Καλωσήρθατε στο 2018. Τη χρονιά που ένας παίκτης από μεγάλη ελληνική ομάδα, πάει σε μια άλλη μεγάλη ελληνική ομάδα. Ή τουλάχιστον θέλει να πάει, διότι η ΑΕΚ έχει αντιρρήσεις και υποστηρίζει ότι το «+1» στο συμβόλαιό του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου ισχύει, άρα δεν μπορεί να πάει πουθενά χωρίς τη συγκατάθεσή της. Καλωσήρθατε λοιπόν στην εποχή που θα το ζήσουμε κι αυτό. Κανένας Αποστολάκης, κανένας Βαμβακούλας, κανένας Νικοπολίδης και Μιχάλης Κωνσταντίνου, Σπανούλης, Τάσος Μητρόπουλος, Νίκος Οικονόμου, Σαραβάκος, Κώστας Μανωλάς, κανένας μα κανένας παίκτης δεν έχει πάρει μεταγραφή ποτέ σε «αιώνιο αντίπαλο». Οπότε it makes sense που λεν’ και στο χωριό μου να γίνεται τέτοια φασαρία.
Τα δεδομένα
Δεδομένο πρώτο: ο Λάζαρος, στα 31 του χρόνια, ψάχνει το τελευταίο του καλό συμβόλαιο. Κι εφόσον ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν φάνηκε διατεθειμένος να του το προσφέρει, έψαξε και το βρήκε στον Ολυμπιακό – θα πάρει περίπου τα διπλά χρήματα απ’ αυτά που έπαιρνε στην ΑΕΚ.
Δεδομένο δεύτερο: Και τι γίνεται με το +1; Η περσινή ιστορία με το Ντίντακ Βιλά, που επίσης είχε «+1» στο συμβόλαιο, σηκώθηκε και πήγε στην Εσπανιόλ, αλλά τελικά εκείνος αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη και η Εσπανιόλ υποχρεώθηκε να δώσει χρήματα στην ΑΕΚ, δείχνει ότι η δυνατότητα επέκτασης συμβολαίου μονομερώς από την ομάδα, όταν υπάρχει στο συμβόλαιο, έχει δύναμη. Από την άλλη όμως θα ρίσκαρε ο παίκτης και ο Ολυμπιακός, να νικηθούν κατά κράτος και να μπλέξουν δικαστικά, ο μεν παίκτης να μείνει ανενεργός έναν χρόνο και η δε ομάδα να φάει καμιά απαγόρευση μεταγραφών και να χρεωθεί και μια βαρβάτη επικοινωνιακή ήττα, αν δεν είχαν πάρει διαβεβαιώσεις από νομικούς ότι το «+1» δεν είναι τελικά τόσο «μπετό» όσο νομίζουμε; Η απάντηση προσεχώς, στις οθόνες μας.
Δεδομένο τρίτο: ο Ολυμπιακός μετά την καταστροφική χρονιά που μόλις τελείωσε, θέλει ολική αναδόμηση. Θέλει χτίσιμο από την αρχή, θέλει Έλληνες παίκτες, θέλει χαμηλότερα συμβόλαια, θέλει «νίκες» ακόμα και στο κομμάτι της επικοινωνίας. Οπότε ο Λάζαρος των 600 χιλιάδων το χρόνο, μοιάζει μια χαρά περίπτωση – ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι στα «φτερά» φέτος υπήρχε ο Σεμπά, ο Πάρντο και ο Μάριν.
Δεδομένο τέταρτο: η ΑΕΚ δεν στυλώνει τα πόδια επειδή επιθυμεί να κρατήσει το Λάζαρο, να τον νταντέψει, να τον καλοπιάσει και τελικά να παίξει και την επόμενη σεζόν στην ομάδα σαν να μην τρέχει τίποτα. Άπαξ και ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει – κι εδώ το γυαλί έγινε χίλια κομμάτια, ειδικά μετά τις δηλώσεις του Λάζαρου περί απειλών. Η ΑΕΚ επιθυμεί να σπάσει τον τσαμπουκά του παίκτη, να βγάλει τον Ολυμπιακό «στη σέντρα», να δείξει πόσο ανήθικα κινήθηκαν πίσω από την πλάτη της ενώ υπήρχε τελικός κυπέλλου και να πάρει ό,τι παραπάνω μπορεί οικονομικά. Ιδανικά η ΑΕΚ θα επιθυμούσε να μπορέσει να πουλήσει τον παίκτη σε ομάδα του εξωτερικού, βάζοντας κάποια ρήτρα στο συμβόλαιο που να μην επιτρέπει να γίνει καμιά «πονηριά» - τύπου πάει Ισπανία π.χ. κι από εκεί δανεικός στον Ολυμπιακό.
Δεδομένο πέμπτο: ο Λάζαρος από μικρός ήταν Ολυμπιακός. Έχουν αναλάβει να μας το καταστήσουν σαφές τα μισά ΜΜΕ της χώρας, με διάφορες φωτογραφίες του μικρού Λάζαρου, ο οποίος κάθεται πίσω από τον Τσουκαλά. Όχι ότι δεν το ξέραμε βέβαια: όταν πήρε μεταγραφή στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, είχε ειπωθεί ότι είναι Ολυμπιακός και εκεί επιθυμούσε να πάει, αλλά ήταν τόσο καλά τα χρήματα και τόσο αποτελεσματικό το ψηστήρι του Νικόλα Πατέρα (με ένα γρήγορο αυτοκίνητο ως μπόνους υπογραφής όπως θρυλείται), που ο παίκτης φόρεσε τότε τα πράσινα. Πώς ξεμπερδεύεις άραγε μετά τα όσα έχεις πει και έχεις τραγουδήσει υπέρ της ΑΕΚ και κατά του Ολυμπιακού, ειδικά φέτος; Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει…
Και με τους φίλους της ΑΕΚ, τι γίνεται;
Έλα μου ντε… Διότι υπάρχουν φυσικά όλοι αυτοί οι cool τύποι που δεν κρατάνε «καμία κακία», που αναγνωρίζουν τι πρόσφερε, που κατανοούν ότι είναι επαγγελματίας και κοιτάζει το συμφέρον του και λένε «ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες και καλή τύχη όπου κι αν πας». Υπάρχουν οι «Απαξιωτικοί», που λένε «έλα μωρέ, ποιος Λάζαρος; Δεν ήταν ποτέ και σημαία της ομάδας και 5 ματς έπαιξε σαν βασικός φέτος. Άρα είτε δεν αντέχει να βγάζει 90λεπτα, είτε τακτικά δεν μπορεί να προσφέρει σε μια ομάδα όπου οι παίκτες πρέπει να επιτίθενται και να αμύνονται με την ίδια αποτελεσματικότητα». Υπάρχουν οι «δεν θα φύγεις από δω ποτέ, Λάζαρεεεε» που μέσα σε λίγες μέρες έγιναν οι «πούλο ρε, Λάζαρεεεε», που βρήκαν τον επόμενο «Ιούδα που φιλούσε υπέροχα», που ήδη φτιάχνουν 100ευρα με τη φάτσα του για το πρώτο παιχνίδι που θα τον βρουν αντίπαλο και εύχονται ολόψυχα «ο Τίγρης να του κρεμάσει το δελτίο στον τοίχο και να του κόψει τη μπάλα του αχάριστου». Υπάρχουν όλοι οι παραπάνω και υπάρχουν κι αυτοί που δεν χαλιούνται τόσο, δεν φανατίζονται ιδιαίτερα, απλά τους πείραξε που ο παίκτης άνοιξε δίαυλο επικοινωνίας με τους απέναντι ενώ «έτρεχαν» οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας και υπήρχε ένας τελικός κυπέλλου που ήταν σημαντικός, για πολύ περισσότερους λόγους από την κούπα αυτή καθαυτή.
Και τώρα τι κάνουμε;
Αράζουμε αναπαυτικά στον καναπέ, παίρνουμε μια παγωμένη μπύρα, ένα μπολ πατατάκια και παρακολουθούμε ένα ακόμα επεισόδιο από το «Μάτλοκ: Super League Edition», που δεν μας άφησε ούτε στιγμή φέτος να βαρεθούμε – περισσότερη «μπαλίτσα» παίχτηκε στις δικαστικές αίθουσες, παρά στα γήπεδα. Το τι θα γίνει τελικά, το ξέρει μόνο ο Θεός και ο Άρειος Πάγος – οι υπόλοιποι μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, είτε έχουμε νομικές γνώσεις, είτε όχι. Πάντως, αν αποδειχθεί η υπόθεση του Λάζαρου το μεγαλύτερο μεταγραφικό σίριαλ του καλοκαιριού, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν θα είναι καλά τα πράγματα για τις ομάδες μας και τις μεταγραφάρες που περιμένουμε να γίνουν…
