Τον Μάιο του 2017 είχαμε ψιλοπλαντάξει κι εμείς μαζί με 70.000 «τζιαλορόσι» που γέμισαν το «Ολίμπικο» για ένα τελευταίο, αποχαιρετιστήριο standing ovation προς τιμήν του «Gladiatore» της «Αιώνιας Πόλης».
Με τον Φραντσέσκο Τότι να απομακρύνεται στον ορίζοντα των αποδυτηρίων και μία ακόμη φανέλα με το νούμερο «10» να αποσύρεται στο ποδοσφαιρικό «χρονοντούλαπο», γεμάτο πια από τέτοιες φανέλες κλασικών «δεκαριών», όλοι νιώσαμε ότι η Ρόμα και το ιταλικό ποδόσφαιρο ολάκερο «σαν να κόντυναν κάπως».
Γιατί, η αλήθεια είναι, πως ακόμη κι αν είσαι οπαδός της Γιούβε, της Λάτσιο, της Ίντερ, ή ακόμη κι αν δεν είσαι φαν του ιταλικού Πρωταθλήματος, αυτός ο Τότι, ήταν (με απλά ελληνικά, ποδοσφαιρικά) τόσο παικτάρα, που μισούσες να τον αγαπάς, ή που αγαπούσες να μισείς. Είτε τον λάτρευες είτε όχι, σίγουρα τον θαύμαζες. Και κυρίως τον γούσταρες, για αυτή την, ποδοσφαιρική και μη, αλητεία που έβγαζε, εντός κι εκτός γηπέδου.
Το «Χρυσό Παιδί» ή αλλιώς ο «Βασιλιάς της Ρώμης» κλείνει σήμερα τα 42 του χρόνια και στα δεύτερά του γενέθλια μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να εξετάσουμε γιατί τον πάμε τόσο πολύ, όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστή.
Σας δίνουμε 10 σοβαρούς λόγους για να τον θυμηθείτε και να αναλογιστείτε αν τελικά ήταν αυτοί οι λόγοι που στα μάτια μας έφτιαξαν τη φιγούρα ενός ποδοσφαιρικού ήρωα. Έναν φύλακα, άγγελο, αλήτη, που έλεγαν και οι Active Member…
1. Η ταύτισή του με τη Ρόμα
Για τους τελευταίους των ρομαντικών, η ταύτιση, ο παράλληλος βίος και η καριέρα ενός παίκτη με μία μόνο ομάδα, αποτελούν έναν πολύ καλό και επαρκή λόγο για να τον λατρέψουν. Ο Τότι έπαιξε στη Ρόμα συνολικά 28 χρόνια, όταν από τα 12 του κιόλας βρέθηκε στην ομάδα νέων για να ρίξει την πρώτη του χυλόπιτα στη Μίλαν που προσέφερε για ένα ανήλικο παιδί το ποσό των 75 χιλιάδων ευρώ!
Στις 28 Μαρτίου του 1993 μπήκε για πρώτη φορά ως επαγγελματίας της Ρόμα στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τη Μπρέσια και για τα επόμενα 24 χρόνια έμεινε στην ίδια ομάδα, στο ίδιο γήπεδο, στις καρδιές των ίδιων φιλάθλων: «Ένας χρόνος εδώ είναι σαν δέκα στο Τορίνο ή στο Μιλάνο. Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Αυτή η ομάδα, αυτή η πόλη, είναι όλη μου η ζωή. Δεν θα γίνω ποτέ προδότης. Προτιμώ να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα εδώ, παρά δέκα συνεχόμενα αλλού». Δικά του λόγια. Λόγια ταύτισης.
2. Για την αλήτικη πλευρά του
Όχι, ο Τότι δεν ήταν απ’ τα καλύτερα παιδιά. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Έχει χτυπήσει, έχει φτύσει, έχει κάνει θέατρο, έχει παίξει πολύ αντιαθλητικά σε αρκετές περιπτώσεις, έχει απαιτήσει και έχει κερδίσει σεβασμό, πολλές φορές με τον δικό του τρόπο. Για έναν τέτοιο παίκτη, αυτών των διαστάσεων, δεν μπορείς παρά να δεχτείς το κακό του πρόσωπο, το οποίο πολλές φορές τον μετέτρεπε στα μάτια σου σε ήρωα ποδοσφαιρικού «κόμικ».
Όπως στο ματς της Ιταλίας με την Νότιο Κορέα στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002 όταν ο Τότι έκανε θέατρο για να κερδίσει πέναλτι. Ή το 2004, στον αγώνα των ομίλων του EURO κόντρα στην Δανία, όταν έφτυσε τον Κρίστιαν Πόουλσεν και τιμωρήθηκε ως την ημιτελική φάση.
3. Για τον κλασικό του πανηγυρισμό
Το 2005, σε ένα ματς με την Κίεβο καθιέρωσε τον αγαπημένο του πανηγυρισμό. Είναι αυτός ο κλασικός πανηγυρισμός με το δάχτυλο στο στόμα. Ήταν η χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του, Cristian. Παρεμπιπτόντως, τον γιο του Giordano θα τον ονόμαζαν κανονικά, από το όνομα του πατέρα της συζύγου του, αλλά όταν το άκουσε ο «Checco» είπε: «Με τίποτα! Δεν μπορώ να κοιτάζω το παιδί μου και να μου ‘ρχεται στο μυαλό ο Bruno Giordano που με έπρηζαν οι laziali στο σχολείο».
Όσο για τον πανηγυρισμό με τον αντίχειρα; Ο ίδιος είχε πει: «Ο πανηγυρισμός με τον αντίχειρα στο στόμα, έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μου δεν μπορώ να το αλλάξω τώρα. Άρχισα να το χρησιμοποιώ από ένα παιχνίδι ενάντια στην Κίεβο το 2005. Ήθελα να ξεκινήσω να το κάνω για την Ίλαρι για να είμαι ειλικρινής, γιατί πάντα συνήθιζε να το κάνει και η ίδια. Μετά έγινε ένας πανηγυρισμός που απευθυνόταν και στους τρεις, τη γυναίκα μου και τα δύο μου παιδιά».
4. Για τα όσα «έγραψε» με τα πόδια του
Τα ρεκόρ του Τότι είναι πολλά και ιδιαίτερα. Δεύτερος μεγαλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, που είχε ήδη μαγέψει τους πάντες στο Euro 2000, σε ηλικία 24 ετών, όταν και ουσιαστικά απογειώθηκε. Είναι αυτός που οδήγησε ένα χρόνο αργότερα τη Ρόμα στο πρώτο της «σκουντέτο» μετά από 18 χρόνια. Πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία το 2006, κάτοχος του Χρυσού Παπουτσιού για την επόμενη χρονιά (2007) και γηραιότερος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ με το γκολ που πέτυχε απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι (2014). Δεν τα λες και λίγα…
5. Για το «σάς καθάρισα» στους Λατσιάλι
Τον Απρίλιο του 1999 στο ντέρμπι με τη Λάτσιο, η Ρόμα προηγείται μεν 2-1, αλλά οι Λατσιάλι πιέζουν για την ισοφάριση. Στις καθυστερησεις, ο Τότι σκοράρει και σηκώνει τη φανέλα του, μέσα από την οποία φορά μπλουζάκι που γράφει: «Vi ho purgato ancora», δηλαδή «σας καθάρισα».
Αυτό βέβαια, οι Λατσιάλι, μάλλον του το έχουν συγχωρέσει, αφού πέρυσι, στις 21 Μαΐου, ο πιο σκληροπυρηνικός σύνδεσμος των οπαδών τους ανέβασε ένα πανό, με το οποίο αποχαιρετούσε τον Φραντσέσκο Τότι: «Οι αιώνιοι εχθροί σου σε αποχαιρετούν Φραντσέσκο Τότι»! Ανατριχίλα…
6. Γιατί υπερίσχυε πάντα στο δίλημμα «προπονητής ή Τότι;»
Κάθε φορά που στη Ρόμα υπήρχε θέμα ανάμεσα στον Τότι και στον εκάστοτε προπονητή, ακόμη κι αν οι «τζιαλορόσι» έμπαιναν σε… δίλημμα, τελικά η επιλογή ήταν εύκολη και με συνοπτικές διαδικασίες, ή και με την παρέμβαση της «Curva Sud» έμενε ο Τότι κατόπιν… λαϊκής απαίτησης και έφευγε ο προπονητής! Όπως είχε φύγει ο Μπιάνκι όταν είχε ζητήσει από τη διοίκηση της Ρόμα να φύγει ο 20χρονος τότε Φραντσέσκο, αλλά δεν ήταν ο μόνος, αφού το ίδιο είχε γίνει και με τον Καπέλο λίγα χρόνια αργότερα.
7. Τότε που προκάλεσε τους οπαδούς της Λάτσιο
Σε ένα ματς με τη Λάτσιο, οι «Λατσιάλι» προηγούνταν στο ημίχρονο με τον Τότι να είναι σε κακή βραδιά. Ο Ρανιέρι τον αντικαθιστά, μαζί με τον Ντανιέλε ντε Ρόσι και η Ρόμα ανατρέπει και κερδίζει το ματς. Η ήττα της Λάτσιο τη φέρνει κοντά στον υποβιβασμό, με τον Τότι να κάνει μία χαρακτηριστική κίνηση με τους αντίχειρες προς τα κάτω μπροστά στους φιλάθλους: «Ήμουν μπροστά στους φίλους της Ρόμα, οπότε δεν είναι πρόκληση», είχε πει ο ίδιος.
8. Γιατί έστειλε τη Ρόμα «Τσου Λου» στα 40 του!
Στις 20 Απριλίου, η Ρόμα έπαιξε με την Τορίνο για να πάρει τη θέση που οδηγούσε στο Champions League. Η Ρόμα έχανε 1-2 στο 80’ και όλο το γήπεδο ζητούσε από τον Σπαλέτι να βάλει τον Τότι. Έτσι και έγινε στο τελευταίο πεντάλεπτο με τον «Καπιτάνο» να μπαίνει μέσα και να πετυχαίνει δύο γκολ στέλνοντας ομάδα και κόσμο στον έβδομο ευρωπαϊκό ουρανό.
9. Για όσα έγιναν στο «αντίο» του
Τον Μάιο του 2017, στο παιχνίδι με τη Τζένοα στο Ολίμπικο, ο τελευταίος Ρωμαίος Αυτοκράτορας χάρισε σε 70.000 φιλάθλους και εκατομμύρια τηλεθεατές μερικούς καλούς λόγους για τους οποίους ο αθλητισμός και οι ήρωές του αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής. Λυγμοί, ρίγη, συνθήματα, πανό, έκαναν και τη δική μας τρίχα να σηκωθεί για να υποκλιθεί στο μεγαλείο του, αλλά και να ανατριχιάσει από τους δεσμούς αίματος που ενώνουν έναν ολόκληρο λαό με έναν παίκτη.
10. Για τα τελευταία του λόγια
Ας αφήσουμε τον Τότι να μιλήσει. Κι ας ξανακούσουμε αυτά που είπε στην τελευτία του ομιλία μπροστά στους «τζιαλορόσι»: «Δυστυχώς έφτασε η στιγμή που δεν ήθελα να έρθει ποτέ. Σας ευχαριστώ για αυτά τα 25 χρόνια, ειδικά για τις δύσκολες στιγμές. Αυτές τις μέρες κάθισα και μίλησα στη γυναίκα μου για αυτή τη φανέλα, γράψαμε ένα γράμμα, θα προσπαθήσω να σας το διαβάσω. Ευχαριστώ τους γονείς μου, τον αδερφό μου, τους συγγενείς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Πολλοί μου είπαν να γράψω ένα ποίημα, εγώ ποιήματα μπορούσα να γράψω μόνο με τα πόδια. Άτιμε χρόνε, πόσο γρήγορα περνάς. Θα βγάλω τη φανέλα και θα τη διπλώσω με ευλάβεια, δεν είναι εύκολο για μένα, δεν μπορώ τόσο εύκολα να σβήσω το φως. Τώρα φοβάμαι, είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τι γίνεται μετά. Επιτρέψτε μου να αισθάνομαι φόβο και θέλω να με βοηθήσετε σε αυτή τη στιγμή, να μου δείξετε την αγάπη σας γιατί τώρα σας έχω πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Μην με αφήσετε τώρα. Να γεννιέσαι Ρωμαίος και romanista είναι μια ευλογία. Ήταν μια τεράστια τιμή να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας. Θα σταματήσω να σας συγκινώ με τις ποδοσφαιρικές μου ικανότητες, αλλά η καρδιά μου είναι μαζί σας. Θα μπω στα αποδυτήρια και θα σταματήσω να είμαι παιδί. Τώρα γίνομαι άντρας. Είμαι ευτυχισμένος που έζησα αυτά τα 28 χρόνια αγάπης. Σας αγαπάω».
