Το βράδυ στο «Παλατάκι» ήταν γραφτό να μείνει στην ιστορία. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ σήκωσε τρόπαιο, αλλά γιατί τόλμησε να το διεκδικήσει.
Πάνω από όλα ο ΠΑΟΚ έκανε τους πάντες να τον θαυμάσουν.
Ο «Δικέφαλος του Βορρά» παρότι κέρδισε με 84-82, δεν κατάφερε να ανατρέψει τη διαφορά από τον πρώτο τελικό απέναντι στην Μπιλμπάο και σίγουρα πολλοί θα στέκονται στο πόσο διαφορετικό θα ήταν το ματς αν δεν υπήρχε αυτό το πρεπει για το +7. Κανείς όμως, δεν μπορεί να του πάρει αυτό που ήδη έχει κερδίσει: τον σεβασμό της μπασκετικής Ευρώπης. Και κάτι ακόμα πιο σπάνιο: την αγάπη όλης της Ελλάδας.
Ο ΠΑΟΚ φέτος έκανε κάτι που λίγοι μπορούν να καταφέρουν
Έγραψε ιστορία χωρίς τα λεφτά, χωρίς τις «σειρήνες», χωρίς τα εύκολα. Με μπασκετικό ρομαντισμό και πίστη στο «μαζί». Έπαιξε με πάθος, με αυτοθυσία, με μπασκετική τιμιότητα που λείπει από τον σύγχρονο αθλητισμό.
Αυτό που πέτυχε η ομάδα του υπέροχου, Μάσιμο Καντσελιέρι δεν μετριέται σε τρόπαια, αλλά σε αναμνήσεις, σε υπερηφάνεια, σε παιδικά βλέμματα που κοίταξαν αυτούς τους παίκτες και είπαν: «Θέλω κι εγώ μια μέρα να παλέψω έτσι».
Κάτι παραπάνω από ένα τρόπαιο
Ο ΠΑΟΚ ένωσε την Ελλάδα. Για ένα βράδυ, όλοι ήμασταν ΠΑΟΚ και αυτό είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο απ’ όλα. Ένα μεγάλο μπράβο στον Μασιμο Καντσελιέρι και στους παίκτες του, για την υπέρβαση. Για την αφοσίωση. Για το ήθος.
Γιατί καμιά φορά δεν είναι το τρόπαιο που κάνει έναν σύλλογο μεγάλο, είναι το πώς στέκεται, το πώς παλεύει, το πώς εμπνέει. Και αυτός ο ΠΑΟΚ ενέπνευσε. Έδειξε τι σημαίνει να πηγαίνεις κόντρα σε όλα και να μη φοβάσαι να ονειρευτείς.
Απέδειξε ότι με καρδιά, μυαλό και ψυχή, μπορείς να κοντράρεις τους πάντες. Αυτό είναι που θα μείνει. Το «σχεδόν» που έγινε σημείο αναφοράς.
Σε έναν κόσμο όπου τα θαύματα θεωρούνται ξεπερασμένα, ο ΠΑΟΚ απέδειξε ότι για να πραγματοποιηθούν απλώς χρειάζονται κότσια, καρδιά και κοινό σκοπό.
Γιατί αυτό που μένει στο τέλος, είναι κάτι που καμία στατιστική και κανένας τίτλος δεν μπορεί να περιγράψει: η εικόνα του «Παλατιού» να τραγουδάει ενωμένο, τα πρόσωπα στα μάτια των παιδιών στις εξέδρες, οι αγκαλιές, τα δάκρυα, το βλέμμα του Καντσελιέρι προς τον ουρανό.
Aυτός ο ΠΑΟΚ είναι βέβαιο ότι δεν θυμίζει σε τίποτα τη σπουδαία ομάδα του Πρέλεβιτς και του Λέβινγκστον, ούτε αργότερα του Στογιάκοβιτς και του Σάκλεφορντ.
Πάνω από όλα, όμως, έγραψε το πιο όμορφο κεφάλαιο ρομαντισμού, πάθους και αληθινού αθλητισμού που θα θυμόμαστε για χρόνια. Ακόμα και αν τελικά δεν στέφθηκε με τη σφραγίδα ενός τροπαίου.
