Ο Έλληνας μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Όλα σε ένα φυσικά. Μπορεί να είναι δικηγόρος, λογιστής, δημοσιογράφος, καφετζής, γευσιγνώστης, μελλοντολόγος. Μπορεί να είναι η ΕΜΥ, ο ΟΠΑΠ, το Άστρα και Όραμα. Πρώτα-πρώτα όμως και πάνω απ’ όλα είναι ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ. Με κατι γράμματα ΝΑ! Και με πτυχίο. Όχι παίζουμε.
Ακόμα και εδώ βέβαια μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Σαν μπάμπουσκα ένα πράγμα. Μπορεί να είναι προπονητής της εξέδρας, του καναπέ, του καφενείου, του πληκτρολογίου. Ταυτόχρονα ή και εναλλάξ. Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Όπου τον βολεύει φυσικά. Γιατί είπαμε, πάνω απ’ όλα φίλαθλοι!
Το κακό με τον Έλληνα οπαδό-προπονητή είναι ότι παρουσιάζει ανώμαλες ψυχικές διακυμάνσεις που έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από τα στενά όρια του κοινού διπολισμού και να αγγίζουν αυτά της διαταραχής.
Κοινώς, δεν τον πιάνεις πουθενά. Η γνώμη του, η κρίση του και η ψυχική τους απεικόνιση γύρω από τον αθλητισμό είναι ακριβώς η ίδια με αυτή γύρω από τον καιρό. Έχει ζέστη πέντε μήνες «άντε πότε θα βάλει κρύο, καήκαμε». Έρχονται τα κρύα «που ‘σαι ρε καλοκαιράκι καλά ήμασταν γαμώ το κρύο μου γαμώ».
Έτσι και στον αθλητισμό. Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ, με τρία παραδείγματα του περασμένου τριημέρου. Όπου η τρελή διακύμανση στην ψυχοσύνθεση του φιλάθλου ήταν ανάλογη του καιρού. Οποία σύμπτωσις! Και έκπληξις.
Πασχαλάκος-Πασκουάλ-Πασκουάλας
Ξεκινάμε από τον προπονητή του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Που σύμφωνα με τον μέσο Έλληνα φίλαθλο, μέχρι την περασμένη Παρασκευή ήταν «μυρωδιάς», «κοιμήσης», «Καταλανός φλωράκος», «τραχανοπλαγιάς» και φυσικά «μάγειρας». Πόσες μέρες πέρασαν από την ήττα του Παναθηναϊκού στη Βασκονία μέχρι τη νίκη του στο ΣΕΦ; Οκτώ. Πόσες μέρες πέρασαν από τον αποκλεισμό του στο Κύπελλο μέχρι το διπλό στο Φάληρο; Πέντε. Στη μέση τιμή της μίας εβδομάδας, λοιπόν, ο Πασκουάλ ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα.
Τι είναι τώρα; Τι είναι το τελευταίο τριήμερο; Ο «μπαμπάς των γαύρων», ο «δυνάστης του Σφαιρόπουλου», ο «Καταλανός μάγκας», «el maestro Xavi», «Comandante Pasqual», «Τσάβι ο βιαστής των ονείρων σας». Τα κρατάμε μέχρι την επόμενη ήττα. Όπου θα επανέλθουμε με τα πρώτα. Και το παίζουμε εναλλάξ. Και τον παίζουμε ομαδικά.
«Σφαιρόπουλος παραπαραπαμπόμ» - «Μίλαν Τόμιτς οε, οε, οε»
Συνεχίζουμε με τον προπονητή του Ολυμπιακού, ο οποίος από την περασμένη Παρασκευή μέχρι σήμερα έχει φύγει κι έχει ξαναπάει ίσα με 100 φορές. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες. Των φιλάθλων πάντα. Μέχρι πριν από 10 μέρες, πριν δηλαδή έρθει ήττα δηλαδή του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη και έπειτα στο ΣΕΦ, ο Σφαιρόπουλος είχε αποθεωθεί πολλάκις από πολλούς, αφού ο Ολυμπιακός είχε 4 νίκες στην Ευρωλίγκα και μάλιστα χωρίς τον Σπανούλη.
Μετά τη Βαρκελώνη, ο προπονηταράς, ο έτσι, ο αλλιώς, έγινε Γιάννης Σφαιρόπουλος σκέτο. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό έγινε Σφαλιαρόπουλος και πελάτης του Πασκουάλ (που μέχρι τότε ήταν Πασχάλης). Κι όταν έγινε και η σκέψη πως αυτή η ήττα ήταν η τρίτη συνεχόμενη από τον «πρώην Πασχάλη», τότε έγινε «Μίλαν Τόμιτς οε, οε, οε». Στην επόμενη ήττα ίσως να γίνει και «φέρτε πίσω τον Μπαρτζώκα».
Πριν πάμε παρακάτω, θυμίσου τότε που ο Σφαιρόπουλος σε έβαλε να κάνεις κωλοτούμπα
Σκίμπε είσαι ο εθνικός μας ήρωας - Σκίμπε πού πας με όνομα σκύλου;
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είχε περάσει μία περίοδο όπου γελούσαν μαζί μας ακόμη και στο Γιβραλτάρ. Είχε χάσει από ψαράδες, οικοδόμους, ψιλικατζήδες και μπακάληδες. Ήρθε, λοιπόν, ο Σκίμπε, έβαλε μία τάξη, τη σουλούπωσε, τη συμμάζεψε, σταμάτησαν και τα πολλά ξεκατινιάσματα, πήραμε και κανά αποτέλεσμα στους ομίλους για το Μουντιάλ και να σου τα «Σκίμπε ο αναμορφτής», «Σκίμπε ο εθνικός μας ήρωας», «Σκίμπε για πρωθυπουργός».
Πάμε στα μπαράζ του Μουντιάλ καυλωμένοι, τρώμε μια ξεγυρισμένη που τεσσάρα από τους Κροάτες που νομίζαμε ότι τους έχουμε κιόλας τους προκλητικούς οι οποίοι τόλμησαν να μας υποτιμήσουν εμάς τους Πρωταθλητές Ευρώπης 2004, να τη κι η κωλοτούμπα 180 μοιρών: «Που να πας με τον Σκίμπε μωρέ τώρα μωρέ; Αυτός έχει όνομα σκύλου». Να φέρουμε πίσω τον Μαρκαριάν. Ή όχι. Τον Ρανιέρι καλύτερα. Εκείνο τον άμπαλο μωρέ, που όταν έφυγε πέτυχε μόνο αυτό...
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια
Θα ήταν επιεικώς ελλιπές και ανεπαρκές το κείμενο, αν βασιζόταν μόνο στις κωλοτούμπες του περασμένου τριημέρου. Είναι διαχρονική η τάση του Έλληνα να κάνει τον προπονητή Θεό και τον Θεό άμπαλο, μυρωδιά, απολυμένο.
Θα ήταν τεράστιο ατόπημα από μέρους μας και μεγάλη αδικία γι’ αυτούς αν αφήναμε στην απ’ έξω, τον Τάκη τον Λεμονή και τον Μανόλο τον Χιμένεθ.
Ο πρώτος: Πήγε στον Ολυμπιακό στη θέση του Χάσι και αυτομάτως έγινε Τάκαρος. Στη θέση του Χάσι κι εγώ να πήγαινα, θα γινόμουν Χρηστάρας. Παρουσίασε μία καλή εικόνα στο Τορίνο έγινε Sir Takis. Έχασε από τον Ατρόμητο λίγες μέρες μετά, έγινε Λεμονής. Πηγαίνει στη Μπαρτσελόνα, για 60 λεπτά Τάκαρος, για 30 Τακούλης. Χάνει από τον Παναθηναϊκό, «Λεμονή έχουμε, μην θέλουμε πολλά». Φέρνει x με την Μπαρτσελόνα τρεις μέρες μετά, Τακαροτεράστιος. Τόσο απλά.
Ο δεύτερος: Κερδίζει τον Ολυμπιακό, «μέγιστος ο Χιμένεθ». Χάνει από τον Αστέρα Τρίπολης «Απολυμένεθ». Φέρνει x με τη Μίλαν «την έχει 30 εκατοστά». Χάνει από τον Ατρόμητο «μικροτσούτσουνος». Ξανά x με τη Μίλαν «λάθος κάναμε, μεγάλη την έχει, απλά την προηγούμενη φορά δεν του σηκώθηκε. Συμβαίνει στους άντρες».
Σημειώστε λίγο ένα τηλέφωνο: 6959786582. Ψυχολόγος είναι.
