Οι πιο «αρσενικές» στιγμές του Al Pacino έχουν γράψει τη δική τους ιστορία

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Στον κόσμο του κινηματογράφου και της καθαρής κινηματογραφικής ανδροπρέπειας, λίγοι μπορούν να σταθούν δίπλα στο όνομα Al Pacino. Στα 85 του πλέον, ο άνθρωπος που μας χάρισε τον Michael Corleone, τον Tony Montana, τον Sonny Wortzik και τόσους ακόμη, συνεχίζει να διαμορφώνει το σινεμά και όχι απλώς να συμμετέχει σε αυτό.

Ο Pacino δεν ήταν ποτέ απλώς «ένας ακόμα μεγάλος ηθοποιός». Ήταν πάντα ένας ρόλος μεγαλύτερος από τον ίδιο τον ρόλο. Ένας άντρας που δεν φοβήθηκε να βάλει τις φωνές όταν το συναίσθημα το απαιτούσε, που τόλμησε να παίξει χαρακτήρες αυτοκαταστροφικούς, ευάλωτους, περίπλοκους, πάνω από όλα όμως αληθινούς.

Και τώρα που άφησε πίσω τα 85 και βαδίζει για τα 86, δεν είναι η ώρα να κάνουμε αποτίμηση. Είναι η ώρα να τον εκτιμήσουμε όπως του αξίζει.

Γιατί ο Pacino δεν είναι απλά ένα κεφάλαιο στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι ολόκληρο βιβλίο.

Είτε κρατώντας ένα Colt AR-15 στο χέρι φωνάζοντας «Say hello to my little friend!», είτε με την ηρεμία ενός Michael Corleone που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να σε τρομάξει, ο Pacino έπαιξε την ένταση με τον τρόπο που άλλοι παίζουν πιάνο και βιολί, με ακρίβεια, ένστικτο και ένα touch παραφροσύνης.

Το πιο ενδιαφέρο; Δεν ήταν ποτέ σκλάβος του είδους. Με ρόλους όπως στο Scent of a Woman, Chinese Coffee ή Danny Collins, απέδειξε ότι δεν είναι μόνο ο gangster ή ο αστυνομικός που φοράει το κοστούμι με στιλ. Είναι ο άνθρωπος. Ο εραστής. Ο χαμένος. Τόσο φωνακλάς, όσο και ο σιωπηλός.

Αν μπορούμε να παρομοιάσουμε το Χόλιγουντ ως ένα πεδίο γεμάτο προσωπεία, ο Pacino είναι εκείνος που δεν τα φόρεσε ποτέ. Ούτε όταν ήταν στα ντουζένια του στα ‘70s, ούτε στα πιο πειραματικά 2000s, ούτε καν τώρα – στην ήρεμη, αλλά γεμάτη κύρος δύση της καριέρας του.

Και ναι, όσο κι αν τον έχουμε συνδέσει με τα τσιγάρα, το ουίσκι και τις μνημειώδεις ατάκες του, ο Al Pacino παραμένει ένας από τους πιο ευαίσθητους, ειλικρινείς και ανθρώπινους καλλιτέχνες που ανέδειξε ποτέ η βιομηχανία του κινηματογράφου.

Ένας ζωντανός μύθος. Και ίσως ο τελευταίος της γενιάς του.

Στα 85 του, δεν έχει ανάγκη το χειροκρότημα. Αλλά εμείς το χρωστάμε. Γιατί όταν κάποιος παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, του αξίζει να του πεις “ευχαριστώ” όσο ακόμα το αύριο του ανήκει.

Γιατί ο Pacino δεν είναι απλά ηθοποιός. Είναι στάση ζωής. Είναι η στιγμή που δεν χρειάζεται να ρίξει μπουνιά, καθώς ο τρόπος που σε κοιτάει αρκεί.

Και οι παρακάτω στιγμές είναι εκείνες που τον διαμόρφωσαν περισσότερο από κάθε άλλη στο υποσυνείδητό μας.

Δεν υπάρχει πιο μυθική, πιο ακραία, πιο Pacino στιγμή. Ο Tony Montana, μπροστά από την ξύλινη πόρτα με μια ολόκληρη επίθεση να τον περικυκλώνει, κάνει τον ορισμό του one-man army. Τσαλακωμένος, παρανοϊκός, ατρόμητος. Ο Pacino φέρνει στο προσκήνιο την ιδέα πως όταν τα χάσεις όλα, γίνεσαι ασταμάτητος.

Όχι, δεν χρειάζεται να φωνάξει. Δεν χρειάζεται να πατήσει τη σκανδάλη. Μόνο αυτό το βλέμμα – ανάμεσα στο σοκ και την ψυχρή αποδοχή – φτάνει για να ανατριχιάσει κάθε σπονδυλική σου στήλη. Η εκδίκηση γίνεται τέχνη, και ο Pacino, ο απόλυτος... καλλιτέχνης.

Η iconic ατάκα που έγινε σύμβολο. Με ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, μια φωνή που γεμίζει τον χώρο, και μια ψυχή γεμάτη πληγές, ο Pacino δίνει την πιο θεατρική και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη ερμηνεία της καριέρας του.

Δύο θρύλοι, ένας καφές, και μια στιχομυθία για το τι σημαίνει σεβασμός στον αντίπαλο. Δεν υπάρχει καμία σκηνή σε ολόκληρη την κινηματογραφική ιστορία που να εκφράζει τόσο έντονα την αντρική τιμή και τον ψυχρό επαγγελματισμό. Ο Pacino ως ντετέκτιβ Hanna παίζει με νεύρο, πάθος και αυτογνωσία.