Ο ένας, ο «Βασιλιάς», σηκώθηκε και έφυγε (πάλι) από το σπίτι του, το Κλίβελαντ. Στα 33 του. Αυτή τη φορά όχι για το Μαϊάμι, αλλά για το Λος Άντζελες. Ο άλλος, ο «Βασιλιάς της Αιγύπτου», ανανέωσε με τη Λίβερπουλ για τα επόμενα 5 χρόνια. Στα 26 του. Χωρίς ρήτρα. Χωρίς το Λίβερπουλ να είναι «το σπίτι του» - έναν χρόνο μόλις μετράει εκεί. Ο Λεμπρόν, μετά από συνεχόμενες παρουσίες στους τελικούς, ένα δαχτυλίδι πριν μερικά χρόνια αλλά και «σκούπα» φέτος από τους Ουόριορς. Ο Σαλάχ, με τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, τετράδα με τη Λίβερπουλ στο Νησί και τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλάμπς να τον γλυκοκοιτάζουν σαν ξερολούκουμο. Βρες τις διαφορές και κέρδισε πλούσια δώρα…
Η επιστροφή του Λεμπρόν στο Κλίβελαντ πριν μερικά χρόνια, είχε συνοδευτεί από συγκίνηση, τζουμ – ταρατατζούμ, ένα επικό βίντεο και το γνωστό «I’m coming home».
Γύρισε σπίτι και απέδειξε πόσο σπουδαίος είναι: χάρισε στο Κλίβελαντ πρωτάθλημα, έκανε πράγματα αδιανόητα, ξεπέρασε τους νόμους της λογικής και της φυσικής, πολλές φορές κατήργησε τη θεωρία που λέει ότι «το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα»: το «μόνος μου και όλοι σας» λειτούργησε αρκετές φορές, ακριβώς επειδή είναι «υπεράνθρωπος», επειδή είναι παίκτης «διαστημικός», ένας από τους καλύτερους που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο παρκέ – G.O.A.T. πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ, το «23» του Μάικλ Τζόρνταν προς το παρόν δεν κινδυνεύει, αλλά το πόσο σπουδαίος είναι ο Λεμπρόν δεν αμφισβητείται.
Όπως δεν αμφισβητείται θαρρώ και το πόσο ισχυρή προσωπικότητα είναι, στα όρια του «νταβατζή»: μιλάμε για έναν παίκτη – προπονητή – General Manager, που ουσιαστικά «αποφασίζει» ποιος θα είναι ο προπονητής και ποιοι παίκτες θα παίζουν δίπλα του, που οι απαιτήσεις του τινάζουν στον αέρα το salary cup και ο ιδιοκτήτης της ομάδας πληρώνει εδώ και χρόνια ένα πολύ σεβαστό αριθμό εκατομμυρίων ως φόρο πολυτελείας για την υπέρβαση του salary – cup και επιπλέον κανένας «μεγάλος παίκτης» δεν μπορεί να στεριώσει δίπλα του, διότι πολύ απλά δεν βρίσκει χώρο να ανθίσει κάτω από τη σκιά του «Βασιλιά»: γι’ αυτό έφυγε τρέχοντας ο Ίρβινγκ, γι’ αυτό δεν στέριωσε ποτέ στην ομάδα ο Τόμας, γι’ αυτό ο Λεμπρόν παίζει με συνοδοιπόρους τον Κέβιν Λοβ, τον Τρίσταν Τόμσον και τον Τζέι-Αρ Σμιθ – γι’ αυτό δεν μπόρεσε τα τελευταία χρόνια να κοιτάξει στα μάτια τον Κάρι, τον Ντουράντ και τον Τόμσον.
Ο Μο Σαλάχ από την άλλη...
Θα μπορούσε κάλλιστα να εξαργυρώσει τα φετινά του όργια με μια μεταγραφή μεγατόνων – τόσο στις δικές του ετήσιες απολαβές, όσο και στο ποσό που θα έδινε κάποια ομάδα στη Λίβερπουλ. Θα μπορούσε να αρχίσει τις «Κουτινιές» και τα «αφήστε με να φύγω», τα «δεν είμαι χαρούμενος εδώ», τα «η καρδιά μου, μου λέει πως είναι ώρα να φύγω». Ξέκοψε κάθε συζήτηση και κάθε σενάριο, πριν καλά – καλά ανάψει, υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο με τη Λίβερπουλ, χωρίς ρήτρα. Περνάει καλά στο Λιμάνι, απολαμβάνει τη ζωή και το παιχνίδι, το ρόλο που έχει και την αγάπη που εισπράττει, είναι μόλις έναν χρόνο εκεί και έχει πίστη στο project και στον αρχιτέκτονα που έχει αναλάβει να το υλοποιήσει, το Γιούργκεν Κλοπ. Στα 26 του, ξέρει ότι τα καλά του χρόνια είναι ακόμα μπροστά του και όχι πίσω του, ότι έχει τα ηλικιακά περιθώρια να πάει κάπου αλλού σε δυο χρόνια π.χ. αν νιώσει την ανάγκη ή δεν ότι τα πράγματα στη Λίβερπουλ δεν εξελίσσονται όπως τα είχε ονειρευτεί ή έρθει μια πρόταση απ’ αυτές που «δεν μπορείς να αρνηθείς».
Ο Λεμπρόν πάει στο Λος Άντζελες και θα «απαιτήσει» ένα supporting cast αντάξιο του ιδίου. Θα είναι ο Λέοναρντ; Θα είναι ο Πολ Τζορτζ; Θα είναι και οι δυο κι ακόμα περισσότεροι; Θα δείξει το προσεχές διάστημα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το αφεντικό θα πρέπει να βάλει το χέρι στην τσέπη και να δώσει πολλά – τόσο σε συμβόλαια, όσο και σε φόρο πολυτελείας. Ο Σαλάχ παραμένει στο Λίβερπουλ χωρίς συγκεκριμένες «απαιτήσεις» - γνωρίζει όμως πως η ομάδα θα ενισχυθεί ουσιαστικά και γνωρίζει πως η δική του παραμονή, μπορεί να λειτουργήσει σαν «κράχτης» για να έρθουν παίκτες που διαφορετικά θα ήταν αρνητικοί. Ο Λεμπρόν «τρώει προπονητές» για πρωινό και θέλει να έχει το απόλυτο πρόσταγμα στην ομάδα – θα προσπαθήσουν να τον «μαζέψουν» οι διάφοροι παλιοί θρύλοι των Λέικερς, άλλοτε ο Μάτζικ και άλλοτε ο Κόμπε. Ο Σαλάχ είναι απόλυτα πειθαρχημένος στα «θέλω» του προπονητή του και ξέρει ότι με τον Μανέ και τον Φιρμίνο, μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα.
Ο Λεμπρόν, είναι ένας σούπερ – σταρ. Ο Σαλάχ είναι ένας σπουδαίος παίκτης, που θα μάθουμε τα επόμενα χρόνια αν μπορεί να γίνει σούπερ – σταρ. Οι δυο τους, είναι δυο παράλληλες γραμμές που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Όχι μόνο διότι «υπηρετούν» διαφορετικά αθλήματα, όχι διότι ο ένας είναι Αμερικανός και ο άλλος Αιγύπτιος, ο ένας είναι το ΝΒΑ το ίδιο και ο άλλος προέρχεται από την πρώτη σπουδαία σεζόν της καριέρας του, αλλά κυρίως διότι αντιλαμβάνονται τη «δουλειά» τους, την «ομάδα» και τον ρόλο τους μέσα σε αυτή με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
