Αγαπημένε «Κομαντάντε» σε πιστέψαμε και σε αγαπήσαμε. Για την ακρίβεια «σε λάτρεψα σαν Παναγιά» που λέει και το τραγούδι για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω. Επειδή είσαι Αργεντινός; Επειδή είσαι κάπως μπαμπάτσικος Αργεντινός; Επειδή κάπως σαν σουλούπι μας θύμιζες τον Τέβεζ; Αυτό βέβαια έπρεπε να καταλάβουμε ότι ενδεχομένως να μην ήταν και πολύ καλό, αν θυμηθούμε ότι ο Κάρλος Τέβεζ, όταν ήταν παίκτης της Σίτι, αποφάσισε μια μέρα ότι δεν γουστάρει να παίζει μπάλα στην Αγγλία στην ομάδα που τον χρυσοπλήρωνε και είχε πάει στην Αργεντινή για πολλές εβδομάδες, όπου άραζε και έπαιζε γκολφ.
Έτσι κι εσύ αγαπημένε Τσάβες, έπαθες «Τέβεζ» και έφυγες έτσι ξαφνικά για την Αργεντινή. «Για να δει ένας γιατρός εκεί το πόδι σου». «Διότι νιώθεις ενοχλήσεις ακόμα μετά από δυο μήνες», που να το είχαν κόψει, να σου είχαν κολλήσει άλλο, μετά από τόσο καιρό θα έπρεπε κανονικά να τρέχεις χαρούμενα στο γήπεδο σαν το «Μπάμπι το Ελαφάκι». Βέβαια και πριν από λίγες μέρες πάλι είχες ζητήσει να φύγεις, για «ένα θέμα που είχε προκύψει με ένα συγγενικό σου πρόσωπο». Γενικώς, έχεις τάσεις φυγής τελευταίο καιρό. Που κάπου – κάποιος – κάποτε θα μπορούσε να το κατανοήσει, αν ήσουν 3-4-5 χρόνια στον Παναθηναϊκό, αν είχες πετύχει 60-70-100 γκολ με την πράσινη φανέλα και είχες μπουχτίσει.
Αλλά ρε «Κομαντάντε», πότε πρόλαβες να βαρεθείς; Και τι ακριβώς βαρέθηκες; Τα μπουζούκια παιχνίδια; Τις ατέλειωτες ώρες λουλουδοπόλεμου προπόνησης; Πότε πρόλαβες να κουραστείς; Και ποιο είναι ακριβώς αυτό το πρόβλημα, που σε έχει κρατήσει τόσο καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης; Τι σε έκανε να πάθεις «Τέβεζ» ή – ακόμα χειρότερα – να πάθεις «Ιμπάρμπο»; Και να πω ότι καβάλησε Δεκέμβρης ξερωγώ και δεν πήρες τη δόση του συμβολαίου και δεν έχεις λεφτά για Μπελβεντέρε να πληρώσεις τα κοινόχρηστα, να το καταλάβω.
Ρε λες να πήγε κι αυτός να ανήξει καμιά επιχείρηση, ακολουθώντας τον δρόμο που χάραξε ο «Πίπης»;
Αλλά στο ώπα – ώπα σε είχαμε από την πρώτη μέρα ρε σειρά. Αποθέωση, σέλφι, συνθήματα, πρωτοσέλιδα. Έβαλες και γκολ στο πρώτο σου ματς, έδειξες φανέλα, χτύπησες το τριφύλλι στο στήθος, από μικρό παιδί άλλωστε είχες την αφίσα του Μπατσινίλα πάνω απ’ το κρεβάτι σου, ε, μας πήρες τα μυαλά και την καρδιά. Λέμε «εδώ είμαστε, ο τύπος θα κάνει παπάδες, θα ξεχάσουμε τον Μπέργκ μέσα σε δυο μήνες και ποιος Σισέ τώρα και τρέμε Βαζέχα με τα ρεκόρ σου». Η αλήθεια είναι ότι όντως ξεχάσαμε μέσα σε δυο μήνες: εσένα. Μέχρι που σε ξαναθυμηθήκαμε για τους λάθος λόγους – όχι επειδή επέστρεψες με γκολ στο Περιστέρι, αλλά επειδή σηκώθηκες και έφυγες.
Αντρές Τσάβες, γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα, πες μας πως υπάρχει ελπίδα ακόμα. Διότι στην κατάσταση που είναι η ομάδα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να πει κανείς «ε άστο το παιδί να πάει λίγο στην πατρίδα του να αλλάξει παραστάσεις». Διότι ο Μολίνς που παίζει συνέχεια, κοντεύει να μείνει 30 κιλά από τα συνεχόμενα ματς. Διότι δεν γίνεται ρε φίλε να σηκώνεται ο καθένας να φεύγει όποτε θέλει γιατί έχει ενοχλήσεις στο πόδι του – κι άλλο πράγμα να πεταχτεί μέχρι τη Γλυφάδα κι άλλο να «πεταχτεί» μέχρι την Αργεντινή. Διότι θα αρχίσουν να πέφτουν τα προστίματα (sic) βροχή και μπορεί να έχουμε καταγγελία στη FIFA και διακοπή συμβολαίου και άλλα τέτοια δυσάρεστα. Και να πάψουμε να σε αγαπάμε και να σε λατρεύουμε και να σε αποθεώνουμε. Διότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για έναν άντρα, από το να τον προδώσει η γυναίκα και ο ποδοσφαιριστής που αγάπησε με πάθος και τα έδωσε όλα.
