Ο «Παίκτης των 2 εκατομμυρίων», αυτός τέλος πάντων που αμείβεται με 2+ εκατομμύρια το χρόνο σε μια εποχή που οι περισσότερες ομάδες τα υπολογίζουν τα ευρώ τους και δεν τα σκορπάνε δεξιά κι αριστερά όπως συνέβαινε παλιά, είναι ένας άνθρωπος ευλογημένος και καταραμένος μαζί. Ευλογημένος διότι βλέπει κάθε χρόνο τον τραπεζικό του λογαριασμό να γεμίζει μέχρι πάνω. Και καταραμένος, διότι σε κάθε αγώνα, σε οποιαδήποτε διοργάνωση, όλοι έχουν την απαίτηση να παίζει πάντα σαν «παίκτης των 2 εκατομμυρίων».
Όταν ο Νικ Καλάθης (ξανα)ήρθε στον Παναθηναϊκό, κουβάλησε μαζί τους ένα σωρό βαριές «αποσκευές»: ένα συμβόλαιο 2+ εκατομμυρίων. Το ρόλο του αρχηγού. Την ετικέτα «NBAer». Και κυρίως την τεράστια ευθύνη να ηγηθεί της ομάδας στην μετα-Διαμαντίδη εποχή. Να γίνει ο «επόμενος Διαμαντίδης» ή ο «μετα-Διαμαντίδης» ή ο «αντι-Διαμαντίδης» ή τέλος πάντων το φάρμακο για τον πόνο του άλλου, που είχε μάθει να βλέπει τον τύπο με το «13» να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και να καθαρίζει.
ΑΛΛΑ!
Διαμαντίδης όμως είναι ένας, όπως ένας είναι ο Σπανούλης, ένας ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Παπαλουκάς και πάει λέγοντας. Περιπτώσεις μοναδικές που βγήκαν από το εργοστάσιο και μετά έσπασε το καλούπι και δεν βγήκε άλλος. Βγήκαν και βγαίνουν καλοί παίκτες, χαρισματικοί, καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλά όπως ακριβώς «νέος Γκάλης» δεν ήταν ποτέ ο Λιαδέλης ή ο Διαμαντόπουλος, έτσι ακριβώς και «νέος Διαμαντίδης» δεν ήταν ποτέ ο Καλάθης και «νέος Σπανούλης» δεν ήταν ποτέ ο Σλούκας.
Ο Νικ όμως ήταν πάντα ο «Παίκτης των 2 εκατομμυρίων». Κι όταν (ξανα)ήρθε κι έκανε τα πρώτα του καλά παιχνίδια στα όρια του triple-double, το θεωρήσαμε περίπου φυσιολογικό: τόσα λεφτά παίρνει, άρα «οφείλει» να παίζει έτσι. Και μετά ο τρελο-Τζέιμς πήγε να τα βάλει με ένα τζάμι, το τζάμι νίκησε, το χέρι του τσακίστηκε και ο Νικ έπρεπε να παίζει 35 περίπου λεπτά σε κάθε ματς, να παίζει και για τον Τζέιμς και για τους συμπαίκτες του και για τον κόσμο και για το συμβόλαιό του και για τη διοίκηση και για τους δημοσιογράφους και για τον ίδιο. Και δεν γίνεται αυτό, εκτός αν είναι ο Σούπερμαν – που δεν είναι.
Η κούραση έφερε μέτρια παιχνίδια και τα μέτρια παιχνίδια έφεραν γκρίνια από τους φίλους της ομάδας, κράξιμο από τους εχθρούς και αυστηρή κριτική από τους ενδιάμεσους. Τον είπαν «Στεφάνη» αντί για Καλάθη, πρότειναν στη διοίκηση να του μειώσει τα λεφτά στο μισό, να πάει με τα τούβλα του να βοηθήσει στην ανέγερση της «Αγιάς Σοφιάς» στη Νέα Φιλαδέλφεια και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τον αποδόμησαν και τον «γλέντησαν», θυμήθηκαν ξαφνικά μετά από χρόνια ότι η μηχανική του σουτ του δεν είναι ελκυστική, κάθε τρίποντο που έβαζε το χαρακτήριζαν «κωλόφαρδο» και κάθε που έχανε περίπου αναμενόμενο.
Για την συγγνώμη του Πανσερραϊκού στον Καλάθη τα έμαθες. Δες εδώ τη συνέντευξη που μας έδωσε σήμερα ο τύπος που διαχειρίζεται τα social media της ομάδας των Σερρών.
Το τέλος της χρονιάς που πέρασε, τον βρήκε πρωταθλητή και κυπελλούχο Ελλάδας και ο Σεπτέμβρης τον βρήκε στην Εθνική να συνθέτει με το Σλούκα ένα σπουδαίο δίδυμο στα γκαρντ, που μπορεί να μην μας έβαλε στο χορό των μεταλλίων αλλά έσωσε την τιμή και την υπόληψη της Εθνικής γλιτώνοντάς μας από το κάζο. Ενδιάμεσα είχε προλάβει να ακούσει το ΟΑΚΑ να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του, από ένα κοινό που τον είχε αμφισβητήσει έντονα, αλλά είχε επιτέλους καταλάβει πόσο σπουδαίος παίκτης είναι, πόσα πολλά πράγματα κάνει στο παρκέ και πόσο καλύτερη κάνει την ομάδα και τους συμπαίκτες του όταν είναι στο παρκέ. Θα είχε την ίδια αντιμετώπιση από το κοινό αν το πρωτάθλημα κατέληγε στον Ολυμπιακό; Πιθανότατα όχι, αφού στην Ελλάδα το αποτέλεσμα μετράει στο κεφάλι μας όσο τίποτε άλλο, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα στο τέλος δικαιώθηκε και η διοίκηση που τον έφερε και τον πληρώνει και το πρότζεκτ της ομάδας. Και όσοι τον πίστεψαν.
Τι έκανες ρε τύπε;
Ο «Παίκτης των 2 εκατομμυρίων» έδωσε μια μοναδική παράσταση κόντρα στην Εφές. Μια παράσταση ζωής - «μέχρι την επόμενη», που έλεγε ένας άλλος Νικ… Έπαιξε σαν παίκτης όχι των 2 εκατομμυρίων αλλά των 3 ή των 4, σεληνιάστηκε, λύσσαξε, σκόραρε, μοίρασε ασίστ, κατέβασε ριμπάουντ, έκανε κλεψίματα, έπαιξε άμυνες και καθόρισε το τελικό αποτέλεσμα. Κυρίως, ζήτησε τη μπάλα όταν αυτή έκαιγε και όλοι του την έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη, βγήκε μπροστά όταν η ομάδα το είχε ανάγκη για να κάνει μια πολύτιμη εκτός έδρας νίκη, δεν κουράστηκε ποτέ, δεν θόλωσε το μυαλό του, δεν δίστασε ούτε δέκατο του δευτερολέπτου.
Θα έρθουν κι άλλα καλά βράδια για το Νικ Καλάθη και τον Παναθηναϊκό μέσα στη χρονιά – είναι δεδομένο. Όπως είναι δεδομένο ότι θα έρθουν και άσχημα βράδια, μέρες όπου δεν θα μπαίνει τίποτα, που θα πάρει την ευθύνη και δεν θα δικαιωθεί. Έτσι είναι το μπάσκετ και όλα τα αθλήματα και συμβόλαιο με το Θεό και την ισόβια επιτυχία κανένας δεν υπέγραψε ποτέ. Ειδικά σε εκείνα τα βράδια, τα άσχημα, τα άστοχα, αυτά που θα καταλήξουν με σκυμμένα κεφάλια κι όχι με σφιγμένες γροθιές, ειδικά τότε, ας θυμόμαστε τα όσα έκανε κόντρα στην Εφές και τα όσα μπορεί να κάνει ένας παίκτης με το δικό του ταλέντο, το δικό του μυαλό, το τσαγανό του και το κρύο αίμα κι ας μην τον ξεπατώσουμε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα πρέπει μετά πάλι να τον αποθεώσουμε, όταν για παράδειγμα κάνει το triple-double που τόσο το «ζαχαρώνει» και δεν του κάθεται για μια λεπτομέρεια.Και πόσες κωλοτούμπες πια να κάνουν κάποιοι;
