Μαζί με τον Δημήτρη Εμμανουηλίδη δακρύσαμε και εμείς

Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Δημήτρη Εμμανουηλίδη, αμέσως μετά το παιχνίδι. Είδα τον πανηγυρισμό του μετά το 2-0, που έβαλε τα χέρια του στο μάγουλό του και έγειρε το κεφάλι, σαν να κοιμάται και δεν είχα καταλάβει τι ήθελε «να πει» - τώρα καταλαβαίνω. Και νιώθω ευλογημένος και «βρώμικος» ταυτόχρονα. Νιώθω υπέροχα και απαίσια την ίδια στιγμή. Βλέπω την πιο ανθρώπινη στιγμή του ποδοσφαίρου και την ίδια στιγμή ντρέπομαι για όλα αυτά που έχω ακούσει, που έχω δει, που έχω πει ή έχω σκεφτεί κατά τη διάρκεια ενός (οποιουδήποτε) αγώνα ποδοσφαίρου. 

Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Δημήτρη και δεν βλέπω «ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο που κλωτσάει μια μπάλα». Ούτε έναν «αμόρφωτο τύπο που τον νοιάζουν μόνο οι γκόμενες, τα τατουάζ και τα γρήγορα αυτοκίνητα». Ξαφνικά, όλα τα στερεότυπα καταρρέουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ποδοσφαιριστής γίνεται «ανθρώπινος» και την ίδια στιφμή ο οπαδός, ο φίλαθλος, ο τηλεθεατής γίνεται «απάνθρωπος»: ένας κανίβαλος που αναπαράγει κλισέ, που τσουβαλιάζει, που φθονεί, που καταριέται διότι έχασε η ομάδα του ή δεν έπιασε το στοίχημα, που πιάνει στο στόμα του μάνες, σπίτια, αδελφές, παιδιά. 

 

 

 

 

Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Δημήτρη και βλέπω ένα παιδί 20 ετών που κουβαλάει μια τεράστια απώλεια, που ζει με την ανάμνηση της μητέρας του εδώ και 4 χρόνια, που θέλει να την κάνει περήφανη εκεί ψηλά που βρίσκεται, που την κουβαλάει μέσα στην ψυχή του για πάντα. Και πέρα από την ποδοσφαιρική του αξία, από το αν αδικείται ή πρέπει να παίζει περισσότερο ή να παίζει βασικός ή να μην παίζει καθόλου, βλέπω έναν καθρέφτη στον οποίον όλοι πρέπει να κοιταχτούμε. Για να βρούμε τα πραγματικά σημαντικά της ζωής, τους ανθρώπους που χάσαμε αλλά και τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, για να θυμηθούμε όσα μετράνε, για να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή. 

 

Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Δημήτρη και βλέπω το πραγματικό ποδόσφαιρο. Αυτό που μας γεμίζει συναισθήματα, χαμόγελα, πανηγυρισμούς, άγρια χαρά. Αυτό που μας απογειώνει ή μας καταρρακώνει, αυτό που μας κάνει να νιώθουμε Βασιλιάδες ή Ζητιάνοι που παρακαλάνε για ένα γκολ. Που μας κάνει να προσευχόμαστε στο Θεό για ένα θαύμα, να μετράμε τα δευτερόλεπτα και να μοιάζουν αιώνες, να κρατάμε την ανάσα μας μέχρι να εκτελεστεί ένα πέναλτι. Βλέπω το ποδόσφαιρο όπως θα ήθελα να είναι: όχι ένα μέρος για να «σκοτωνόμαστε», να βγάζουμε τα χειρότερα ένστικτά μας, να εκτονωνόμαστε και να «ξεφορτώνουμε» ό,τι πιο βρωμερό κουβαλάμε μέσα μας, αλλά ένα ραντεβού με τα συναισθήματά μας, με το πάθος και τη φόρτιση, με τη συγκίνηση και τις αναμνήσεις. Με το πρώτο παιχνίδι που είδαμε με τον πατέρα μας ή την πρώτη φορά που πήγαμε στο γήπεδο. Με τα πανηγύρια μέσα στο σπίτι μετά από μια σπουδαία νίκη και με τα κλάμματα όταν μείναμε με το «αχ...». Με τα τραγούδια που είπαμε όταν το κασκόλ της ομάδας αγκάλιαζε το λαιμό μας. Με τους άγνωστους που αγκαλιάσαμε μετά από ένα γκολ.  

 

 

Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Δημήτρη και βλέπω την ελπίδα. Το ποδόσφαιρο που αγάπησα, το ποδόσφαιρο όπως θα ήθελα να είναι, βλέπω κι εγώ τον πατέρα μου και τη μητέρα μου που έχουν «φύγει» εδώ και χρόνια αλλά μου λείπουν κάθε μέρα. Βλέπω ένα παιδί που πονάει, που αφιερώνει κάθε στιγμή που πατάει το πόδι του στο χορτάρι στη μητέρα του, που θέλει να ξεχνιέται παίζοντας μπάλα αλλά όχι να ξεχάσει. Ας κάνουμε κι εμείς το ίδιο, ας ξεχνιόμαστε από τα προβλήματά μας κάθε φορά που βλέπουμε μπάλα αλλά ας μην ξεχάσουμε ποτέ όλα αυτά που έχουν σημασία, όλα αυτά που αξίζουν στη ζωή μας. Και ας μην ξεχάσουμε επίσης πόσο όμορφα μπορεί να ανθίσει το ποδόσφαιρο όταν απαλλάξουμε απ' όλα τα ζιζάνια και τα αγκάθια που φυτρώνουν στη γλάστρα του.