Σε είχε στιγματίσει εκείνο το διάλειμμα στο σχολείο...
Εσύ: Στριμωγμένος σε μια γωνιά στο προαύλιο. Κρατάς με όλη σου τη δύναμη τα κάγκελα για να υπερασπιστείς το τσαλαπατημένο τσίγκινο κουτάκι αναψυκτικού. Παίζεις κατενάτσιο για να το κρατήσεις βιδωμένο στις φτέρνες σου από τα αγρίμια πίσω που σκάγανε καλαμιές. Τον κοιτάς με βλέμμα από κάτω γκρεμός. Τσιρίζεις: «ρεεεΕΕΕΕ, Ρεεεεεεεεεε, μΑλαααακΑΑΑΑΑΑ, ΚΑΝΕ ΚΙΝΗΣΗ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑ».
Εκείνος: Ατάραχος, καθισμένος στα αγαπημένα του σκαλάκια. Μισοτελειωμένο τοστάκι στο αριστερό χέρι, σοκολατούχο γάλα στο δεξί, αμφότερα απ' το σπίτι. Το βιβλίο ιστορίας στα πόδια. Περικυκλωμένος από φύτουκλες, συζητούν τα sos και λέει μάθημα ο ένας στον άλλον. Σε κοιτάζει με το γνωστό παγωμένο και αδιάφορο βλέμμα. Με στουμπωμένο στόμα, φωνάζει βαριεστημένα: «Ε ΜΠΟΩ ΓΕ ΜΑΑΚΑ. ΔΓΑΒΑΖΟΥΜΕ. ΑΣΕ ΠΟΥ ΤΓΩΩ». Για να συμπληρώσει τη χαριστική βολή μετά από μία παύση κατάποσης: «Και προσέξτε μη χτυπήσετε μ' αυτό το μαραφέτι. Ελάτε να παίξουμε Ζώα, Φυτά, Πράγματα. Ή Πυθία. Να πιάσουμε και τίποτα».
Από τότε, όλα θα ήταν διαφορετικά. Το χαμογελάκι χωρίς απόκριση στις νικητήριες πρωινές προσευχές της Δευτέρας. Oι μοναχικές πρώτες ώρες μετά από ευρωπαϊκούς διασυρμούς. Aκόμα και οι ποδοσφαιρικές στιγμές που, υπό κανονικές συνθήκες, θα σάς ομόρφαιναν τα ανιαρά μαθήματα αν ανταλλάσσατε, χεράτα, μερικά σουτάκια πάνω στο θρανίο, με τυλιγμένο χαρτάκι τετραδίου.
Ήταν τότε που για να πουλήσει πνεύμα και κουλτουρέ διαφορετικότητα μπροστά στα κορίτσα μαύρες κότες, όταν τον ρώταγαν τι ομάδα είναι, «ο δικός σου» απαντούσε «Άλφα θετικό». Και κάθε φορά που ζητούσες λίγη στήριξη μετά από στραπάτσο της ομάδας, σε έβαζε σε σκέψεις για το τι έκανε με τη μάνα σου όταν ερχόταν σπίτι σου να παίξετε, ρίχνοντας την μαμαδίστικη ατάκα: «Τι στενοχωριέσαι μωρέ. Αυτοί θα τα πάρουν τα εκατομμύριά τους».
Κι όσο μεγαλώνατε, μεγάλωνε και το οπαδικό σας χάσμα.
Ο καλός ο φίλος στη φυσούνα φαίνεται
Και ύστερα ήρθαν τα φοιτητικά τα χρόνια. Τα χρόνια της γηπεδικής νιότης. Του αίματος, του κοινού σας αίματος, που έβραζε. Το δικό σου, στην εξέδρα, στις εκδρομές, ακόμα και στα μπάχαλα που φώναζες στους δικούς σου από μακριά «τρέξτε ρε θα χάσουμε το τρένο και είναι το τελευταίο των 12μιση».
Το δικό του πάλι; Στις πορείες για την αποποινικοποίηση της ινδικής κάνναβης, στους προεκλογικούς αγώνες τριών ατόμων από το Δίκτυο ενόψει φοιτητικών εκλογών, στα «ντου» για να πιάσει καλή θέση στην εξεταστική.
Αχ, εξεταστική. Στα κάγκελα εκείνος. Τρία μαθήματα για πτυχίο έμειναν. Στα κάγκελα κι εσύ. Τρία λεπτά καθυστερήσεις έμειναν. Δίπλα στη φυσούνα, περιμένεις να τελειώσει, να περάσει από μπροστά η ομάδα ή ο αντίπαλος, για να πετάξεις τις φωνητικές σου χορδές μέσα στο γήπεδο, μαζί και κανά μπινελίκι, σαν μέτρο εκτόνωσης. Έτσι, για τα νεύρα σου, λίγο που δεν είχες διαβάσει ούτε τα μισά για το κωλομάθημα που έδινες ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την επομένη, λίγο γιατί της γερακίνας ο γιος δεν σφύριξε καλά όπως του ζητούσε ευγενικά η εξέδρα.
Και χτυπούσε το τηλέφωνο. Και το σήκωνες παρά την αγωνία σου για το ματσάκι. Και σου έλεγε «ο δικός σου»: «Μαλάκα μου δεν έχω διαβάσει τίποτα έχω αγχωθεί γαμώτο, τι θα κάνω. Εν τω μεταξύ, δεν θα το πιστέψεις. Ποια πέτυχα; Τη Δάφνη από τα Αγγλικά, τη θυμάσαι; Μαλάκα μου. Μαλακααααα μουυυυ! Πώς μπαζόλεψε έτσ... Τουτ, τουτ τουτ.
Ούτε τα φοιτητικά τα χρόνια δεν ήταν όπως έπρεπε να είναι. Καφέδες που θα έπρεπε να διαρκούν τουλάχιστον μια ώρα παραπάνω, τάβλι που δεν θα έπρεπε να έχει τόση σιγή, playstation που δεν θα έπρεπε να έχει μόνο Crash Bandicoot, Κυριακές που δεν θα έπρεπε να έχουν μόνο ποτάκια, σινεμαδάκια και γκομενάκια. Στα οποία γκομενάκια πια, έλεγε ότι ήταν «Εθνική Ελλάδος», συνεχίζοντας την προαγωγή προκάτ κουλτούρας, εκ πεποιθήσεως πλέον, αφού «τι να υποστηρίξω μωρέ, όλα στημένα είναι».
Τι σου ζήτησα στον στρατό; Λίγο στριμάρισμα διάολε!
Και έπειτα ήρθε ο στρατός. Σιχαμένο στο τετράγωνο το Γερμανικό. Και για το 2-4, αλλά και γιατί σου θύμιζε τότε που του ζητούσατε να κάτσει τέρμα, το μόνο που σας έλειπε για ένα τίμιο γερμανικό στα τσιμέντα. Κι εκείνος δεν ήθελε να ιδρώσει γιατί μετά είχε να πάει σε lan party με Call of Duty.
Και να βαράς τα μεταμεσονύκτια σκοπέτα και τι του ζήτησες ο άνθρωπος; Δεν του 'πες κάτσε τέρμα. Να μπει λίγο στο stream να σου πει πόσο είναι το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός του ζήτησες. Λίγο στριμάρισμα ζήτησες ο καψερός. Δεν γίνεται να λέτε τα νέα σας στο τηλέφωνο κι όταν του λες για δες λίγο τηλεόραση πώς πάει η ομάδα να σου απαντά: «Δεν παίζει τώρα, τσακώνεται Σουφλιάς με Κανέλλη στον Πρετεντέρη, έχει ανάψει η κουβέντα».
Δεν γίνεται σε Euro 2004, μετά από ΤΕΛΙΚΟ της Εθνικής, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ, να τον παίρνεις από το ΚΑΨΙΜΙ, να του φωνάζεις «ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΕΛΛΑΔΑΡΑΑΑΑΑ» και να σου απαντά: «Τι έγινε ρε; Τις παίξατε στα Ίμια;».
Και τώρα έρχεται Μουντιάλ...
Σεντόνι μαζί ποτέ δεν κουνήσατε. Ταξίδι για Final 4 ποτέ δεν κάνατε. Η μοναδική Κυριακή που γιορτάσατε παρέα ήταν η Κυριακή του Πάσχα. Η μοναδική μπάλα που παίξατε ήταν κάτι χυλόπιτες αυτογκόλ Κάριους. Ό,τι πιο κοντινό σε «1 vs 1» ήταν κάτι σουτάκια στις κινούμενες μπασκέτες του Allou Fun Park. Και το μοναδικό γήπεδο που επισκεφτήκατε παρέα ήταν το ανοιχτό OAKA για τους AC/DC. Σήμερα, το μοναδικό του σχόλιο για το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός θα είναι μην έχει καμιά κίνηση στην Κηφισίας και του χαλάσει τον απογευματινό καφέ.
Κι όταν αρχίσει το Μουντιάλ; Εκεί τι κάνεις; Τι θα του λες τα βράδια που θα μαζεύεστε καθημερινά το υπόλοιπο παρεόνι στο μπαλκόνι σου, θα ψήνετε, θα πίνετε μπύρες και θα βλέπετε μπάλα 24/7; Τι να τον κάνεις εκεί; Στη γωνίτσα του; Να σας τρώει τα φαγητά;
Κοίταξέ τον στα μάτια και ρώτα τον: «Τώρα; Τώρα τι ομάδα είσαι, μού λές; Πρόσεξε τι θα πεις θα σε κλείσω».
(Άστον να μιλήσει Τάκη)
-Λέγε ρε, ποιον θα υποστηρίξεις στο Μουντιάλ; Λέγε...
-Εθνική Ελλάδ...
