Βρίσκεσαι μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Κάθεσαι στο σημείο του πέναλτι. Η εστία κενή. Δεν υπάρχει κανείς. Μόνο μία μπάλα που αναπαύεται πάνω στην άσπρη βούλα και σε κοιτάζει προκλητικά σαν «ελεύθερη» γκόμενα. Είσαι εσύ κι αυτή. Οι δυο σας. Μόνοι σε ένα άδειο γήπεδο, μπροστά από μία απροστάτευτη εστία. Σου κλείνει το μάτι. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, πλάθεις ένα δικό σου σκηνικό, φτιάχνοντας την εικόνα με τις γεμάτες εξέδρες που είναι έτοιμες να σε κάνουν θεό επειδή θα βάλεις το νικητήριο που θα κρίνει τελικό και κούπα. Τι θες; Champions League; Ας είναι Champions League. Διαλέγεις ομάδα, παίκτη, φανέλα. Διαλέγεις γωνία, παίρνεις φόρα και ετοιμάζεσαι να το κολλήσεις…
Ξαφνικά ακούς ήχους. Βήματα. Δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν αντίπαλοι. Ξεπροβάλουν από τη φυσούνα, για να προσθέσουν και λίγο παραπάνω άγχος. Να δυσκολέψουν το έργο σου, να γιγαντώσουν την επιτυχία σου. Επιταχύνεις τα βήματά σου, «φοράς» ένα δολοφονικό βλέμμα με το οποίο γυρνάς να τους κοιτάξεις λίγο πριν τους εκτελέσεις. Και κάπου εκεί, όσο πλησιάζουν κατά πάνω σου αρχίζεις να ξεχωρίζεις τις φιγούρες και τα πρόσωπά τους.
Είναι πολλοί! Είναι ολόκληρη 11άδα! Γκιρτζίκης, Κοντονής, Βασσάρας, Σαραϊδάρης, Γκρούτσης, Στράτος, Μητρόπουλος, Αλαφούζος, Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Σαββίδης! Τι γίνεται; Ο καθένας φορά άλλη φανέλα! Δεν είναι μία ομάδα. Είναι 11 διαφορετικές. Μας την πέσανε! Ή μήπως όχι; Δεν ασχολούνται μαζί σου. Τελικά δεν έρχονται προς τα σένα. Μένουν εκεί. Βιδωμένοι στις θέσεις τους. Κάτι πρέπει να συζητάνε. Σε έντονο ύφος. Τσακώνονται. Όλοι μαζί!
«Ε, εδώ! Ετοιμάζομαι να σουτάρω! Είμαι έτοιμος να σκοράρω! Δείτε με! Να το καρφώσω;»…
Δεν αποκρίνονται. Συνεχίζουν να φιλονικούν. Δεν σου δίνουν σημασία. Δεν ασχολούνται μαζί σου. Η επιθυμία σου να σκοράρεις εξανεμίζεται. Η ελκυστική ελεύθερη γκόμενα που σου έκανε νοήματα να την προσεγγίσεις γίνεται «ελεύθερη πολιορκημένη». Χάνει το νάζι και την τσαχπινιά της. Μεταμορφώνεται. Γίνεται μπάζο. Ξενερώνεις. Σιγοψιθυρίζεις ένα «αϊ σιχτίρ», της ρίχνεις ένα απαξιωτικό μύτο να φύγει άουτ, αλλά είναι τόσο «ξεψυχισμένο» που λικνίζεται λίγα μόλις μέτρα πιο 'κει. Γυρνάς την πλάτη σου και αποχωρείς αηδιασμένος. Η στρογγυλή θεά έχει γίνει πλέον μία κοινή θνητή, παρατημένη στη λάσπη της μικρής περιοχής. Οι 11 παράξενοι τύποι συνεχίζουν να τσακώνονται πίσω σου, κι όσο απομακρύνεσαι χάνονται στο βάθος και οι φωνές τους.
Το κοινό στο μυαλό σου αποχωρεί αηδιασμένο. Οι προβολείς σβήνουν. Αυτοί το χαβά τους…
Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο
Πίσω από το μίσος, την πόλωση, τα συμφέροντα, τα πρόσωπα, τη μισαλλοδοξία, τις οπαδικές προτιμήσεις, τη βία, τα στρατόπεδα, τις δικαστικές αίθουσες, τα σώβρακα και τις φανέλες, υπάρχει κάτι κοινό: Το πάθος ΟΛΩΝ μας για το ποδόσφαιρο. Είσαι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής κλπ; Ανήκεις σε αυτό το «αόρατο» κλαμπ του «συστήματος»; Είσαι των αντισυστημικών; Των αντιφρονούντων; Είσαι γηπεδικός; Σαλονάτος; Έχεις φάει και ξύλο για την ομάδα σου; Είσαι από αυτούς που βλέπουν ποδόσφαιρο μόνο και μόνο για να φάνε πίτσα ή πιτόγυρα; Είσαι από αυτούς που υποστηρίζουν Εθνική Ελλάδος; Να σας βάλουμε όλους μαζί σε ένα δωμάτιο; Δεν θα μείνει κανείς. Ο καθένας θα πεθάνει στο όνομα του δικού του βωμού. Του πράσινου, του κόκκινου, του έτσι, του αλλιώς. Κι όμως, υπάρχει κάτι που σας συνδέει. Το πάθος σας για το ποδόσφαιρο. Ποιος χάνει, όμως; Η μπάλα.
Η σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια σχέση μίσους και αγάπης. Αλλά και μία σχέση εξάρτησης. Είναι βουτηγμένο στα σκατά; Είναι. Έμαθε να γεννά καχυποψία, προσωπολατρία. Το παρασκήνιο γίνεται θεατρική παράσταση μπροστά σε ένα παγερά αδιάφορο κοινό. Οι πρωταγωνιστές γίνονται ταξιθέτες και το ίδιο το αθλητικό προϊόν μπερδεμένος στον δευτερότριτο ρόλο του κομπάρσος. Στημένα παιχνίδια, διαιτητές, σημαιάκια, θεσμικά όργανα; Είναι έτσι; Κι έτσι να μην είναι τον καπνό που ξεπροβάλει κάθε τρεις και λίγο και εισβάλει στο μυαλό και στη συνείδηση του μέσου φιλάθλου ποιος θα τον σβήσει; Δεν είναι δουλειά του να θεραπεύσει αυτή τη γάγγραινα. Γι’ αυτό και επιλέγει την εύκολη λύση της φυγής. «Γιατί να κάτσω στην Ελλάδα των 400 ευρώ όταν στο εξωτερικό μπορώ να ξεκινήσω με τα τριπλάσια;».. Με την ποδοσφαιρική του παραλλαγή: «Γιατί να πάω στο γήπεδο όταν μπορώ να το δω σπίτι μου; Γιατί να δω Σούπερ Λίγκα όταν μπορώ να δω Μέσι, Κριστιάνο, Γιουνάιτεντ, Σίτι, Μπάγερν; Μαλάκας είμαι;»
Η επίσκεψη στο γήπεδο έγινε ξαφνικά πανάκριβη, όχι μόνο λόγω κρίσης, αλλά και λόγω ελλειμματικού κόστους ευκαιρίας. Λόγω δυσαναλογίας προσφοράς και ζήτησης. Κι όσο το ίδιο το «προϊόν» χάνει τη ζήτησή του, τόσο πιο αισθητή γίνεται η ελαστικότητα της στη συνείδηση του κοινού.
Κλείστο το μπουρ…λο!
Ποια είναι η λύση; Στην πυρά! Λουκέτο! Φωνάζουν οι αγανακτισμένοι! Αυτό θέλουμε; Ε, αφού αυτό θέλουμε ας το κάψουμε! Να ρίξουμε μια βόμβα να μη μείνει ούτε το γκαζόν! Ζητάμε διάλυση ή ανέγερση; Τι θα χάσουμε αν το χάσουμε; Την χαμένη καύλα μας γι’ αυτό; Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς το ποδόσφαιρο; Για φαντάσου. Δεν έχεις να περιμένεις την Κυριακή. Θα πας μόνο για καφέ με τους φίλους σου. Δεν θα παίξει η ομάδα σου Ευρώπη. Δεν θα πας ποτέ ξανά στο γήπεδο, εκτός αν ξενιτευτείς. Δεν θα πας εκδρομή για την ομάδα σου. Και σου άρεσαν οι ποδοσφαιρικές εκδρομές. Δεν θα ξαναπάς στο πέταλο να παθιαστείς και να ακούσεις τη φωνή σου να γίνεται κομμάτι ενός μαεστρικά οργανωμένου συνθήματος. Δεν θα ξανατσακωθείς. Δεν θα ταυτιστείς. Δεν θα πανηγυρίσεις με μανία, ούτε και θα ξαναπληγωθείς. Θα είσαι ένας απλός θεατής. Και μαζί με την μπάλα, θα χάσεις και ένα ενδεικτικό στοιχείο του ελληναριστικού dna σου.
Τα χαρτάκια της Panini και η ρομαντική ατάκα των παλιών «εμείς πηγαίναμε στο γήπεδο όλοι μαζί παρέα» που έγιναν προσάναμμα στην λαίλαπα των δογματικών, βρίσκουν πλέον συντροφιά σε μια φλόγα που όλο και φουντώνει, όσο αυτοί της πετούν ό,τι βρουν μπροστά τους για να «ζεστάνουν» ένα αντιποδοσφαιρικό καθεστώς: Μπάλες, παπούτσια, παίκτες, θεατές, κερκίδες, εισιτήρια, εκδρομές, γκολ, cult φυσιογνωμίες, cult στιγμές γηπέδου και εξέδρας, αμπαλοσύνη, ξύλο, στραβοκλωτσιές, χωράφια, λάσπες, ό,τι βρουν μπροστά τους. Τα συστήματα, οι παίκτες, οι προπονητές, οι αναλύσεις, ο κόσμος, έγιναν το τρίτο ημίχρονο ενός αγώνα που πλέον παίζεται εκτός γηπέδων.
Δεν το διαλύουμε να ξεμπερδεύουμε; Όσο έχουμε συνδρομητική, όσο έχω σαλόνια, γιατί να τρέχουμε στα αλώνια; Αφού κι οι ίδιοι οι παίκτες μαριονέτες έγιναν… Αφού ο κόσμος δεν θέλει να γίνει θεατής δικών. Αφού πίσω από κάθε σκορ κρύβεται καχυποψία. Αφού ακόμη κι ο οπαδισμός έχασε τον όποιο ρομαντισμό του. Ας το κλείσουμε να δούμε αν χώρια του μπορούμε.
Πέρασε η ώρα κι οι 11 είναι ακόμα εκεί. Δεν κουράστηκαν να τσακώνονται; Αυτοί τι λένε; Να το διαλύσουμε; Μπα. Δεν απαντούν. Τσακώνονται. Κι η παρατημένη μπάλα τους χαζεύει σκυθρωπή από την μικρή περιοχή. Κι όσο εσύ απομακρύνεσαι, αυτή, έχοντας χάσει πια τη θεϊκή της υπόσταση, σού λέει: «Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομά μου, πες αναβάλλεται η γιορτή, πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου»…
