Θα προσπαθήσω να είμαι ψύχραιμος. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που μου έρχεται στο μυαλό για το Σαββατοκύριακο που πέρασε είναι το εξής: «ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;». Χωρίς αμφιβολία το καλύτερο της ζωής μου ως οπαδός. Εντάξει, αυτό δεν είναι και δύσκολο να το πω αφού οι λύπες ήταν πολλές παραπάνω από τις χαρές τα προηγούμενα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να ευχαριστεί τον άνθρωπο που με πρωτοπήγε στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και μου κόλλησε το... μικρόβιο.
Η αλήθεια είναι επίσης ότι δεν ξέρω αν κάποιος ουδέτερος μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της χαράς, της ηδονής, της απόλαυσης. Βασικά η σωστή λέξη είναι καύλα, γιατί αυτό είναι που ένιωσε ο κάθε ΑΕΚτζής τις τρεις προηγούμενες ημέρες. Δεν είναι τόσο ότι πήρε το πρωτάθλημα στη μπάλα ή το τρίτο ευρωπαϊκό στο μπάσκετ. Είναι σίγουρα από μόνα τους σημαντικά αλλά η ΑΕΚ είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα (για κάποιους από εμάς η μεγαλύτερη) και είχε και στο παρελθόν τίτλους, όπως είμαι βέβαιος ότι θα έρθουν κι άλλοι στο μέλλον.
Κοιτάζοντας ψηλά, με φοβισμένες ματιές προς τα πίσω
Το θέμα είναι ότι σφράγισε με τον πιο ονειρικό τρόπο την επιστροφή της μετά από μια περίοδο που είναι δεδομένο ότι δεν θα θέλω να διηγηθώ στα παιδιά μου ή στα εγγόνια μου. Απλά σκέψου ότι έχουν περάσει μόλις πέντε χρόνια από τότε που η ποδοσφαιρική ΑΕΚ ήταν ακόμα στη Γ' Εθνική κι η μπασκετική έδινε μπαράζ ανόδου στην Α2 με τον Ηρακλή στα Τρίκαλα.
Και πιο σκληρό από τον ίδιο τον υποβιβασμό, ο οποίος δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις αλλά δεν το εύχομαι σε κανέναν να το ζήσει με την ομάδα του, είναι το τι ακολουθεί μετά... Για κάποιον που δεν τον έχει γευτεί ενδεχομένως να είναι πιο εύκολο να πει «Έλα μωρέ σε 1-2 χρόνια θα επιστρέψουμε». Δεν ξέρω να σας πω σίγουρα τι ένιωσα ή τι είπα όταν βρέθηκαν στο Διμήνι Βόλου για το πρώτο φιλικό της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη Γ' Εθνική, ξέρω όμως σίγουρα ότι κάθε Κυριακή ήταν μια μαχαιριά, βλέποντας την ομάδα σου να παίζει με κάποιες που ενδεχομένως να μην τις ξέρεις καν.
Πώς λοιπόν να μην τρελαθείς βλέποντας τον Μάνταλο να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλητή στη Ριζούπολη. Δεν ήταν απλά ένα πρωτάθλημα ήταν το πρώτο μετά από 24 χρόνια... Προσωπικά οδεύω στα 31 οπότε εύκολα κάνετε τους συνειρμούς σας.
Κι αυτό που είπα παραπάνω... Δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα, είναι η αίσθηση που σου προκαλεί το γεγονός ότι η ΑΕΚ ξεπέρασε όλα τα προβλήματα και βρίσκεται πλέον εκεί που της αξίζει. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας, όλοι συμφωνούμε ότι η ΑΕΚ είναι για να διεκδικεί τίτλους.
«Το μόνο που μένει τώρα είναι να τρέξουμε γυμνοί στους δρόμους»
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτή την ομάδα κι αυτό που έζησα την Παρασκευή με τη Μούρθια και την Κυριακή στον τελικό με τη Μονακό ήταν κάτι σαν ονείρωξη! Ευρωπαϊκή κούπα (κάθε τέτοια είναι σημαντική, μην μπαίνουμε σε χαζές συζητήσεις) σε ένα κατάμεστο «κιτρινόμαυρο» ΟΑΚΑ, τη χρονιά που συμπληρώνονται 50 χρόνια από το έπος του 1968 (σ.σ. εξαιρετική ταινία να τη δείτε ακόμα κι αν δεν είστε ΑΕΚ).
Είναι η δεύτερη στη σεζόν μετά το Κύπελλο Ελλάδας, όπου η ΑΕΚ για να το κατακτήσει χρειάστηκε να νικήσει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Καθόλου εύκολα πράγματα γιατί τα δεδομένα στο μπάσκετ είναι πολύ διαφορετικά. Το χάρηκα λίγο παραπάνω δεν θα το κρύψω...
Θα έλεγα ότι η φετινή μπασκετική ΑΕΚ έδωσε κι ένα ωραίο μάθημα για την αγάπη, τον σεβασμό και τη συνέπεια. Τρεις λέξεις που ταιριάζουν απόλυτα στον Μάκη Αγγελόπουλο. Τον άνθρωπο που έκανε ξανά μεγάλη αυτή την ομάδα και αξίζει ακόμα περισσότερα. Δεν πτοήθηκε όταν η «Ένωση» άλλαζε τους ξένους σαν πουκάμισα και λίγο πολύ είχαμε γίνει... ανέκδοτο ή όταν νίκες επί Παναθηναϊκού ή Ολυμπιακού δεν φαίνονταν ούτε με.. κιάλια.
«Το μόνο που μένει τώρα είναι να τρέξουμε γυμνοί στους δρόμους», θυμάμαι να είπα σε κάποιον που ήταν γύρω μου μετά το τέλος του χθεσινού τελικού. Κάπως έτσι... Ίσως και να ζήσαμε μέσα σε τρεις μέρες κάποια από αυτά που μας χρωστούσε ο Θεός τα προηγούμενα χρόνια.
Και ξέρεις τι είναι ακόμα καλύτερο; Ότι ξυπνάς Δευτέρα κι υπάρχουν ακόμα πράγματα να περιμένεις. Υπάρχει ο τελικός Κυπέλλου στην μπάλα και το ευρωπαϊκό στο χάντμπολ. Ξέρω, θα πείτε «ποιο χάντμπολ» αλλά για τον ΑΕΚτζή έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.
Γενικά είναι ξεχωριστό να είσαι ΑΕΚ, είναι μια Άλλη Εντελώς Κατάσταση...
