Αν η λέξη «εκκεντρικότητα» είχε σάρκα και οστά, τότε θα ήταν αυτή η δυναμική θεογκόμενα που κάθε επιτυχημένος άντρας θέλει να έχει δίπλα του. Να τον κρατά από το μπράτσο και να τον συνοδεύει παντού. Να τραβά πάνω της τα φλας των φωτογραφικών φακών, ώστε ο ίδιος να αναδεικνύει μόνο το καλό του προφίλ. Να τον ξελασπώνει στα δύσκολα. Και γενικά, όποτε τη χρειάζεται να γίνεται η εκθαμβωτική βιτρίνα που αντανακλά το στάτους του και τυφλώνει με πάθος τους θαυμαστές του.
Ο Μπράιαν Κλαφ, μορφονιός κιόλας που ήταν, την είχε καπαρώσει αυτή την τύπισσα και φρόντιζε να τη βγάζει μπροστά, χρησιμοποιώντας τη σαν το βερνίκι με το οποίο γυάλιζε τους αστραφτερούς του τίτλους. Η εκκεντρικότητα είναι το αλατοπίπερο κάθε επιτυχημένης καριέρας και ο «Μίστερ Κλαφ» δεν είχε μάθει ποτέ να τρώει άνοστους τους καρπούς των επιτυχιών του. Κι όμως, κανένα… πιπέρι δεν κατάφερε να τιθασεύσει το στόμα του και καμία γυναίκα δεν βρέθηκε για να μετριάσει την κυνικότητά του.
Για όσους δεν προλάβαμε τον Μπράιαν Κλαφ
Πέρα από το google, το wikipedia, τα αμέτρητα αφιερώματα και τις μαρτυρίες που πίνουν νερό στο όνομά του, βρήκαμε παρηγοριά και μόρφωση στο «Damned United» (βιβλίο ή έργο), αλλά και στο ντοκιμαντέρ «I Believe In Miracles». Ό,τι πιο κοντινό, επεξηγηματικό και αντιπροσωπευτικό υπάρχει στην προσέγγιση των διαστάσεων κάθε του επιτυχίας, στο ψυχογράφημα της αινιγματικής και εκκεντρικής του φυσιογνωμίας, αλλά και στην κατανόηση αυτού του χαοτικού λαβύρινθου που υπήρχε στον εγκέφαλό του.
Για έναν ποδοσφαιριστή που σκόραρε σχεδόν σε κάθε του συμμετοχή (με Μίντλεσμπρο και Σάντερλαντ) και που αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο πριν 30ρίσει, επειδή κατάλαβε ότι μετά τον τραυματισμό του δεν θα μπορούσε να συνεχίσει σε top επίπεδο, είναι εύκολο να καταλάβεις ότι δεν συμβιβάζεται με το μέτριο. Ούτε καν με το καλό. Μόνο από το κορυφαίο και πάνω. Αυτό έκανε και ο ισχυρογνώμων «Big Head».
Η αναγέννηση και εκτόξευση της Ντέρμπι Κάουντι, η χρυσή εποχή με τα δύο συνεχόμενα «Πρωταθλητριών» στη Νότιγχαμ Φόρεστ, ακόμη και οι 44 καταραμένες μέρες στη Λιντς, εκτός από την υπογραφή του, έφεραν και την επικεφαλίδα της ε(γω)κκεντρικότητάς του.
Σε μία ποδοσφαιρική ομάδα, η ιεραρχία έχει ως εξής: Διοίκηση, προπονητής, παίκτες, φροντιστές, και λοιπά μέλη. Για τον Βρετανό πήγαινε κάπως έτσι: Ο Μπράιαν Κλαφ και μετά όλοι οι άλλοι.
Φρόντιζε να το υπενθυμίζει σε κάθε του φράση, και να προτάσσει την εκκεντρικότητά του όποτε τα μικρόφωνα ήταν ανοιχτά και οι κάμερες έγραφαν. Όπως στις 14 αθάνατες ατάκες που ακολουθούν. Όσα. δηλαδή, και τα χρόνια από τις 20 Σεπτεμβρίου του 2004 που άφησε την τελευταία του πνοή.
