Ξεκινάει από το πουθενά. Με ένα μούδιασμα στη γλώσσα ή ένα περίεργο πονοκέφαλοι στο κεφάλι. Μία ταχυπαλμία μέσα στη νύχτα ή ένα δυνατό πονοκέφαλο. Κάπου ανάμεσα στην ανεξάντλητη εφίδρωση που νομίζεις ότι καίγεσαι στον πυρετό και στον εφιάλτη των κακών σκέψεων, δεσπόζει ένας ξένος. Ένας «κακός σύμβουλος» όπως τον πρωτοείπε πριν χρόνια ένας ψυχολόγος σε συγγενικό πρόσωπο και είναι εκεί για να βάλει στο μυαλό τις χειρότερες σκέψεις που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου. Και όλες καταλήγουν σε ένα πράγμα: στο θάνατο.
Την πρώτη μέρα που έκατσα μπροστά από ψυχολόγο, συνειδητοποίησα την δύναμη της ψυχοθεραπείας. Κάτι που όμως, αν το εγκαταλείψεις, κάποια στιγμή σε εγκαταλείπει και εκείνο. Όμως εδώ δεν είμαστε για να κουνήσουμε δάχτυλα, ούτε καν στους εαυτούς μας. Ακόμη και ένας ψυχολόγος θα σου έλεγε «μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου». Κάποια στιγμή ωστόσο το παίρνεις απόφαση επειδή αυτό δεν φτάνει. Αν είσαι τυχερός, έχεις έναν δικό σου άνθρωπο που θα σου πει ότι χρειάζεσαι παραπάνω βοήθεια. Ότι χρειάζεσαι κάτι περισσότερο.
Στην Ελλάδα όμως, ανέκαθεν δεν τα πηγαίναμε καλά με την φαρμακευτική αγωγή. Δεν θέλουμε τα χάπια γιατί σκεφτόμαστε τι θα πουν οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, η σχέση μας. Γενικά τι θα πουν οι άλλοι. Παθαίνεις κρίσεις πανικού ή βγαίνει πόρισμα ότι έχεις βαριά μορφή κατάθλιψης και αντί να επικεντρωθείς στο πρόβλημα, σπαταλάς χρόνο αναρωτώμενος για το τι θα πουν οι άλλοι. Βρέθηκα σε αυτή τη θέση. Σκέφτηκα αν θα γινόμουν ένας άνθρωπος εξαρτημένος από τα χάπια, που θα έπρεπε καθημερινά να βρίσκεται στο έλεος τους ή κάποιος που θα τα παρατούσε τον πρώτο μήνα. Και καμία σκέψη δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα. Ξέρω όμως αυτό. Πως όταν έκατσα απέναντι από τον ψυχίατρο, η ατάκα που μου είπε ήταν ότι άργησα να χτυπήσω την πόρτα του. Και είχε δίκιο. Γιατί κάποια στιγμή κλάταρα. Από το στρες στη δουλειά, από τις σκέψεις για τον πατέρα μου, από τον φόβο που είχα ότι θα τον χάσω όταν ξεκίνησε να κάνει αιμοκαθάρσεις. Οι κρίσεις πανικού διαδεχόντουσαν η μία την άλλη, ώσπου έφτασα να θυμάμαι τον εαυτό μου στο πάτωμα με δύσπνοια και να μου λέω «Ως εδώ. Φτάνει. Ώρα να πάρω πίσω τον χρόνο που έχασα».
Αλλά ποτέ δεν είναι τόσο απλό, έτσι δεν είναι; Ειδικά με μία αγωγή που έχει να κάνει με το νευρικό σου σύστημα. Δεν παίρνεις παρακεταμόλη επειδή έχεις πονοκέφαλο. Καλείσαι να ακολουθήσεις την αγωγή και να αλλάξεις το mentality που σκεφτόσουν μέχρι πρότινος. Το δεύτερο είναι το πιο δύσκολο. Γιατί αν δεν μπεις στη διαδικασία να δεις την ζωή διαφορετικά, τότε ναι, ίσως και να γίνεις δέσμιος της κάθε αγωγής. Οποιασδήποτε. Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να καταλάβω τη διαφορά. Ήταν τρία χρόνια δύσκολα, αλλά που απέδωσαν. Που θέλεις κοντά σου ανθρώπους που να σε καταλαβαίνουν, που θέλεις να πιστέψεις στην ίδια την αγωγή ως αναγκαίο πράγμα για τον εαυτό σου και που θέλεις να πιστέψεις σε εσένα τον ίδιο. Και η αλήθεια είναι ότι σε μεγάλο βαθμό, πολλές φορές, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε σε αυτό που ονομάζουμε Εγώ.
Το κυριότερο όμως, είναι η εξάλειψη της ντροπής. Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται. Για κάποιο λόγο ποινικοποιήσαμε το «βρίσκομαι σε αγωγή» και το μεταφράσαμε σε «είμαι τρελός». Είμαστε στο 2022 και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο ψυχολόγος και ο ψυχίατρος και τα φάρμακα του δευτέρου, συνεχίζουν να είναι ταμπού. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή εκεί έξω, που ζουν κανονικά τη ζωή τους χάρη στην αγωγή που ακολούθησαν και ακολουθούν. Και υπάρχουν περισσότεροι που είναι εγκλωβισμένοι επειδή δεν θέλουν να πιστέψουν ότι πράγματι μπορεί μία αγωγή να τους βοηθήσει. Αν το βλέπαμε πιο απλά, ως μια θεραπεία της ψυχής, μια επιστημονική βοήθεια για κάθαρση και ελευθερία, σίγουρα όλα θα ήταν καλύτερα. Αλλά ξαναλέω, θέλει δουλειά. Δεν αρκεί ένα χάπι για να φέρει την άνοιξη, αλλά σίγουρα παίζει τον ρόλο του στο να ξαναβρείς τον εαυτό σου και να τον αντικρίσεις δίχως φόβο.
Δεν ξέρω αν η αγωγή μου έσωσε τη ζωή. Ξέρω όμως πως πήρε αδιανόητα βάρη και κακές σκέψεις από πάνω μου. Ξέρω πως μπόρεσα να αναπνεύσω καλύτερα. Και υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν ακόμη να το πουν αυτό, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα μπορέσουν. Κάθε περίπτωση δεν είναι ίδια, αλλά το βήμα προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας είναι σίγουρα το ίδιο. Είναι μία από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα ποτέ για τον εαυτό μου και τα λεφτά που σπατάλησα δεν τα λυπάμαι ούτε για ένα ευρώ. Στερήθηκα, αλλά κέρδισα. Προσπάθησα και τα κατάφερα. Έκλαψα και θα συνεχίσω να κλαίω σίγουρα, αλλά ξέρω και πώς να χαμογελάσω.
Μην διστάσεις να χτυπήσεις την πόρτα του γιατρού αν πιστεύεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Μπορείς να γίνεις καλά και να ξεκινήσεις από την αρχή. Αρκεί να πιστέψεις σε αυτό και κυρίως, σε εσένα τον ίδιο.
