδιο και καλύτερο ρυθμό στην Ελλάδα αυτά τα σχεδόν δυο χρόνια, καταγράφοντας εντυπωσιακούς αριθμούς.
Στην ΑΕΚ αντιθέτως, όταν δεν κατάφεραν να κρατήσουν τον Αραούχο, αποφάσισαν να «τζογάρουν»: αγόρασαν το δανεικό Λιβάια τον 10 γκολ σε 37 εμφανίσεις, πήραν δανεικό τον Πόνσε των 4 γκολ σε 50 παιχνίδια σε Γρανάδα και Λιλ και στήριξαν τον Κλωναρίδη παρά την απογοητευτική περσινή χρονιά. Μέχρι τώρα; Ο «πολύς» Λιβάια στέρησε με την ανόητη αποβολή του την παρουσία του από την ομάδα για τα τέσσερα πρώτα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, ο «άσφαιρος» Πόνσε έχει βάλει ήδη 3 γκολ σε 5 αγώνες στο πρωτάθλημα, ο «τελειωμένος Κλωναρίδης» έβαλε γκολ στη Σέλτικ, γκολ στη Βίντι, δυο γκολ στη Μπενφίκα και ενδιάμεσα δυο στον Πανιώνιο.
Δεν θα λένε τίποτα τα παραπάνω νούμερα για τους παραπάνω κυρίους, αν δεν υπάρξει συνέχεια και συνέπεια μέσα στη χρονιά, όπως και δεν θα λένε τίποτα γι’ αυτούς που ξεκίνησαν άσχημα, αν ξαφνικά ρολάρουν κι αρχίσουν να σπέρνουν τον όλεθρο και τον πανικό στις αντίπαλες άμυνες. Κοινός παρονομαστής όμως για όλους, είναι πως κρίνονται στο γήπεδο και στο χειροκρότημα ή στο μπινελίκι και σίγουρα όχι στο transfermarkt, στις προσδοκίες των οπαδών ή στα πρωτοσέλιδα των sites και των εφημερίδων. Κι ας τους δώσουμε λίγο χρόνο και λίγη από την υπομονή μας, πριν αποφανθούμε πως «το παλικάρι δεν μπορεί».
