Τα νεανικά χρόνια της εικονικής ποδοσφαιρικής μου γαλούχησης μέσω του Pro (σαν παιδί κι εγώ) είχαν στιγματιστεί από την ατάκα ενός φίλου, στις ατελείωτες μάχες μας ανάμεσα σε Μίλαν και Λίβερπουλ (εγώ τη δεύτερη), βγαλμένες από τους τελικούς του 2005 και του 2007.
Είχα γίνει βιωματικός «πελάτης» πια και αυτή η ατάκα βουίζει ακόμη στ' αυτιά μου, το ίδιο δυνατά όσο τότε που την ξεστόμιζε εκείνος ο «αιώνιος» αντίπαλος κολλητός μου μετά από καλοχτυπημένο φάουλ (με L1) του Αντρέα: «Πιρλίτο, αγόρι μου! Πιρλίτο»!
Όποιος βέβαια έχει αναπτύξει πιο στενές σχέσεις με τη στρογγυλή θεά, άρα και με τον... αγγελιοφόρο της Ιταλό, πέρα από τα κουμπιά μίας κονσόλας, όποιος έχει δει και κυρίως έχει παίξει ποδόσφαιρο, μπορεί να νιώσει ακόμη πιο έντονο στο πετσί του το δέος αυτής της ποδοσφαιρικής οντότητας. Συνάμα, όμως, να αισθανθεί και πιο δύσπεπτη και δυσβάσταχτη την απώλειά του από τα γήπεδα.
Ακόμα μίας, όπως και του Φραντσέσκο Τόττι, τον οποίο επίσης είχαμε αποχαιρετίσει από εδώ.
Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Αντρέα Πίρλο και τι έχει πετύχει -κυρίως- με Μίλαν, Γιουβέντους και εθνική Ιταλίας. Δύο Champions League, έξι Πρωταθλήματα Ιταλίας και ένα Μουντιάλ με το εθνόσημο, για τον οποίο ήταν κάτι παραπάνω από ιερό: «Αντόνιο Κασάνο. Λέει ότι έχει κοιμηθεί με 700 γυναίκες αλλά δεν καλείται πλέον στην Εθνική. Μπορεί να είναι πραγματικά χαρούμενος; Εγώ δεν θα ήμουν», αναφέρει στην αυτοβιογραφία του «Σκέφτομαι άρα παίζω».
Όπως επίσης, όλοι ξέρουμε ποια ήταν αυτά που έκανε ο Πιρλίτο μέσα στο γήπεδο και μάς έδιναν μία αισθησιακή ερμηνεία της πάσας, των φάουλ και του ποδοσφαίρου ολόκληρου.
Ο Ιταλός ήταν σταρ και αντιστάρ ταυτόχρονα. Πώς το κατάφερε αυτό; Διότι πολύ απλά δεν ακολούθησε τη μόδα. Το είπε με απλά λόγια ο Τσέζαρε Πραντέλι, στην εισαγωγή της αυτοβιογραφίας του Πίρλο: «Είναι ένας παίκτης που ανήκει σε όλους μας. Κάτι τύποι σαν κι αυτόν θα έπρεπε να είναι προστατευόμενα είδη. Το νόημα είναι ότι μερικές φορές ακόμα και οι κανονικοί άνθρωποι μπορεί να αποδειχτούν τόσο ασυνήθιστοι».
Έχτισε μία δική του μόδα, ένα δικό του ρεύμα, προσωπικό, έραψε ένα δικό του κοστούμι, ποδοσφαιρικό και μη, το οποίο δεν θα ταιριάξει σε κανέναν άλλο. Ποτέ ξανά.
Τη στιγμή που το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα δηλαδή όχι μόνο το ποδόσφαιρο, άλλαζε, οι παίκτες γίνονταν πιο «αθλητικοί», χτίζοντας πάνω τους ολόκληρες βιομηχανίες, αθλητικές, ποδοσφαιρικές, στυλιστικές, ο Αντρέα Πίρλο έμοιαζε μέσα στο γήπεδο σαν ο ρομαντικός, παραδοσιακός τύπος που κουβαλούσε στις πλάτες του μία ολόκληρη εποχή, την οποία θέλησε να επιβάλει στο σήμερα.
Όχι δεν είχε το χτιστό σώμα (πιο πολύ έμοιαζε να... καμπουριάζει), δεν είχε την ταχύτητα, δεν έτρεχε άσκοπα μέσα στο γήπεδο (η μαγκιά άλλωστε είναι να ξέρεις να κινείσαι στον χώρο) δεν έκανε τις κούρσες, τις ντρίμπλες και τα τσαλίμια άλλων σούπερ σταρς: «Ένα κομμάτι της δουλειάς μου που δεν θα μάθω ποτέ να αγαπώ είναι η προθέρμανση πριν τους αγώνες. Το μισώ με κάθε κύτταρο του είναι μου. Με αηδιάζει πραγματικά», γράφει κάπου αλλού στην αυτοβιογραφία του, αφού πρώτα έχει φροντίσει να μοιράσει εκατοντάδες ασίστ στις ομάδες που έχει αγωνιστεί.
Κι αυτή ακριβώς ήταν η ποδοσφαιρική μόδα του Αντρέα. Η ουσία, ή μάλλον η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου: Η πάσα. Που συχνά-πυκνά γινόταν ασίστ.
Πριν από την ποδοσφαιρική του «κορύφωση» μέσα στο παιχνίδι, είτε αυτή ερχόταν από μία κάθετη πάσα, είτε από μία 40άρα μπαλιά, είτε από ένα αριστουργηματικά εκτελεσμένο φάουλ, αυτό που μας έφτιαχνε όλους όταν τον βλέπαμε, ήταν τα... προκαταρκτικά, τα οποία κράταγαν και ώρα. Με την τρομερή του έφεση και αφοσίωση σε έναν ρόλο που λίγοι μπορούν να υπηρετήσουν με την ίδια μαεστρία: Να πάρει την μπάλα από πίσω, από τα μπακ ή και από τον τερματοφύλακα και να κάνει παιχνίδι. Να αποτελέσει την επιτομή του play maker. Πράγμα φυσικά που εν πολλοίς οφείλει και στον προπονητικό του μέντορα, Κάρλος Αντσελότι, τον άνθρωπο που του άλλαξε τη θέση, αλλά όχι τη... φύση του πασέρ.
Με απλά λόγια. Επειδή, υπάρχει και κόσμος εκεί έξω που μπορεί και να μην βλέπει ποδόσφαιρο (ορίστε;), ή έστω να μην έχει ζήσει αρκετά τον Πίρλο, αλλά δεν υπάρχει άντρας που να μην ασχολείται με το φλερτ: Ο Πίρλο είνα αυτός ο τύπος που ενώ εσύ θα λες στην γκόμενα κάθε λογής φανφάρα για να τη ρίξεις, αυτός θα το πετύχει με μια του ατάκα. Αλλά θα σε φτιάξει κι εσένα, μιας και, αν κρίνουμε από την έμφυτη τάση του να φτιάχνει δεκάδες φορ με τις ασίστ του, είναι ο ιδανικός wingman.
Η σύγκριση βέβαια του ποδοσφαίρου με τις γυναίκες και το σεξ είναι μάλλον ατυχής στην περίπτωση του Αντρέα, αφού: «Το να είσαι μέλος μίας ομάδας που ανήκει σε όλους με κάνει να αισθάνομαι καλά. Μερικές φορές είναι προτιμότερο από το σεξ καθώς διαρκεί περισσότερο»...
Όσο ο Πίρλο μεγάλωνε, μαζί και το μούσι του, όσο ωρίμαζε ποδοσφαιρικά και άφηνε πίσω του πικρές αναμνήσεις (όπως ο αλήστου μνήμης χαμένος τελικός της Κωνσταντινούπολης από τη Λίβερπουλ ο οποίος τον έφερε ένα βήμα από ένα πρόωρο και άδοξο τέλος της καριέρας του), όσο οι σελίδες της ζωής γράφονταν από την αρχή όταν από τη Μίλαν βρέθηκε στη Γιούβε, τόσο πιο «ταιριαστό» γινόταν αυτό το κοστούμι πάνω του. Τόσο πιο αισθητή γινόταν η ροπή του προς την τρίτη διάσταση του ποδοσφαίρου. Αυτή που αποκτά από τέτοιους αρτίστες και μοιάζει πλέον με τέχνη. Τέχνη, όχι lifestyle...
Ένας καλλιτέχνης ήταν και είναι ο Αντρέα Πίρλο, ο οποίος παρέμενε το ίδιο αντιεμπορικός φυσιογνωμικά, μα γοητευτικά στυλάτος πίσω από το κοστούμι του. Πρεσβεύοντας και αναδεικνύοντας το style, χωρίς καν να χρειαστεί το lifestyle. Το είχε άλλωστε αποτάξει και αποκόψει από νωρίς, κόντρα στο ρεύμα μίας εποχής που, σαν ομφάλιος λώρος, το συνδέει και πολλές φορές το ταυτίζει, με το ποδόσφαιρο. Και κάθε άλλο σπορ...
Ένας μοδάτος τύπος, ο οποίος ταιριάζει τέλεια σε ό,τι του... ταιριάζει, δίνοντας στη μόδα την ακριβή και κυρίως αυθεντική της ετυμολογία κι όχι απλά ένα συνώνυμο της λέξης «ενδυματολογία».
Ένας άντρας ανέκφραστος, σοβαρός, συνεσταλμένος, από αυτούς που κλέβουν μία παράσταση χωρίς φώτα. Από αυτούς που σου κλέβουν την γκόμενα χωρίς να πουν πολλά-πολλά. Από αυτούς που σου κλέβουν την μπάλα, χωρίς να το καταλάβεις. Από αυτούς που ξέρουν ότι έρχεται η στιγμή της ζωής σου που παύεις να είσαι ένα παιδί πίσω από ένα ένα χειριστήριο, μία μπάλα, ένα ξεθωριασμένο κοστούμι: «Αντιλαμβάνεσαι από μόνος σου πότε έχει φτάσει η στιγμή. Θα βρω να κάνω κάτι άλλο». Σίγουρα θα βρει. Προπονητής; Δύσκολα. Πιο πιθανό είναι να παράγει κρασί, μιας και τους αμπελώνες τους έχει έτοιμους.
Η 6η Νοεμβρίου του 2017 ξημέρωσε πολύ διαφορετικά για τα γήπεδα όλου του κόσμου Η ομάδα της Νέας Υόρκης, στην οποία αγωνιζόταν ο Αντρέα Πίρλο, αποκλείστηκε και ο Ιταλός μαέστρος αποχαιρετά το ποδόσφαιρο. Κι εμείς αυτόν...
Αντρέα Πίρλο, θα μας λείψεις.
Ευτυχώς που υπάρχει το YouΤube να σε θυμόμαστε πού και πού. Α, ναι, ξέχασα. Και το Pro...
