Η πρώτη μέρα του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», είχε συγκίνηση, αναμνήσεις, φόρτιση, δάκρυα και ένα υπέροχο κλίμα, όπως αρμόζει στη μνήμη ενός τόσο σπουδαίου ανθρώπου και παράγοντα, όπως ήταν ο «κύριος Παύλος» αλλά και στην ιστορία ενός συλλόγου όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Να είναι λοιπόν πρώτα απ’ όλα καλά οι οικείοι του, να τον θυμούνται με αγάπη και να γίνει το τουρνουά αυτό κάθε χρόνο μια αφορμή να μαζεύεται όλος ο καλός ο κόσμος, μεγάλες ομάδες και μπασκετάνθρωποι και να χαίρονται το πραγματικό μπάσκετ.
Είθε να γίνει πραγματικότητα κι αυτό που είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, μιλώντας στον ΣΠΟΡ FM, στον Βασίλη Βέργη και τον Βάιο Τσούτσικα και να δούμε τον Ολυμπιακό σε ένα από τα επόμενα τουρνουά – ιδανικά σε αυτό της επόμενης χρονιάς. Χρειάζεται να κυλήσει πολύ νερό ακόμα στο μύλο της λογικής και της συναίνεσης, της μετριοπάθειας και της αποκατάστασης των «ζημιών» που έχουν καταστρέψει τις γέφυρες ανάμεσα στις δυο ομάδες, αλλά αν υπάρχει καλή θέληση και διάθεση, όλα μπορούν να γίνουν. Η χρονιά που θα κυλήσει και – κυρίως – ο τρόπος που θα κυλήσει, θα μας δείξουν αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα στο άμεσο μέλλον – θα είναι ένα τεράστιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Στο παρκέ
Πίσω και δίπλα απ’ όλα αυτά που έγιναν το βράδυ της Πέμπτης στο κλειστό του ΟΑΚΑ, είχαμε και μπάσκετ: ουσιαστικά το πρώτο δείγμα γραφής του «κανονικού» Παναθηναϊκού, χωρίς ελλείψεις αυτή τη φορά, μπροστά στον κόσμο του και μέσα στο σπίτι του. Κι αν πει κανείς, «έλα μωρέ, φιλικό είναι», μπορεί να πάρει το βίντεο και να δει τα πλάνα με τις τεντωμένες φλέβες στο λαιμό του Γιώργου Μπαρτζώκα, για να καταλάβει ότι τόσο η Χίμκι, όσο και ο Παναθηναϊκός, αντιμετώπισαν το παιχνίδι αυτό με σοβαρότητα και χωρίς καμία διάθεση χαλαρότητας, ενόψει της σεζόν που ξεκινάει.
Πώς ήταν ο «νέος» Παναθηναϊκός σε αυτό το πρώτο σοβαρό τεστ; Προφανώς όχι απόλυτα έτοιμος – αν τέλη Σεπτέμβρη βλέπαμε μια ομάδα να «πετάει», θα έπρεπε στην πραγματικότητα να ανησυχούμε για την εικόνα που θα είχε το Νοέμβρη ή το Δεκέμβρη. Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι πολύ καλός προπονητής και πολύ έμπειρος επαγγελματίας, για να γνωρίζει πότε και πώς πρέπει να ανεβάσει στροφές η ομάδα του, ώστε να είναι έτοιμη τη στιγμή που πρέπει. Ωστόσο, μια σειρά από χρήσιμα συμπεράσματα σίγουρα τα έβγαλε κι εκείνος, όπως κι εμείς, κυρίως για να διαπιστώσουμε στο παρκέ όλα εκείνα τα πράγματα που είχε ο κόουτς στο μυαλό του, όταν διάλεγε τα κομμάτια του φετινού «πράσινου παζλ».
Πρώτα απ’ όλα θα σταθώ σε δυο «καλλιτέχνες» που νίκησαν το χρόνο: Ο Λάνγκφορντ και ο Λάσμε, είναι ο Δάκης και ο Πασχάλης του μπάσκετ. Είναι αγέραστοι! Δεν γίνεται αυτοί οι δυο τύποι να είναι 35 και 36 ετών και να έχουν τόση αθλητικότητα, άλμα, πατήματα και διάθεση να βάλουν το κορμί τους στη φωτιά με τέτοια ένταση. Προφανώς και θα χρειαστούν συντήρηση και συγκεκριμένη χρήση μέσα στη σεζόν, ώστε να μην καταπονηθούν υπερβολικά, αλλά η παρουσία τους κόντρα στη Χίμκι, μάλλον έδιωξε κάθε σύννεφο αμφιβολίας που μπορεί να υπήρχε πάνω από πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού και ανησυχία αν θα «φανούν τα χρόνια τους στο παρκέ», αν αντέχουν κι αν «το’ χουν ακόμα». Μια χαρά το’χουν και δυο χαρές αντέχουν κι αυτό γίνεται αν είσαι επαγγελματίας, δουλεύεις σκληρά και προσέχεις το σώμα σου και σε προσέχει κι αυτό με τη σειρά του.
Πολύ καλή και μεστή και καθόλου ψαρωμένη η «πρώτη» του Ιωάννη Παπαπέτρου στο κοινό της νέας του ομάδας. Σαν «παλιός» έπαιξε κι όχι σαν «νέος», που ήρθε από τον αιώνιο αντίπαλο. Καλός σε επίθεση και άμυνα, νιώθει καλά με τον αναβαθμισμένο ρόλο που του έχει δώσει ο Τσάβι Πασκουάλ, έχει δουλέψει και το σουτ αλλά και το σώμα του ώστε να αντέχει το «ξύλο» και να μπορεί να μαρκάρει ψηλότερους αντιπάλους και δίνει την ευχέρεια στον προπονητή του να δοκιμάσει ημίψηλα και ευέλικτα σχήματα με τον Ιωάννη άλλοτε στο «3» και άλλοτε στο «4», δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία να κατέβει ο Λοτζέσκι στο «2» ή να ανέβει ο Θανάσης Αντετοκούνμπο στο «4».
Μιλώντας για τη θέση του power – forward, το πρώτο δείγμα γραφής του Ντεσόν Τόμας ήταν παραπάνω από θετικό, όχι μόνο στην επίθεση που πάνω – κάτω ξέραμε τι «εργαλείο» είναι, αλλά και στην άμυνα, εκεί όπου βιάστηκαν να τον βαφτίσουν «μαύρη τρύπα» πριν καλά – καλά κάνει την πρώτη του προπόνηση. Στη θέση αυτή, θα τον συμπληρώνει ο Ντίνος Μήτογλου, που αρπάζει από τα μαλλιά την εμπιστοσύνη του προπονητή του και δείχνει να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις όχι σαν «γέμισμα» και κάποιος που θα εμφανίζεται στο παρκέ στα εύκολα παιχνίδια της Α1, αλλά θα έχει σημαντικό ρόλο σε μικρά και μεγάλα παιχνίδια.
Η frontline φέτος δείχνει πιο γεμάτη από ποτέ, με Γκιστ – Λάσμε – Βουγιούκα – Παπαγιάννη και τον Πασκουάλ να μπορεί να πειραματιστεί με βαριά ή πιο ελαφριά σχήματα, ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε αγώνα και τα κυβικά των αντίπαλων ψηλών, έχοντας και κορμιά να ρίξει στη μάχη και καμία αγωνία αν κάποιος φορτωθεί με φάουλ: έχει το βάθος στον πάγκο να ρίξει τον επόμενο στη «φωτιά» και να πάρει πράγματα από όλους. Όσο για τους «κοντούς», εκεί δεσπόζει φυσικά και φέτος η μορφή του Νικ Καλάθη, ο οποίος δεν λέει να ξεκολλήσει το πόδι από το γκάζι, με τον Λάνγκφορντ στο ρόλο του ανθρώπου των «ειδικών αποστολών» και τον Παππά να μπορεί φέτος να κάνει αυτά που μας «υποσχέθηκε» πριν μερικά χρόνια: για εμένα το επιθετικό του ταλέντο δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, αλλά οι «βουτιές» που είδα στην άμυνα κόντρα στη Χίμκι για να σώσει μια κατοχή, μου δείχνουν διάθεση και μου θυμίζουν τον φοβερό Παππά που είχαμε δει πριν εκείνον το σοβαρό του τραυματισμό πριν μερικά χρόνια, έναν παίκτη που έπαιζε άμυνα με την ίδια σπουδή που μπούκαρε μέσα σε ολόκληρη την αντίπαλη άμυνα. Τέλος, ο Λεκαβίτσιους μπορεί και πρέπει να είναι πιο ουσιαστικός σε σχέση με πέρυσι, για να ξεκουράζει το Νικ και να αλλάζει το ρυθμό, ενώ ο υγιής Λοτζέσκι θα δώσει αξιόπιστο σουτ είτε παίζει στο «2» είτε στο «3».
