Η αδρεναλίνη στα ύψη, ο ιδρώτας να κυλάει στο μέτωπο, το αίμα να χτυπάει τις φλέβες σου σε ρυθμούς δαιμονισμένους... Σε κάθε επίθεση της ομάδας σου να σφίγγεις τα μπράτσα της καρέκλας όσο η μπάλα βρίσκεται στον αέρα κι εσύ περιμένεις να δεις το διχτάκι να «χορεύει». Με την καθυστερημένη επιστροφή στην άμυνα να φωνάζεις στους παίχτες σου να τρέξουν να καλύψουν εκείνο το κενό που έχει δημιουργηθεί κάτω από την ρακέτα. Τους φωνάζεις αλλά δεν σε ακούν και δεν σε ακούν γιατί βρίσκεσαι στο σπίτι σου, στην καφετέρια, κάπου τέλος πάντων που υπάρχει τηλεόραση. Κι αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν δεν πηγαίνεις στο γήπεδο. Η μη συμμετοχή, η αδυναμία να επηρεάσεις με τη φωνή και την οπαδική σου ενέργεια όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο παρκέ.
Υπάρχουν όμως και τα θετικά.
Όπως ας πούμε, τα δευτερόλεπτα των τάιμ άουτ. Εκείνα που ξέρεις ότι νομοτελειακά είναι αφιερωμένα στις όμορφες παρουσίες που βρίσκονται στις κερκίδες. Γνωρίζεις ότι ο σκηνοθέτης θα κάνει το ιερό του χρέος για μία ακόμη φορά και θα σου προσφέρει στο πιάτο το κοντινό που θα σε αποσυμπιέσει από την μανούρα του ματς. Μετράς από μέσα σου και να τες! Η μελαχρινή που χαμογελάει στην κάμερα, η ξανθιά που χαζεύει στο κινητό της και σίγουρα η κοκκινομάλλα που έχει στραμμένο το βλέμμα της στο πέταλο των φανατικών σιγοντάροντας το σύνθημα που βγαίνει από τον πυρήνα. Κάθε, μα ΚΑΘΕ φορά που ένα τέτοιο πλάνο γεμίζει τις οθόνες μας, μυριάδες αντρικά μάτια διαστέλλονται κι άλλα τόσα στόματα λένε πράγματα που δεν γράφονται.
Χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός Superfoods έκανε το 2-2 απέναντι στον Ολυμπιακό και οδήγησε τη σειρά των τελικών σε πέμπτο παιχνίδι, το (ξανα)ζήσαμε ίσως πιο έντονα από ποτέ. Λες και μια στρατιά από πράσινες Αμαζόνες είχαν βαλθεί να κλέψουν τα βλέμματα που δικαιωματικά ανήκουν στους πρωταγωνιστές, τους παίκτες. Δεν τις κακιώνουμε. Αντιθέτως. Τις καλούμε σε πανστρατιά.
* Φωτογραφίες InTime
