Δεν μπορεί. Σίγουρα θα σου έχει τύχει να οδηγείς στην παραλιακή και να πέφτεις πάνω στη συνομοταξία οδηγών που γουστάρουν να ζουν ξανά και ξανά την προσομοίωση του «Fast and Furious». Εκείνους μωρέ με τα «πειραγμένα», που δεν αφήνουν ούτε χνούδι να σταθεί στον ουρανό του αυτοκινήτου, εκείνους που τσεκάρουν κάθε λίγο και λιγάκι τη στάθμη με τα λάδια και φροντίζουν να ξοδεύουν μισθούς ολόκληρους για να αυξήσουν άλογα και ντεσιμπέλ. Δεν μπορεί, σου λέω, τους έχεις πετύχει. Κι όταν τους βλέπεις να περνούν από δίπλα σου σανιδωμένοι για να πάνε να τα στήσουν στα Λιμανάκια ή στο βαρκιζιώτικο Ρίμπας, όλο και κάποιο καντηλάκι έχεις ρίξει στα… κωλόπαιδα. Αλλά, μεταξύ μας τώρα ρε φίλε: Είναι ο Πρίντεζης κωλόπαιδο;
Σε ρωτάω γιατί, αν δεν είσαι ένας από αυτούς που τα στήνουν, λογικό είναι να μη ξέρεις πως το 4άρι του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας φροντίζει να κάνει καλά την αδρεναλίνη και τις ενδορφίνες του μέσα από την ταχύτητα. Πού να πάει το μυαλό σου ότι μιλάμε για έναν εξευγενισμένο κάγκουρα που – παλαιότερα με το Mitsubishi του και σήμερα με τα 685 άλογα ενός Nissan - γουστάρει κόντρες στο παραλιακό μέτωπο, όσο τα ηχεία του ξερνούν ρεφρέν του Παντελίδη και άλλων λαϊκών; Ναι σου λέω, τέτοιος είναι. Αλλά μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα για το ποιόν ενός αθλητή που έχει αποδείξει με τη χρόνια παρουσία και συμπεριφορά του πως εξαντλεί την όποια αλητεία του στη μάχη της ιπποδύναμης...
Λουκούμι από τα λίγα
Συριανός από κληρονομικότητα, Μπραχαμιώτης κατά τύχη και Ολυμπιακός από επιλογή, ο 31χρονος πλέον φόργουορντ απολαμβάνει την τιμή να κουβαλάει τον τίτλο του «Υπαρχηγού» σε μια ομάδα της οποίας οι αλλοτινοί πρωταγωνιστές κοσμούσαν με αφίσες το δωμάτιό του.
Από τα 15 του στις ακαδημίες, μέχρι την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής στην Κωνσταντινούπολη με τη δική του χιτσκοκική γκρανγκινιολική συμμετοχή, μεσολάβησαν πολλά. Κι όχι πάντα ρόδινα.
Η αλτικότητα και η… αμερικανόφερτη σωματοδομή (βλέπε μακριά χέρια, μεγάλες πλάτες) ήταν από την αρχή εκεί. Ωστόσο, δεν αρκούσαν για να αναγνωριστεί ευθύς εξαρχής ως βασικός πυλώνας της ομάδας. Ο ετήσιος δανεισμός του στην Ολύμπια Λάρισας το 2006 και η μετακίνησή του στην ισπανική Μάλαγα το 2009, επιβεβαίωναν πως βρισκόταν ακόμη μακριά από τις ημέρες που οι συμπαίκτες του θα τον σηκώνουν στα χέρια και τα εκτυπωτήρια των εφημερίδων θα ξοδεύουν κάμποσα κιλά μελάνι για την περίπτωσή του.
Ένας σοβαρός τραυματισμός στην ωμοπλάτη κατά το πέρασμά του από την Ανδαλουσία και μια σειρά συγκυριών που έφεραν τον Ίβκοβιτς να ψάχνει τον Απρίλιο του 2011 τον αντικαταστάτη του Νεστέροβιτς που θα βοηθήσει την ομάδα στους τελικούς της Α1, άνοιξαν το δρόμο της επιστροφής. Και ο Γιώργος Πρίντεζης φρόντισε να τον διασχίσει τρέχοντας αφήνοντας μάλιστα κατά τη διαδρομή κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ να πέσουν από την τσέπη του.
Γιώργης ο ξυλοκόπος που έγινε Air George
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός έκανε restart και ο Πρίντεζης ήταν ένας από εκείνους που μπορούν να υπερηφανεύονται για το γεγονός ότι ο κόσμος της ομάδας ξανάβαλε στο κάδρο το τμήμα του συλλόγου που μόνο καλομαθημένο δεν τον είχε. Ο πρώην «ξυλοκόπος», ακολούθησε μια διαδικασία αγωνιστικής μεταμόρφωσης και μέσα από ατελείωτες ώρες προπονήσεων (με ή και χωρίς την ομάδα), κατάφερε να βελτιώσει μια σειρά από στοιχεία του παιχνιδιού του. Τόσο το καλοκαίρι του ’11 όσο και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν, φρόντιζε να εστιάζει και σε μια νέα κίνηση. Κι όταν άρχισε σταδιακά να τις εμφανίζει στο παρκέ, απέδειξε πως ακόμη κι αν το ταλέντο δεν είναι έμφυτο, μπορεί να «αφυπνιστεί» μέσα από μουσκεμένες προπονητικές φανέλες.
Με αυτά και με εκείνα, έφτασε σήμερα στο σημείο να θεωρείται από πολλούς το καλύτερο τεσσάρι της Ευρώπης. Γρήγορα πόδια, αστραπιαίο finishing και με τα δύο χέρια, αποτελεσματικός όσο δεν πάει στο επιθετικό transition, καλή ασίστ, εξαιρετικός στο παιχνίδι με πλάτη και πάνω από τη στεφάνη και κυρίως; Παρών όταν η μπάλα καίει - το επιβεβαιώνουν οι Ναβάρο και Σισκάουσκας. Έχοντας δε μια υποψία πως ο Γουόλτερ Μπέρι δεν διαβάζει (ακόμη) RatPack, τολμάω να πω επίσης πως το φημισμένο πλέον «Πεταχτάρι» του, είναι ένα φονικό εργαλείο σκοραρίσματος που το έχει χρησιμοποιήσει καλύτερα από κάθε άλλον μπασκετμπολίστα που πάτησε σε ελληνικό γήπεδο. Αν πάρετε όλα τα παραπάνω και τα ρίξετε σε ένα καζάνι, μπορεί και να γευματίσετε με μια πεντάδα ευρωπαϊκών κι εγχώριων πρωταθλημάτων.
Κάποιοι λένε πως η συνεισφορά του στην ομάδα αγγίζει ή μπορεί και να ξεπερνά ακόμα και αυτήν την ίδια του Βασίλη Σπανούλη. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως ακόμη κι αν είχε κανείς την ευκαιρία να θέσει στον Πρίντεζη αυτήν την ερώτηση κατ’ ιδίαν και όχι μπροστά σε μια στημένη κάμερα, δύσκολα θα τον άκουγε να συμφωνεί. Δεν έχει να κάνει με τους κανόνες που ορίζει η αστική ευγένεια, αλλά με μια προσγειωμένη νοοτροπία που φαίνεται βαθιά ριζωμένη μέσα του. Δεν προσπάθησε ποτέ του να δειχτεί επαγγελματικά κι εξωαγωνιστικά με δηλώσεις και επιτηδευμένες συμπεριφορές. Αρκούσαν μια μπάλα στα χέρια κι ένα απλωμένο παρκέ κάτω από τα πόδια, για να βγάλει όσα είχε μέσα του. Με απλά λόγια; Κατάφερε να γίνει ο καλύτερος χωρίς να το κάνει θέμα… Star quality πηγαίο κι αυθεντικό.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τόσα χρόνια στην μπασκετική πιάτσα δεν υπάρχει μία αναφορά, μία μνήμη, ένα βιντεάκι δευτερολέπτων έστω, που να τον δείχνει να τσαμπουκαλεύεται με αντίπαλο - μόνο σε εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι της Ευρωλίγκας όπου ο Μπονσού επιτέθηκε στον Μπέγκιτς και ο Πρίντεζης μπήκε μπροστάρης για να υπερασπιστεί τον συμπαίκτη του. Σπάνιο, αλλά ισχύει στην περιπτωσάρα του, η εικόνα ενός χαμογελαστού τύπου είναι η πρώτη που σου έρχεται όταν ακούγεται το όνομά του. Και ίσως αυτό να φέρνει το απροσδόκητο: παρά το γεγονός ότι θεωρείται μία από τις σημαίες του Ολυμπιακού, οι αντίπαλοι οπαδοί και δη εκείνοι του Παναθηναϊκού, δεν τον έχουν στη μπούκα. Το σχεδόν καθολικό χειροκρότημα που τον περίμενε στο ΟΑΚΑ λίγες ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα του, δείχνει πως ο Πρίντεζης είναι αρεστός κι αποδεκτός. Ούτε οπαδιλίκι, ούτε ολυμπιακοφροσύνη, ούτε παπάτζα. Μόνο μέτρο κι αφοσίωση. Τόση που να τον φέρνει στο σημείο να αρνείται τα εκατομμύρια της Φενέρ και της Καζάν για να παραμείνει με πολύ λιγότερα χρήματα κοντά στο παρεάκι που φοράει ερυθρόλευκα. Μιλάμε για συμβόλαια πενταετίας, με κασέ που υπερβαίνουν ετησίως κατά μισό και πλέον εκατομμύριο αυτού που ήδη είχε...
«Για πάρτη σου, Πατέρα…»
Μιλώντας για το θάνατο του πατέρα του…. Όταν στις 19 του περασμένου Μάη είδε τη μητέρα και τη θεία του να τον περιμένουν στην είσοδο του ξενοδοχείου όπου είχε καταλύσει η αποστολή του Ολυμπιακού λίγο πριν ριχτεί στη μάχη των τελικών και να του ανακοινώνουν ότι ο Ιωσήφ Πρίντεζης, ο πατέρας του, έχασε τη πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, λίγοι ήταν εκείνοι που πόνταραν στην αντίδρασή του: Πένθησε το χαμό του δικού του ανθρώπου φουλ αντισυμβατικά, μαχόμενος λίγες μόνο ώρες μετά το συμβάν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Έπαιξε για πάρτη του, έπαιξε συγκλονιστικά, βοηθώντας όσο δεν πάει στο να καταλήξει το πρωτάθλημα στο Λιμάνι. Κι όπως δήλωσε και σε συνέντευξή του σε κυκλαδίτικο μέσο: «Πέρασε από το μυαλό μου να μην παίξω, αλλά όπως έχω ξαναπεί, ο Ολυμπιακός είναι η δεύτερη οικογένεια μου και δεν ήθελα εκείνη την στιγμή να την αφήσω μόνη σε αυτό το καθοριστικό παιχνίδι. Δεν ήθελα να αφήσω τους συμπαίκτες μου μόνους τους.»
Ο Πρίντεζης της διπλανής πόρτας
Τα πρόσκαιρα καρφώματα και τα πεταχτάρια των τελικών της Α1 μπορεί να κάλυψαν προσωρινά το προσωπικό του δράμα, δεν κατάφεραν όμως να το παραμερίσουν πλήρως. Άνθρωποι από το κοντινό του περιβάλλον, έχουν να λένε για το πόσο βαθιά επηρεάστηκε από το γεγονός, το οποίο έφερε τον Πρίντεζη ακόμη πιο κοντά στα οικεία του πρόσωπα, την ίδια στιγμή που αποφάσισε να ακολουθήσει μια πιο προσεχτική ζωή. Ακόμη και στην καψούρα του για την ταχύτητα κατάφερε να βάλει χαλινάρια…
Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει πάντως, είναι η τρέλα του για τη Σύρο. Τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, το απάγκιο του που σπεύδει να επισκεφθεί στις διακοπές αλλά και κάθε που έχει ρεπό. Έστω και μονοήμερο. Κι αν δεν τραβηχτεί μέχρι την κυκλαδίτικη πρωτεύουσα θα πάρει το φουσκωτό του για να βολτάρει στα ανοιχτά του Αργοσαρωνικού. Όταν πατάει στεριά, μπορεί να τον πετύχεις στην παραλιακή, να καίει υδατάνθρακες κάνοντας ποδήλατο ή τρέχοντας με τα ακουστικά στο κεφάλι. Να ξέρεις, πάντως, πως αν σταθείς τυχερός και τον συναντήσεις σε κάποια από τις ποδηλατάδες του, το πιο πιθανό είναι να μην εστιάσεις στο σούπερ-ντούπερ ποδήλατο που έχει αγοράσει, αλλά στη Στέλλα. Το αμόρε του που επαληθεύει πως τυπάρες σαν τον Γιώργο καταφέρνουν να προσελκύουν στο πλευρό τους εξίσου δυνατές παρουσίες.
Παιχτούρα από τις λίγες, χαρακτήρας διαμάντι, συνειδητοποιημένος, προσγειωμένος, με χιούμορ και φουλ αυτοσαρκαστική διάθεση (τσέκαρε τη συνέντευξη που αποδέχεται… πριντεζιάρικα την ταμπέλα του «μαμάκια» και του «παντοφλάκια»), ο Άη Γιώργης ο Πρίντεζης μπορεί να μη φορά φωτοστέφανο, αλλά το μόνιμο χαμόγελο που δεν λέει να βγάλει από πάνω του, αρκεί για να βγάλεις τα συμπεράσματά σου για το ποιον του ανθρώπου. Για την πάστα ενός ανθρώπου που πολύ θα ήθελες να έχεις πάρε-δώσε και κολλητιλίκια. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να… Θα σε καβάτζωνε που και που και με κανά εισιτηριάκι για να χειροκροτάς από κοντά τα «χλατς» που προκαλούν τα πεταχτάρια του.
