Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα φτιαγμένο να παίζεται σε παρκέ και σε κλειστό χώρο. Ο λόγος; Διότι τα σύγχρονα παρκέ βοηθάνε τους αθλητές να κινούνται πιο εύκολα, να πετυχαίνουν καλύτερα άλματα και κυρίως να αποφεύγουν τραυματισμούς. Στην τελική άλλο πράγμα να κάνεις ντρίμπλα στο πεντακάθαρο παρκέ, όπου η μπάλα «κολλάει» στο χέρι σου και άλλο στο ανοιχτό γεμάτο σκόνη, όπου απαιτείται το χέρι σου να έχει τραχειά παλάμη για να κρατήσει την μπάλα.
Αυτή είναι η όμορφη ματιά του μπασκετικού κόσμου. Διότι υπάρχει και η «άγρια» οπτική, αυτή που έχει το δικό της κοινό, ιδανικά και κανόνες. Το street basketball στην Ελλάδα το έχουμε συνδυάσει απλώς με τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ όπου (ειδικά προ κορονοϊού) κάθε μπασκέτα δημοσίου σχολείου ήταν κατειλημμένη από παρέες που έλιωναν μέχρι να κλείσουν τα φώτα.
Το street basketball ωστόσο είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα 3 on 3.
Είναι ολόκληρη κουλτούρα
Στην Αμερική ειδικά, πολλές πόλεις οργανώνουν τα δικά τους τουρνουά streetball με τα Hoop-It-Up και το Houston Rockets' Blacktop Battle να είναι τα πιο γνωστά, την ώρα που στις Φιλιππίνες έχουν ειδική «σχολή» με παικταράδες φτιαγμένους για την άσφαλτο.
Οι κανόνες δεν έχουν καμιά ουσιαστική διαφορά με το κανονικό μπάσκετ, ωστόσο αυτό που κάνει το streetball ξεχωριστό είναι η «άγρια» φύση του (στους δρόμους επιβιώνει ο ισχυρότερος) αλλά κυρίως η μοναδική του ικανότητα να αναδεικνύει το ατομικό ταλέντο του κάθε παίκτη και όχι το ομαδικό πνεύμα όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε.
Με λίγα λόγια, τα ανοιχτά γήπεδα ανήκουν στους «αρτίστες» της σπυριάρας, σε παικταράδες που λόγω ιδιοσυγκρασίας και στυλ παιχνιδιού δύσκολα θα έβλεπες σε ομάδα του ΝΒΑ, αλλά με αυτά που κάνουν με την μπάλα σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού μπορούσαν να φτάσουν αν έβλεπαν το μπάσκετ πιο σοβαρά.
Πώς λες να τα πήγαιναν σε ένα κοινό παιχνίδι αστέρες του ΝΒΑ με τους αντίστοιχους της ασφάλτου; Υπάρχουν τουλάχιστον ορισμένοι ΝΒΑερς που θα επιβίωναν στην «Άγρια πλευρά» του μπάσκετ.
