Καλές οι περγαμηνές και τα παχιά βιογραφικά και τα παράσημα, αλλά χωρίς αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, για το σύλλογο που υπηρετείς, για τους συνεργάτες σου και τα «παιδιά» σου που σε κοιτάζουν στα μάτια και περιμένουν από εσένα κατευθύνσεις και οδηγίες, πας μέχρι ενός σημείου.
Ο Γιώργος Δώνης, σε αυτές τις πρώτες 5 αγωνιστικές, έχει πάει στο ψηλότερο σημείο που θα μπορούσε να πάει, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση, το θαυμασμό και την παραδοχή όχι απλά των φίλων της ομάδας και των ουδέτερων, αλλά και των αντιπάλων – όλοι παραδέχονται ότι το πιο ενδιαφέρον και ελκυστικό πρότζεκτ της χρονιάς, είναι ο Παναθηναϊκός. Του Δώνη και του Νταμπίζα. Των μικρών που μεγαλώνουν. Των μεγαλύτερων που τρέχουν σαν έφηβοι. Των περσινών ξενερωμένων που βρήκαν το νόημα της ζωής και το κίνητρο να παίξουν. Όλα τα παραπάνω, έχουν έναν κοινό παρανομαστή, που λέγεται «αγάπη»:
Ο Γιώργος Δώνης, αγαπάει τον Παναθηναϊκό
Όπως τον αγάπησε και ως παίκτης της ομάδας. Δεδομένα και αδιαμφισβήτητα. Ήρθε και ανέλαβε στην πιο αβέβαιη περίοδο που θα μπορούσε να αναλάβει προπονητής μια ομάδα, με περιορισμό μεταγραφών, με έναν υποψήφιο επενδυτή να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα αλλά να μην πλησιάζει, με παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ από την προηγούμενη χρονιά αλλά κανείς δεν ήξερε αν θα συνέχιζαν, με ένα μεγάλο ερωτηματικό δίπλα στη φράση «συνέπεια στις πληρωμές». Κι όμως ήρθε και μαζί με τον Νίκο Νταμπίζα ανέλαβαν να φτιάξουν μια ομάδα ανταγωνιστική γεμάτη μικρούς, άγουρους, ξενερωμένους και παροπλισμένους την προηγούμενη σεζόν παίκτες. Χωρίς να βάζουν ελαφρυντικά μπροστά από κάθε φράση, για να προλάβουν μια μελλοντική αποτυχία. Επιπλέον, λίγο αφού συμφώνησε προφορικά αλλά πριν πέσουν οι υπογραφές, φέρεται να δέχτηκε μια ιδιαιτέρως δελεαστική πρόταση, με πολύ περισσότερα πετρελαιοδολάρια και πολύ μικρότερες απαιτήσεις, αλλά δεν έκανε πίσω. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης;
Ο Γιώργος Δώνης αγαπάει τα «παιδιά του»
Όχι μόνο τους μικρούληδες, το Χατζηγιοβάννη και το Μπουζούκη, αλλά και τους μεγαλύτερους του «σχολείου». Όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους ξένους. Όχι μόνο αυτούς που έφερε μαζί με το Νταμπίζα, αλλά κι αυτούς που βρήκε. Κι αυτούς που έπαιζαν πέρυσι κι αυτούς που έκαναν κάτι guest εμφανίσεις. Όλους. Όταν μιλάει για τους παίκτες του, δεν μιλάει απλά με σεβασμό – μιλάει με ΑΓΑΠΗ. Στις συνεντεύξεις τύπου, στα flash – interviews, την ώρα που τους δίνει οδηγίες από τον πάγκο στη διάρκεια του αγώνα, είμαι σίγουρος ότι το ίδιο κάνει όταν τους μιλάει πριν τους αγώνες ή στο ημίχρονο. Ο ρόλος του ξεπερνάει του προπονητή, του δασκάλου, του παιδαγωγού – θυμίζει αυτόν του «καλού πατέρα». Που φροντίζει να μην αδικεί κανέναν, αλλά να νιώθουν άπαντες που έχουν ίσες ευκαιρίες και στο χέρι τους είναι να τις αξιοποιήσουν. Χωρίς να «τιμωρεί» κάποιον που έκανε ένα χοντρό λάθος παγκώνοντάς τον στο επόμενο παιχνίδι.
Ο Γιώργος Δώνης ΔΕΝ αγαπάει τις δικαιολογίες
Ήθελε παίκτες το καλοκαίρι που τελικά δεν ήρθαν και παίκτες που θα ήθελε να παραμείνουν αλλά έφυγαν. Περίμενε ενδεχομένως κάτι καλύτερο από τον Μακέντα μέχρι την τελευταία στιγμή και «πόνταρε» ότι θα βρεθεί ο τρόπος να έρθει ο Μανθάτης και να ξανάρθει ο Μυστακίδης – ο πρώτος πήγε Πανιώνιο και ο δεύτερος Γιάννενα. Έκανε ό,τι μπορούσε μπας και μείνει ο Λουντ, ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς ετοιμοπόλεμο φορ, είδε παίκτες να έρχονται την τελευταία στιγμή χάνοντας την προετοιμασία. Στην πορεία, πάνω από γύριζε ο ένας από τραυματισμό, «έχανε» δυο, η αποθεραπεία του Άλτμαν πήρε παράταση, ο μεγαλύτερος και εμπειρότερος όλων Μουνιέ, έπαιξε δυο παιχνίδια και μπήκε στα πιτς, αναγκάστηκε να αλλάζει σχεδόν συνέχεια τα κεντρικά του χαφ και την τετράδα ή πεντάδα της άμυνάς του. Κι όμως, δεν έψαξε ούτε μια στιγμή για δικαιολογίες – απλά κοίταξε το ρόστερ του μέχρι το βαθύτερο σημείο κι έχει ήδη χρησιμοποιήσει 21 παίκτες σε 5 αγωνιστικές – 5 νίκες.
Επιπλέον, έχει κάνει το απόλυτο χωρίς να έχει πάρει μισό «κουκούτσι» από τις σφυρίχτρες – σε Ξάνθη την πρώτη αγωνιστική και με ΠΑΣ στο γκολ του Κρίζμαν, ο Παναθηναϊκός αδικήθηκε. Ακούσατε να λέει έστω και μισή κουβέντα/ παράπονο; Όχι και πιθανότατα ούτε θα ακούσετε στο μέλλον, εκτός αν ετοιμάζεται καμιά «σφαγή του Δράμαλη» σε κάποιο από τα επερχόμενα ντέρμπι.
Ο Γιώργος Δώνης αγαπά τη δουλειά του
Είτε σε μικρότερες ομάδες, είτε σε ομάδες «υποχρεωμένες» να κάνουν πρωταθλητισμό. Είτε εργάζεται στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο, είτε στη Σαουδική Αραβία. Αλλού πέτυχε, αλλού απέτυχε, από κάποιες ομάδες έφυγε σαν φίλος κι από άλλες σαν «εχθρός», αλλά όπου κι αν εργάστηκε προσπάθησε για το καλύτερο, με τη διάθεση να παίζουν οι ομάδες του ενδιαφέρον ποδόσφαιρο πέρα από την «ανάγκη» για αποτελέσματα.
Στον τωρινό Παναθηναϊκό, δούλεψε όλο το καλοκαίρι σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αλλά λανσάρησε τετράδα στην άμυνα στα εντός έδρας, για μεγαλύτερη επιθετικότητα και δημιουργία. Ψάχνει, ψάχνεται, πειραματίζεται, προσαρμόζεται, κοουτσάρει στη διάρκεια του ματς για να αλλάξει πράγματα κι όχι απλά πρόσωπα, έχει αντιμετωπίσει ήδη ένα σωρό διαφορετικές συνθήκες και τα έχει καταφέρει σε όλες: σε δύσκολες έδρες, στο ΟΑΚΑ απέναντι σε «ταμπούρι», με τον αντίπαλο να προηγείται, με τον αντίπαλο να ισοφαρίζει. Φυσικά δεν έχουν έρθει ακόμα τα ντέρμπι, ούτε τα ματς με τους «Ευρωπαίους» Ατρόμητο και Αστέρα, αλλά σε όποιο «πρόχειρο διαγώνισμα» κι αν του έχει βάλει η ζωή, έχει γράψει «Άριστα 10».
