Είναι άδικο. Είναι άδικο για τους υπόλοιπους αυτό που συμβαίνει με τον Armand Duplantis. Το παιδί - θαύμα του κλασικού αθλητισμού, αυτό το φαινόμενο από τη Σουηδία που το βράδυ της Δευτέρας έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ. Ξεπέρασε τα 6.25 μέτρα και αν του ζητούσαν να περάσει πάνω από την Αψίδα του Θριάμβου στα Ηλύσια Πεδία, θα το έκανε. Κάποτε οι γονείς μας μάς μιλούσαν για τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον ιπτάμενο Ουκρανό, εμείς ζούμε στην εποχή του Armand Duplantis, τον εξωγήινο από τη Σουηδία. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε στον στίβο αυτός ο γίγαντας του αθλητισμού με το ξανθό μαλλί που θυμίζει φιγούρα από θεατρικό του Oscar Wilde, τα όνειρα για χρυσό μετάλλιο “πάγωσαν” από τους ανταγωνιστές του. Ο μοναδικός τρόπος για να κατακτήσει κάποιος το χρυσό είναι να μην κατέβει στους αγώνες. Είτε γιατί έτσι θέλησε είτε λόγω τραυματισμού.
Πριν ακόμη ξεκινήσει ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων στο άλμα επί κοντώ, όλοι γνωρίζαμε πως η μάχη θα δοθεί για τα δύο εναπομείναντα μετάλλια: Το αργυρό και το χάλκινο. Ο Εμμανουήλ Καραλής είχε στόχο να ανέβει στο βάθρο. Να γράψει ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας στο επί κοντώ που θα περάσει το ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος, μετά τον Γιώργο Ρουμπάνη το 1956. Όποιος είχε παρακολουθήσει τον Έλληνα πρωταθλητή καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, γνώριζε ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και το χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του κλειστού και το αργυρό στο ευρωπαϊκό του ανοιχτού, είχαν προδικάσει αυτό που θα συμβεί.
Το λαμπερό χαμόγελο που επισκιάζει μέχρι και το μετάλλιο
Είναι σπουδαίο επίτευγμα να είσαι Ολυμπιονίκης. Να μπαίνεις στο πάνθεον. Αλλά ακόμη σπουδαιότερο είναι να το κάνεις με τον δικό σου τρόπο. Ο Εμμανουήλ Καραλής είναι από εκείνα τα παιδιά που πριν 20 χρόνια η ελληνική κοινωνία τα είχε στη συνείδησή της ως τα παιδιά που θα πουλούσαν cd στις καφετέριες. Όπως ακριβώς και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Παιδιά που έχουν αισθανθεί τον ρατσισμό στο πετσί τους και όμως δεν έχουν καμία κακία για την ελληνική κοινωνία και σηκώνουν με περηφάνια την ελληνική σημαία. Όπως ακριβώς έκανε το βράδυ της Δευτέρας στο Stade de France ο νέος χάλκινος Ολυμπιονίκης το άλμα επί κοντώ. "Ό,τι πέρασα, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Ένας δυνατός άνθρωπος, με αυτοπεποίθηση και χάλκινος Ολυμπιονίκης", ανέφερε εμφανώς συγκινημένος μετά το τέλος του αγώνα που δε θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του.
Το «Μαμά ρίξε ένα ξεμάτιασμα» του Εμμανουήλ Καραλή είναι ό,τι πιο ελληνικό συνέβη σήμερα
Η ζωή δε φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο στον 24χρονο άλτη. Ένα παιδί που βίωσε τον ρατσισμό από τα παιδικά του χρόνια και την απαξίωση από αντίπαλο προπονητή: «Είμαι Έλληνας αλλά μαύρος. Στο σχολείο δεν υπήρχαν άλλοι μαύροι, εκτός από εμένα και την αδελφή μου. Υπήρχαν κάποια παιδάκια στην Α’ Δημοτικού που μίλαγαν άσχημα, έλεγαν “τα μαυράκια”. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον ρατσισμό», τόνισε αρχικά για να προσθέσει: “Στη συνέχεια, μπαίνοντας στον στίβο και κάνοντας επιδόσεις, υπήρχε ένας προπονητής που όταν με έβλεπε να πηγαίνω καλά, ξεκινούσε και έλεγε: “οι μαύροι δεν κάνουν επί κοντώ, να πας στη χώρα σου εσύ κι η μάνα σου”. Τραγικά σχόλια για έναν 15χρονο. Το καταγγείλαμε. Έκανε μια πρώτη καταγγελία η μητέρα μου, όταν ήμουν ανήλικος, και στα 18 μου έκανα μόνος μου την καταγγελία, γιατί παρατράβηξε. Από τα 13 μέχρι τα 21 μου ήταν μία διαρκής ενόχληση. Ήταν προπονητής άλλου αθλητή και πολύ καλού. Φτάσαμε στα δικαστήρια, κατηγορήθηκε στην Ομοσπονδία. Η Επιτροπή Φιλάθλου τον έβγαλε από τα στάδια για κάποιον καιρό και μας πήγε στα ανώτατα αθλητικά δικαστήρια, όπου τον καταδίκασαν και εκεί. Κρίθηκε ρατσιστής, είναι ρατσιστής».
Η πρώτη μεγάλη νίκη μέχρι την επόμενη. Εκείνη με το τέρας της κατάθλιψης. Τον Αύγουστο του 2022 ανακοίνωσε μέσω Instagram πως χρειαζόταν ένα διάλειμμα από τον πρωταθλητισμό, προκειμένου να εστιάσει στην ψυχική υγεία και ισορροπία του. «Μετά από έναν τραυματισμό που είχα κατά τη διάρκεια της σεζόν του κλειστού στίβου, ακολούθησε μια σειρά περιστατικών τα οποία κατάφεραν να μειώσουν πλήρως το ηθικό μου. Για πρώτη φορά φέτος έπαθα κρίση πανικού που με έκανε να βυθίσω στο άγχος και την κατάθλιψη για αρκετό καιρό. Πίεσα τον εαυτό μου πολύ σκληρά για να αντιστρέψω αυτή την κατάσταση, αλλά αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα και δυστυχώς ο κακός Μανόλο κυριάρχησε και ανέλαβε. Αναγκάστηκα να συνεχίσω τη σεζόν και να προσπαθώ να είμαι θετικός και να απολαμβάνω κάθε αγώνα όπως κάνω αλλά πάντα ένιωθα χαμένος και ακινητοποιημένος. Είμαι κουρασμένος και νιώθω εντελώς εξαντλημένος. Τελειώνω τη σεζόν μου εδώ. Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση και πρέπει να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία για λίγο. Πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω και να κάνω ένα διάλειμμα για να πάρω πίσω το χαμόγελό μου».
Ο πρωταθλητισμός είναι μία δύσκολη συνθήκη. Όσο δύσκολη είναι το να μείνεις πραγματικά άνθρωπος. Να μην αφήσεις κανέναν να λεκιάσει την ψυχή σου, να σε τσακίσει και να επισκιάσει το λαμπερό χαμόγελό σου. Και στο χαμόγελο του Manolo βλέπεις ξεκάθαρα τη μεγαλύτερη νίκη της ζωής του.
