Φταίει ο Κλοπ; Οι παίκτες; Ο ανάδρομος Ερμής; Μήπως η ομάδα είναι ματιασμένη; Μπας και έκανε βουντού ο Γκουαρδιόλα; Την τσάκισαν οι τραυματισμοί και οι απουσίες; Έμαθαν το παιχνίδι της οι αντίπαλοι και ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν; Είναι η ομάδα κουρασμένη; «Χόρτασαν» με το περσινό πρωτάθλημα και το προπέρσινο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν έχουν την ίδια όρεξη; Τι φταίει τελικά μωρή Λιβερπουλάρα και πας τον τελευταίο καιρό από το κακό στο χειρότερο και πονάει η καρδιά μας;
Πολλά από τα παραπάνω είναι πιθανόν να συμβαίνουν ταυτόχρονα και να φταίνε για την κατρακύλα των τελευταίων εβδομάδων. Αλλά το να «χώσεις» στον Κλοπ, θα ήταν το πιο αχάριστο και ηλίθιο πράγμα του κόσμου: ο άνθρωπος ήρθε με το πλατύ του χαμόγελο και τα κάτασπρά του δόντια και έφερε τη χαρά στο «Άνφιλντ». Έφτιαξε μια ομάδα που όχι απλά κέρδιζε, αλλά έπαιζε και ωραία μπάλα. Όχι απλά πήρε τίτλους, αλλά τους πήρε με τρόπο αρχοντικό. Με πασαρέλα στην Αγγλία και έπος στο Τσάμπιονς Λιγκ, στη ρεβάνς με τη Μπαρτσελόνα. Δίδαξε ωραίο ποδόσφαιρο, ανέδειξε πρωταγωνιστές, πολλαπλασίασε τη χρηματιστηριακή τους αξία, έκανε τη Λίβερπουλ μια ομάδα που οι μεγάλοι παίκτες θέλουν να έρθουν κι όχι να φύγουν για κάτι «μεγαλύτερο», όπως γινόταν παλιότερα με τον Σουάρες, τον Μαστσεράνο, τον Τσάμπι Αλόνσο, τον Στέρλινγκ και τόσους άλλους.
Ο Κλοπ «έφτιαξε» τους παίκτες του και οι παίκτες τον Κλοπ – έτσι πάνε τα πράγματα όταν το ένα χέρι νίβει το άλλο, ώστε και τα δυο στη συνέχεια να νίψουν το πρόσωπο. Αλλά ήρθαν φέτος τα ζόρια, όταν ήρθαν οι απανωτοί τραυματισμοί, όταν ο ένας αμυντικός μετά τον άλλον πήγαινε στα πιτς, όταν η κολόνα της ομάδας, ο Φαν Ντάικ, έχασε όλη τη χρονιά. Χάθηκε η συνοχή και η σιγουριά στα μετόπισθεν και μαζί η ισορροπία σε όλες τις γραμμές. Άρχισαν να μπαίνουν «εύκολα» γκολ πίσω και να κάνουν δύσκολη τη ζωή των μπροστινών. Κι όταν κάτι χαλάει, καμιά φορά χαλάει για τα καλά: τα γκολ «που δεν χάνονται» ξαφνικά χάνονται, ο Άλισον «έπαθε Κάριους», τα χαφ αναγκαστικά παίζουν κεντρικοί αμυντικοί ελλείψει άλλων, έρχονται ντεφορμαρίσματα, ατυχίες, λάθη και από ένα σημείο και μετά η ομάδα μπατάρει επικίνδυνα – τόσο επικίνδυνα που κινδυνεύει να μείνει εκτός τετράδας.
Αλλά είσαι Λίβερπουλ!
Και μπορεί με τον δικό σου τρόπο, με επικολυρικά παιχνίδια, δια πυρός και σιδήρου, να σαλπίσεις τη μεγάλη αντεπίθεση και να προλάβεις το τρένο της τετράδας με κάποιον τρόπο. Ή εκεί που σε έχουν όλοι ξεγραμμένη, να αρχίσεις να κάνεις σλάλομ σαν έμπειρος σκιέρ ανάμεσα στους αντιπάλους του Τσάμπιονς Λιγκ και να βρεθείς καμαρωτή στον τελικό. Την έχετε ξεγραμμένη; Κακώς. Αν υπάρχει μια ομάδα που να πιστεύει στα «θαύματα», που να μπορεί να «περπατήσει πάνω στο νερό» χωρίς καν να βρέξει τα εξάταπά της, αυτή είναι η Λίβερπουλ.
Γι’ αυτό την αγαπάμε εμείς που την αγαπάμε και γι’ αυτό κατά βάθος τη συμπαθούν ή τη θαυμάζουν οι περισσότεροι άνθρωποι που αγαπούν το ποδόσφαιρο – εκτός απ’ αυτούς που τη «μισούν»: διότι όλα τα κάνει με το «δικό της τρόπο» - ακόμα και οι αποτυχίες της, τα στραπάτσα της, τα μεγάλα «αχ», κρύβουν ένα μελόδραμα, ένα γλίστρημα, μια φοβερή αναποδιά. Πράγματα που τη γονατίζουν αλλά δεν τη διαλύουν.
Αποτυχίες που γίνονται «καύσιμο» για να προσπαθήσει ξανά μέχρι να πετύχει – ακόμα κι αν της πάρει 30 χρόνια για να τα καταφέρει....
