Βλέπω τους φίλους μου τους ΑΕΚτζήδες τις τελευταίες μέρες και τους καμαρώνω. Και τους ζηλεύω παράλληλα, με την καλή έννοια για όλα αυτά που ζουν σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Στο ποδόσφαιρο από τη μια, 24 χρόνια μετά το τελευταίο πρωτάθλημα, με υποβιβασμό ανάμεσα, με ημέρες κατασκότεινες, με αβεβαιότητα – κι όμως κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να επιστρέψουν δυνατοί, να πάρουν κύπελλο, να διακριθούν στην Ευρώπη και τελικά να πάρουν πρωτάθλημα, έχοντας ακόμα μια «εκκρεμότητα» με τον τελικό κυπέλλου. Κι όσο κι αν προσπαθούν να τους «ξενερώσουν» από Θεσσαλονίκη μεριά, με μπαράζ δηλώσεων, γκρίνιας και χολής, δεν νομίζω να έχουν καταφέρει τίποτα παραπάνω, εκτός από το να κουράσουν και τον πιο υπομονετικό: αν ήταν «οργανωμένο σχέδιο της ΑΕΚ», μπράβο στο Μελισσανίδη που «όπλισε το χέρι» του οπαδού του και πέταξε το ρολό, μπράβο του επίσης που «έσπρωξε» το Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο με το κουμπούρι σε περίοπτη θέση.
Στο μπάσκετ, 50 χρόνια μετά το έπος του 1968 και 18 χρόνια μετά τη δεύτερη ευρωπαϊκή κούπα, η ΑΕΚ ανέβηκε ξανά στο υψηλότερο σκαλοπάτι της Ευρώπης. Στο Τσάμπιονς Λιγκ; Βεβαίως στο Τσάμπιονς Λιγκ, εκεί συμμετείχε, αυτή την κούπα σήκωσε και καθόλου μικρή υπόθεση δεν είναι για μια ομάδα που επίσης ταλαιπωρήθηκε, επίσης υποβιβάστηκε, αλλά η επιμονή, η υπομονή, το μεράκι και το πορτοφόλι του Μάκη Αγγελόπουλου, την επανάφεραν εκεί όπου πρέπει να είναι: ψηλά, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, πρώτα να κερδίζει Παναθηναϊκό και μετά Ολυμπιακό κατακτώντας το κύπελλο Ελλάδας και την Κυριακή το βράδυ να κερδίζει τη Μονακό και να παίρνει το Τσάμπιονς Λιγκ μέσα σε ένα κατάμεστο «Νίκος Γκάλης». Και μιλώντας για το γήπεδο, μια απαραίτητη υποσημείωση: μπορεί να μην ήμουν στο γήπεδο, αλλά απόλαυσα όσο ελάχιστες φορές την εικόνα, τον ήχο και το συναίσθημα που πέρναγε μέσα από την τηλεόρασή μου. Παιδάκια, γυναίκες, οικογένειες, ηλικιωμένοι, συγκίνηση, απέραντη ευτυχία ζωγραφισμένη σε όλα τα πρόσωπα και συνθήματα που δεν σε έκαναν να θέλεις να ξεράσεις. Αν εξαιρέσουμε ένα «γαμώ, γαμώ, γαμώ τη Μονακό», τα υπόλοιπα ήταν «σήκωσέ το», «ΑΕΚ γερά, Βασίλισσα ξανά» και άλλα παρόμοια, που δεν περιείχαν «καλοκαιρινό ζώδιο», ψόφους και «ευχές» για μανάδες, αδελφές και παιδιά. Και αυτό, ίσως είναι μεγαλύτερη επιτυχία για την ΑΕΚ και το Μάκη Αγγελόπουλο, ακόμα κι από την ίδια την κούπα.
Πρέπει να «γυρίζει» η χαρά
Nα μην τη γεύονται, την απολαμβάνουν και την παίρνουν εργολαβία συνέχεια οι ίδιοι – εφόσον φυσικά την αξίζουν. Ένα κύπελλο στο μπάσκετ για τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό, θα ήταν ένας επιπλέον μπελάς για το πού να το χωρέσουν στο δωμάτιο με τα τρόπαια, αλλά για την ΑΕΚ ήταν η επιστροφή στις επιτυχίες. Ένα Τσάμπιονς Λιγκ στο μπάσκετ για τους δυο «αιώνιους», θα ήταν ένα «παρακατιανό» κύπελλο και μια μέτρια βραδιά στα μπουζούκια, αλλά για την ΑΕΚ ήταν το επιστέγασμα μιας τεράστιας προσπάθειας. Ένα πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο για τον Ολυμπιακό, θα ήταν το όγδοο συνεχόμενο και μια αφορμή για καζούρα, μπανάνες και αγγούρια στα χέρια του Τσουκαλά και καταμέτρηση του τύπου «τόσα εμείς, λιγότερα όλοι σας» - για την ΑΕΚ όμως ήταν η δικαίωση μιας διαδρομής με πολύ χωματόδρομο, κοτρόνα, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα.
Να «γυρίζει» η χαρά και να ευχαριστιούνται όσο γίνεται περισσότεροι. Να νιώθουν αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας, που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να χαρίσει σε έναν άνθρωπο, όταν αυτό που πετυχαίνουν το δικαιούνται και το κατακτούν τίμια και δίκαια. Να το παίρνει ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο όταν είναι καλύτερος, να το παίρνει η ΑΕΚ όταν είναι η χρονιά της, ο ΠΑΟΚ όταν πέρα από εξαιρετική ομάδα, φροντίζει να έχει και εξαιρετική συμπεριφορά εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο Παναθηναϊκός ξανά μια μέρα, όταν θα καταφέρει να αφήσει πίσω του τα βάσανα και τα χρέη που τον ταλαιπωρούν. Γιατί όχι και κάποιος άλλος κάποια στιγμή, όπως κάποτε η Λάρισα, ο Ατρόμητος, ο Αστέρας, μια «ελληνική Λέστερ». Είπαμε, η χαρά πρέπει να «γυρίζει» στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, παντού.
Και να μάθουμε επιτέλους κάποια στιγμή να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου και να μην «κλωτσάμε τα μούτρα μας» σαν κακομαθημένα παιδάκια δημοτικού, επειδή δεν τα καταφέραμε εμείς αλλά κάποιος άλλος. Αθλητισμός είναι, δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, σήμερα πανηγυρίζω εγώ, αύριο εσύ, μεθαύριο κάποιος άλλος. Πώς το είχε πει πέρυσι ο Ιβάν Σαββίδης, μετά τον τελικό κυπέλλου στο Βόλο, με τον τρόπο που ήρθε το κύπελλο; «Ελπίζω ο φίλος μου ο Δημήτρης Μελισσανίδης να χάρηκε με τη χαρά μου». Ακριβώς αυτό, τίποτε άλλο…
