Πού στηρίζεται η Αυτοκρατορία των Ισπανών;

Για τους Ιταλούς ούτε λόγος. Μετά το σκάνδαλο Calciopolis, η Ίντερ μονοπώλησε μερικά πρωταθλήματα και μετά την επάνοδο της στην serie A το ίδιο έπραξε και η Γιούβε. Σε μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα η προέκταση του ευρωπαϊκού στοιχήματος φαντάζει ακόμα δυσκολότερη. Η Μεγάλη Κυρία έχασε 2 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ σε 3 χρόνια, με τρόπο επώδυνο, 3-1 τον πρώτο, 4-1 τον δεύτερο. Από ποιους; Mπάρτσα και Ρεάλ. Τους φίλους μας τους Iσπανούς.

Εξαίρεση στον κανόνα η χρυσή χρονιά του Ζοζέ Μουρίνιο το μακρινό πια 2010, οπότε και οδήγησε την δική του Ίντερ σε ένα μυθικό τρεμπλ, πριν φύγει για άλλες πολιτείες και αφήσει την ομάδα του Μιλάνου να επιστρέψει στην ευρωπαϊκή, για να μην πω και εντός της Ιταλίας, ανυποληψία.

Ας μην αναφερθούμε καν στους Γάλλους που μετά κόπων και πίστεως προσπαθούν (μέσω της Παρί) να ξεπεράσουν τον σκόπελο των προημιτελικών. Με εξαίρεση την φετινή Μονακό που το πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε: τετράδα. Και ας δούμε πόσα ευρωπαϊκά τρόπαια πανηγύρισαν οι Γερμανοί μετά το εγχώριο ντέρμπι του 2013 που προαναφέραμε: Κανένα.

Καμία συμμετοχή σε τελικό, φέτος ούτε καν σε ημιτελικό. Όχι ότι δεν υπήρξε η μηχανή της Μπάγερν ή η εθνική τους ομάδα δε σε έπνιγε και δεν δημιούργησε προηγούμενο με την παρουσία της στο πρόσφατο Μουντιάλ ή Euro, κι ας αποκλείστηκε εκεί στα ημιτελικά από την διοργανώτρια Γαλλία. Είναι σαφές όμως ότι αυτοί που κέρδισαν τα φώτα και τα χειροκροτήματα ήταν οι Ισπανοί.

Και μάλιστα με 4 ομάδες την τελευταία δεκαετία να πανηγυρίζουν ευρωπαικές κούπες. Τι να πρωτομετρήσουμε; 7 Τσάμπιονς Λιγκ (4 η Μπάρτσα, 3 η Ρεάλ -τα τελευταία 4 τρόπαια κατέληξαν συνεχόμενα σε ισπανικά χέρια) και άλλες 2 φορές φιναλίστ η Ατλέτικο. 3 σερί κατακτήσεις Γιουρόπα Λιγκ η Σεβίλλη, που πριν από μια δεκαετία είχε επίσης πανηγυρίσει άλλες 2 back to back κατακτήσεις. Άλλα 2 Γιουρόπα Λιγκ για την Ατλέτικο, φιναλίστ η βαλβερδική Εσπανιόλ, φιναλίστ κι η Μπιλμπάο, στα ημιτελικά φέτος κι η Θέλτα.

Ομάδες πραγματικά φόβητρα, με επιβλητικές εμφανίσεις επί των αντιπάλων σε τελικούς με πεντακάθαρα σκορ (2-0, 3-0, 3-1, 4-1), ποδόσφαιρο κυριαρχίας, που ενίοτε αφήνουν ιστορικό στίγμα επί του καιρού τους. Για να μην αναφερθούμε στις εκδοχές της εθνικής τους ομάδας με 2 Euro και 1 Μουντιάλ.

Μια δεκαετία όνειρο για τους Ίβηρες που μετρούν πλέον 17 κατακτήσεις στο Τσου-Λου με μόλις δυο ομάδες να το έχουν κατακτήσει, αλλά ομάδες που θα αποτελέσουν αναμφίβολα σημείο αναφοράς η καθεμιά στο διάστημα κυριαρχίας της.

Αλλά αρκετά με τα μαθηματικά. Αυτό το κείμενο δεν έχει ρόλο του συνήγορου υπερασπίσεως της Ισπανικής πλευράς αποκλειστικά. Δεν είναι η «οπαδική» εξιστόρηση των κατορθωμάτων τους, όσο ο θαυμασμός και το δέος που προκαλούν στα φίλαθλα μάτια ενός θεατή του αθλήματος οι αριθμοί, το μέγεθος τους κι η σημασία τους.

Είναι μια παρατήρηση στην προσπάθεια εμπέδωσης των πεπραγμένων ενός ποδοσφαιρικού λαού που σε 20-30 χρόνια θα θυμόμαστε και θα διηγούμαστε στα παιδιά μας προσπαθώντας ακόμα να αναλύσουμε και να επανεξετάσουμε σε τι είδους φιλοσοφία βασίστηκαν.

Στο τίκι-τάκα παιχνίδι κατοχής, στους παίκτες ταλέντα μιας καταλανικής ακαδημίας ποδοσφαίρου (Μασία), στα ακριβά πορτοφόλια προέδρων, στα μυαλά μιας ολόκληρης φουρνιάς ταλαντούχων προπονητών (μια σειρά από τεχνικούς που σε φήμη μελλοντικά θα βρουν θέση δίπλα στην μυθική γενιά ιταλών τεχνικών των 90s), στο σωστό rotation ενός Ζιντάν, στην λατινοαμερικάνικη τρέλα ενός Τσόλο κι ενός Μπιέλσα ή μήπως απλά στο ότι δεν έπαψαν ποτέ -πέρα από τακτικούς πειραματισμούς και πειθαρχήσεις- να αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο μέσα στην σύνθετη απλότητά του ως αυτό που πραγματικά είναι: ένα πανέμορφο παιχνίδι.