Όχι ότι είχαμε παράπονο φέτος, αφού καμαρώσαμε Μουντιάλ, όχι ότι μας έχει πάει άσχημα το ξεκίνημα της Σούπερ Λίγκας, αλλά όπως και να το κάνουμε το Τσάμπιονς Λιγκ έχει άλλη χάρη. Άλλη γλύκα. Και φέτος, με παιχνίδια σε δυο χρονικές ζώνες, στις 19.55 και στις 22.00 το βράδυ, δεν έχουμε και καμία δικαιολογία: ΘΑ ΤΙΣ ΔΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΤΣΑΡΕΣ ΛΑΪΒ!
Γιατί το αγαπάμε;
Γιατί να μην το αγαπάμε; Έχει ομαδάρες, έχει ματσάρες, έχει εκπλήξεις, έχει φαβορί που «τον πίνουν», έχει αουτσάιντερς που κάνουν την έκπληξη, έχει το ιερό δισκοπότηρο στη φάση των ομίλων που είναι η πρόκριση στους «16» και έχει και το «τυράκι» για τον τρίτο των ομίλων που είναι η συνέχεια στο Europa. Μέχρι να ξεκαθαρίσει κιόλας η κατάσταση (σε κάποιους ομίλους, εκεί όπου οι ομάδες που πάνε τρένο καθαρίζουν την πρόκριση από την τέταρτη αγωνιστική) έχει τζόγο και σασπένς, υπολογίζεις πού θα μαζέψει η ομάδα σου ποντουλάκια και πού μπορεί να της κάτσει η στραβή, ενώ αν μείνει ο όμιλος ανοιχτός μέχρι την τελευταία αγωνιστική, τότε γίνεται ένας πραγματικός χαμούλης!
Τι δεν έχει;
Δεν έχει γκρίνια για τη διαιτησία. Ένα κακό σφύριγμα ή δυο ή τρία, αντιμετωπίζονται ακριβώς σαν αυτό που είναι: κακά σφυρίγματα και μέχρι εκεί.
Δεν έχει επεισόδια, μανούρες, μπούκες, μυστήρια πανό, φωτοβολίδες, πυρομαχικά και εμπόλεμη κατάσταση. Πολύ απλά διότι αν γίνει το παραμικρό, πέφτει η καρπαζιά από την ΟΥΕΦΑ και κοκκινίζει το σβέρκο τόσο πολύ, που κανένας δεν διανοείται να ξανακάνει μαγκιές.
Δεν έχει χοιροστάσια για αγωνιστικούς χώρους. Διότι η ΟΥΕΦΑ σου δίνει έναν σκασμό λεφτά για να σε πριμοδοτήσει που τα κατάφερες να μπεις στους ομίλους και στη συνέχεια σου δίνει 2,7 εκατομμύρια ευρώ για κάθε τρίποντο και 900 χιλιάδες για κάθε ισοπαλία. Τι οφείλεις να κάνεις εσύ; Να εξασφαλίσεις ότι οι αγώνες θα γίνουν σε έναν αγωνιστικό χώρο που θα είναι «χαλί» και όχι «χάλι».
Δεν έχει (πλέον) παίκτες που χωρίς τύψεις και ενοχές, μπορούν να κόψουν τη μπάλα σε έναν αντίπαλο επειδή τους πέρασε 2-3 φορές. Οι οδηγίες στους διαιτητές είναι σαφείς και ξεκάθαρες: προστατέψτε το προϊόν, διασφαλίστε τη σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών, επιτρέψτε στους «καλλιτέχνες» να δημιουργήσουν, χωρίς να φοβούνται ότι θα έρθει ένα δρεπάνι και θα τους κόψει το νήμα της ζωής. Γι’ αυτό πλέον οι κόκκινες βγαίνουν πολύ πιο εύκολα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Τι έχει;
Έχει μια εντελώς καινούργια βερσιόν της Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε πάρει εργολαβία το θεσμό και πέτυχε το εκπληκτικό 3 στα 3 συνεχόμενα και 4 σε 5 χρόνια. Ο Ζιντάν έφυγε, ο Κριστιάνο έφυγε, η Ρεάλ είναι σε μεταβατικό στάδιο όπου ψάχνει τον ηγέτη της επόμενης μέρας και όσο βάρος κι αν έχει η φανέλα της, είναι απίθανο να πάει για το τέταρτο σερί. Από την άλλη, ΒΡΕ ΛΕΣ;
Έχει μια Μπαρτσελόνα που «πληγώθηκε» από τον περσινό αποκλεισμό, με τον τρόπο που ήρθε στη Ρώμη και φέτος δείχνει αποφασισμένη να επιστρέψει στην κορυφή. Έχει όλους τους παλιούς γνώριμους, έχει τον Ντεμπελέ που ονειρεύτηκαν οι φίλοι της και έναν Κουτίνιο να προσπαθεί να μπει στα παπούτσια του τεράστιου Ινιέστα – όχι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, αλλά ο Βραζιλιάνος ξέρει πολλή μπάλα και έκανε και καλό Μουντιάλ.
Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που λέγεται Γιουβέντους. Ο Μπουφόν έφυγε, ο Κριστιάνο ήρθε, επέστρεψε ο Μπονούτσι, ενισχύθηκε η ομάδα σημαντικά και φέτος κυνηγάει αυτό που ψάχνει εδώ και τόσα χρόνια αλλά όλο της ξεγλιστράει. Ο Κριστιάνο επιτέλους σκόραρε και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει όταν αυτός ο τύπος παίρνει μπρος.
Έχει μια Μπάγερν Μονάχου που καλείται για μια ακόμα χρονιά να βρει την ισορροπία της ανάμεσα στην πασαρέλα που λέγεται «Μπουντεσλίγκα» και τον δύσκολο δρόμο που λέγεται «Τσάμπιονς Λιγκ». Όταν κάθε χρονιά είσαι πρωταθλητής πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, γίνεσαι μαλθακός και αλαζόνας, πολύ απλά διότι θεωρείς πως είσαι καλύτερος απ’ αυτό που πραγματικά είσαι. Και μετά έρχονται οι πραγματικά καλές ευρωπαϊκές ομάδες και δεν καταλαβαίνεις από πού σου ήρθε.
Έχει δυο φανέλες «αλαφριές» αλλά πανάκριβες, που ψάχνουν τον τρόπο εδώ και χρόνια να βάλουν λίγο όγκο:Μάντσεστερ Σίτι και Παρί Σεν Ζερμέν. Έχουν δώσει από ένα καράβι λεφτά η καθεμία για να γεμίσουν το ρόστερ τους παιχταράδες, αλλά προκοπή δεν έχουν δει. Η μεν Παρί μοιάζει να έχει ένα πιο γεμάτο και ποιοτικό ρόστερ, αλλά κι αυτή είναι πολύ πιθανό να πληρώσει την έλλειψη σοβαρού ανταγωνισμού στη Γαλλία. Η δε Σίτι, μοιάζει πιο ώριμη, κυρίως λόγω προπονητή αλλά και διότι περνάει δια πυρός και σιδήρου στην Πρέμιερ, ουσιαστικά σε κάθε αγώνα που δίνει και αυτό την κάνει πιο «κωλοπετσωμένη».
Έχει Λιβερπουλάρα. Που πλέον δεν έχει δικαιολογίες: προπονητή, έχει. Μεταγραφές, έκανε. Τερματοφύλακα της προκοπής, επιτέλους πήρε. Το καλοκαίρι οι «Σειρήνες» δεν ξελόγιασαν κανέναν βασικό. Βάθος στον πάγκο, υπάρχει. Η «Αγία Τριάδα» (Σαλάχ – Μανέ – Φιρμίνο) είναι ίσως η πιο θεαματική της Ευρώπης. Τελικό πέρυσι έπαιξε. Ο Χέντερσον ΔΕΝ είναι πλέον βασικός. Πάμε μωρή ομάδα!
