Σόρι που γκρινιάζω μέρα που είναι. Διότι σαν σήμερα, η Εθνική το 2004 έκλεινε το σπιτάκι της Πορτογαλίας στον τελικό, με το γκολ του Χαριστέα και ολοκλήρωνε το θαύμα των θαυμάτων, πιθανότατα τη μεγαλύτερη έκπληξη στην Ιστορία του Ποδοσφαίρου, καταφέρνοντας κάτι που θα μνημονεύεται για αιώνες. Μας έβγαλε όλους στους δρόμους για τρελά πανηγύρια, έστησε μια φαντασμαγορική υποδοχή στους παίκτες και τους προπονητές, έκανε εκείνο το καλοκαίρι αξέχαστο – ήρθαν μετά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η ευτυχία μας πολλαπλασιάστηκε, μέχρι που ήρθε ο λογαριασμός και ξενερώσαμε…
Ωραίες μέρες εκείνες του Ιουλίου του 2004. Όχι μόνο για την κατάκτηση του Euro, αλλά για κάποιους από εμάς και για την προοπτική που φαινόταν να δίνει εκείνο το Euro. Στο μυαλό μου είχα τότε μια «έκρηξη» ανάλογη του Ευρωμπάσκετ του ’87: παιδιά να γράφονται σε ομάδες και να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, Ακαδημίες, εγκαταστάσεις, αθλητική παιδεία, αλλαγή συμπεριφοράς, πάταξη της βίας, επενδύσεις, άνοιγμα στις διεθνείς αγορές για Έλληνες παίκτες και ερχομός καλύτερων ξένων παικτών στην Ελλάδα. Ρεαλιστικά. Βελτίωση βήμα – βήμα. Με πλάνο. Με τον αέρα των Πρωταθλητών Ευρώπης. Για να γίνουμε όχι Αγγλία ή Ισπανία ή Γερμανία, αλλά ένα πρωτάθλημα επιπέδου Ολλανδίας ή Βελγίου ή Πορτογαλίας. Αμ δε…
Και σήμερα τι;
14 χρόνια μετά από εκείνες τις μαγικές μέρες, κοιτάζεις στο ποδόσφαιρο και μοιάζει με καθρέφτη όπου βλέπεις τα μούτρα σου, τα μούτρα της Ελλάδας που αυτοκαταστρέφεται, που δεν μπορεί να χαρεί τίποτα, που κάνει αρπαχτές και λαμογιές και ζει με δανεικά, την Ελλάδα του «ΘΑ» και της παπάντζας. 14 χρόνια μετά και το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έκανε ούτε μισό βηματάκι μπροστά: πέρα από μερικούς παίκτες που εξαργύρωσαν την επιτυχία του Euro με μερικά καλά συμβόλαια, δεν κεφαλοποιήσαμε ούτε στο ελάχιστο κάτι, που θα μπορούσε να μας αλλάξει τη μοίρα. Δεν καθίσαμε κάτω να βρούμε λύση στα προβλήματα – δημιουργήσαμε κι άλλα. Δεν δώσαμε έμφαση στην οργάνωση και τη δομή του αθλήματος – μόνο στο πώς θα γεμίσουν οι τσέπες μας. Δεν αντιμετωπίσαμε τη βία μέσα κι έξω από τα γήπεδα– της φερθήκαμε με χαδάκια και απαλά σκαμπιλάκια στα μάγουλα. Δεν επενδύσαμε σε αθλητικές εγκαταστάσεις «ευρωπαϊκού επιπέδου» - αφήσαμε και όλα τα ποδοσφαιρικά γήπεδα που φτιάχτηκαν εκείνη την περίοδο ουσιαστικά να ρημάξουν.
Νομίσαμε ότι πιάσαμε τον παπά από τα αχαμνά εκείνο το καλοκαίρι κι ότι η μοίρα μας άλλαξε για πάντα. Κάναμε καζούρα στους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Γάλλους, τους Τσέχους, λες και κλείσαμε εισιτήριο διαρκείας για τον ποδοσφαιρικό παράδεισο – οι Πορτογάλοι, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, παραμένουν στα πάνω πατώματα του ποδοσφαίρου σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, συλλόγων, ποδοσφαιριστών και προπονητών. Μετά το Ρεχάγκελ, εμπιστευτήκαμε σοφά την Εθνική στο Φερνάντο Σάντος και στη συνέχεια πήγαμε από τη μια ακατάλληλη επιλογή στην άλλη. Αποτέλεσμα; 14 χρόνια μετά να κάνουμε μόνο βήματα πίσω, να μας «γλεντάνε» οι Νήσοι Φερόε, να βλέπουμε τις μεγάλες διοργανώσεις από τον καναπέ, να μην έχουμε ελληνικές ομάδες απευθείας στους ομίλους ούτε του Champions League, ούτε του Europa, να μην υπάρχουν πλέον τα χρήματα για να έρθουν καλοί παίκτες και όσοι είχαν «ξεμείνει» εδώ να ψάχνονται να φύγουν για όπου να’ ναι και οι μοναδικοί που κρατάνε τη σημαία του ελληνικού ποδοσφαίρου ψηλά, να είναι μια χούφτα Έλληνες του εξωτερικού: ο Σωκράτης, ο Μανωλάς, ο Μήτρογλου και 3-4 ακόμα.
14 χρόνια μετά, αγώνες δεν αρχίζουν ή δεν τελειώνουν, παράγοντες με κουμπούρι στην κωλότσεπη σουλατσάρουν στο χορτάρι, πρωταθλήματα και πρωτιές στα play-offs κρίνονται στις δικαστικές αίθουσες, τζίροι εκατομμυρίων παίζονται στο στοίχημα, παίκτες κάνουν μήνες να δουν χρήματα στους λογαριασμούς τους και η Εθνική ομάδα, για πολλούς, είναι μια αγγαρεία και μια βαρετή υποχρέωση. Την ώρα που το μπάσκετ, από το 1987 και μετά, άλλαξε επίπεδο, έφερε τίτλους σε Εθνικό και συλλογικό επίπεδο, έστειλε παίκτες στο ΝΒΑ, μπήκε στο χάρτη για τα καλά και παραμένει εκεί παρά την «Εθνική ανομβρία» εδώ και τόσα χρόνια, το ποδόσφαιρο κατρακυλάει στο ranking της ΦΙΦΑ και απαξιώνεται όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα στα μάτια όλων.
14 χρόνια μετά, συνειδητοποιούμε ότι το Euro εκείνο μάλλον δεν μας άξιζε, διότι δεν μάθαμε ποτέ ούτε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο, ούτε να το σεβόμαστε, ούτε να διαχειριστούμε την επιτυχία μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και επαγγελματίες – παίκτες, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί, άπαντες. Ας αρκεστούμε στα επετειακά βιντεάκια, τη φωνή του Χελάκη στα γκολ, καμιά συνέντευξη με τους πρωταγωνιστές των ημερών εκείνων και μπόλικη συγκίνηση – και πολύ μας είναι.
