Όλοι έχουμε τα φλερτ στη ζωή μας. Άλλα πήγαν καλά, άλλα πολύ καλά και… μερικά άστα να πάνε. Τι να κάνεις. Δεν είμαστε όλοι Clark Gable στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», Δόγκανος-Φουστάνος-Ακάλυπτος μαζί ή Γκουρού του Έρωτα για να «λυγίσουμε» τη Σακίρα. Και οι χειλόπιτες στη ζωή είναι.
Άλλες σε πόνεσαν, άλλες τις ξεπέρασες, άλλες δεν σε ένοιαξαν καν και σαν γνήσιος γύπας συνέχισες τις χαμηλές πτήσεις μέχρι να βρεις το επόμενο θύμα σου. Αν δεν αποτύχεις άλλωστε, δεν θα μάθεις πώς να πετύχεις. Αν δεν πέσεις δεν θα ξέρεις πώς θα ξανασηκωθείς. Στην τελική, αν δεν μπαζώσεις δεν θα χτίσεις.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις αισθάνεσαι στο τέλος ότι κάτι δεν έκανες καλά για αυτό και βίωσες το «χαστούκι» της απόρριψης. Έλα μου όμως που υπάρχει μία που τα έκανες όλα σωστά. Εκείνη η νύχτα που το έβλεπες στα μάτια της ότι το όλα πάνε κατ' ευχήν. Και εκεί που χάρηκες μέσα σου και ετοιμάστηκες για το βήμα παραπάνω, αποχώρησες με σκυμμένο το κεφάλι. Ένας εξωτερικός παράγοντας σας χάλασε τα σχέδια, μια ύπουλη παράμετρος που δεν είχες μελετήσει και περιμένει με σαρδόνιο ύφος στη γωνία για να τα φέρει όλα τούμπα.
Μιλάμε για το πλάσμα το οποίο δεν έδωσες σημασία στο πλάι της, αυτό που έμαθα πρόσφατα ότι υπάρχει και ειδικός όρος στα ξένα: Το «mother hen». Στα ελληνικά, η φίλη της που βγήκε εκείνο το βράδυ. Η κολιτσίδα. Η χαλάστρα.
Μια νύχτα λοιπόν σε ένα μπαράκι…
… έχεις βγει για ένα ποτό με την παρέα. Πάνω που συζητάς το πώς αποκλείστηκε ο ΠΑΟΚ ή πού θα φτάσει ο Αντετοκούνμπο στο Mundobasket, το μάτι σου αλλάζει διαδρομή και λοκάρει στο κορίτσι απέναντι. Ωραίο φόρεμα, τρυφερό πρόσωπο, κορμί που θερίζει και hot βλέμμα – το οποίο by the way έχει πέσει πάνω σου – είναι σε απόσταση βολής και σε έχει κάνει τούρμπο.
Θα το πω πιο σε ορθολογική αργκό: Οχταμισάρι νέτο, με φόρεμα κόλαφο και έξω την πλάτη περιστοιχίζεται από αγέλη αντρών και γυναικών αλλά σε προσέχει εδώ και ώρα και το ίδιο κάνεις και εσύ. Θα μιλήσεις για τα γκολ ή θα βγει ο γύπας μέσα σου;
Με ύφος αποφασιστικό εγκαταλείπεις φίλους – ξαδέλφους – τριτοξαδέλφους, μετακομίζεις στο διπλανό μπαράκι, αδιαφορείς για την αγέλη και της πιάνεις την κουβέντα. Δείχνει να διασκεδάζει με την παρέα σου, συμφωνεί αρκετά μαζί σου, γελά (ψεύτικα) με το χιούμορ σου, πεθαίνεις στα γέλια (πάλι ψεύτικα) με το δικό της και όλα δείχνουν ότι η βραδιά θα αποκτήσει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μετά από αρκετό μπλα-μπλα η στιγμή που περίμενες έχει επιτέλους φτάσει. Και ξεστομίζεις το υπονοούμενο:
«Πάμε κάπου αλλού;» και εκείνη δείχνει χαρούμενη. Μέσα από την αντίδρασή της χασκογελάς μέσα σου και της δείχνεις με τον τρόπο σου πως καλά κάνει που ετοιμάζεται -το τονίζω- να σου πει το ok. Και όμως παρά το ότι έχει πάει καλά η φάση – και δεν είναι δική σου ιδέα, όντως πάει «μπόμπα» - εσύ τη βλέπεις πως διστάζει να σου πει το «ναι». Αν δεν ήθελε, θα το καταλάβαινες. Θα στο έδειχνε με τα μάτια της, με το body language της.
Ο λόγος δεν είσαι εσύ, αλλά λίγα εκατοστά πιο δίπλα
Και δυστυχώς δεν φεύγει με τίποτα. Σαν βρωμόμιγα που την κοπανάς, την κοπανάς, αλλά αυτή εκεί σαν βδέλλα , αποφασισμένη να σου κάνει το βίο-αβίωτο. Μια ανεμοβλογιά διαρκείας. Αυτή που στην αρχή σου χαμογέλασε μαζί με το main target σου, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι δεν έκανες τόσο κόπο για αυτήν και πλέον βράζει μέσα της. Μιλάμε για τη φίλη της.
Ναι, αυτήν που όση ώρα είστε εκεί, θα παραμείνει εκεί ακόμα και αν πέσει το κτίριο. Σαν το Αβέρωφ έριξε άγκυρα και η προπέλα δεν θα πάρει μπρος. Δεν πα να έστειλες SOS προς τον wing man κολλητό, αυτή εκεί. Δεν θα κουνηθεί. Δεν θα πει τίποτα, θα σας τη σπάσει με τον τρόπο της. Διότι δεν είναι απλά ένα «θέλω» για εκείνη, είναι η αποστολή της.
Κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια ψιθυρίζοντας στο αυτί της «δικιάς» σου να της το φέρει απαλά πως φεύγετε αλλά η απάντηση είναι: «τι να της πω, δεν θέλω να την αφήσω μόνη», ή το «ντρέπομαι γιατί θα με κράξει». Ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα που μιλάς κολλημένος στο αυτί της βλέπεις με την άκρη του ματιού σου το τσιμπούρι να σε κοιτά κατάματα και να τα έχει καταλάβει όλα. Σαν να στο λέει νοητά «δεν το κουνάω από ‘δω, ας την έπεφτες σε μένα».
Όσο και να το προσπαθείς δεν θα βγει τίποτα
Αν είσαι υπομονετικός θα γίνει άλλη φορά. Εκείνη τη μέρα αποκλείεται. Χαμένος χρόνος. Το μόνο «Plan B» σε αυτή την περίπτωση είναι η δύναμη της γοητείας σου (άστο καλύτερα) ή να συνειδητοποιήσει ότι η άλλη δεν είναι και τόσο καλή φίλη.
Έλεος κορίτσια, τέτοιες φίλες θέλετε; Επειδή τους γυάλισε ο τύπος που σας την έπεσε ή τσαντίστηκαν που δεν την έπεσαν σε αυτές, σας χάλασαν ένα ωραίο βράδυ; Για μας τους άντρες δεν υπάρχουν τέτοια κολλήματα. Αν δούμε τον κολλητό να έχει μια πιθανότητα να γίνει κάτι θα τον αβαντάρουμε με κάθε πιθανό τρόπο. Διότι πάνω από όλα θα χαρούμε για πάρτη του.
Θα γυρίσουμε μόνοι μας με ταξί και ας μένουνε στην άλλη άκρη του λεκανοπεδίου. Θα του δώσουμε χρήματα που δεν έχει για να κεράσει ένα ποτό κάπου αλλού. Θα του δώσουμε το σπίτι μας αν στο δικό του έχουν κάνει κατάληψη οι γονείς του. Με λίγα λόγια, δεν θα κολλήσουμε πάνω του σαν τσιμπούρι και θα γίνουμε θυσία.
Και αν αντιληφθούμε πως ανάμεσά μας υπάρχει κάποιος σαμποτέρ, ένας… father hen δύσκολα θα του ξαναπούμε καλήμερα. Αυτό ακριβώς τίποτα άλλο. Διαφωνεί κανείς;
