Σε αντίθεση με το ακροκεντρώο αφήγημα που ήθελε να φέρνει τον Αλέξη Τσίπρα στο κατώφλι του μεγάρου Μαξίμου ένα άτακτο λεφούσι αργόμισθων συνδικαλιστών του δημοσίου με κοντομάνικα πουκάμισα και δερμάτινα νεσεσέρ σφηνωμένα στη μασχάλη τους, το κοινωνικό ρήγμα που εκφράστηκε για πρώτη φορά τον Μάη του ‘12, είχε στην εμπροσθοφυλακή του ένα πολύ διαφορετικό κοινωνικό προφίλ. Νέος κόσμος που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του και είχε την εντύπωση ότι τώρα είναι η εποχή που θα γα... και θα δείρει για να ζήσει το δικό greek dream, προσγειώθηκε σχεδόν απότομα σε μια πραγματικότητα ακραίας λιτότητας.
Δεν είναι μόνο η μείωση της αγοραστικής δύναμης, τα μπλοκάκια κι ένα κάρο μαλακίες που βαφτίστηκαν «βάλσιμο πλάτης» για να σωθούν μπούμερς και τράπεζες, αλλά και το ότι έγινε ταυτόχρονα η πρώτη γενιά μετά από δεκαετίες που έζησε με χειρότερα οικονομικά στοιχεία, αλλά και με χειρότερη ποιότητα δημοκρατίας. Επειδή όλα λέμε ότι τελικά είναι οικονομία, αυτό με την ποιότητα της δημοκρατίας δεν έλαβε ποτέ του όση προσοχή του άξιζε και αυτό φάνηκε από το πόσο εύκολα μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος θέλησαν να χώσουν σε έναν λάκκο με ασβέστη την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία. Η οποία φυσικά δεν τους έκανε τη χάρη τελικά, επιβίωσε και σηκώθηκε όρθια.
Όλο αυτό το κύμα οργής, κατάθλιψης και απογοήτευσης βρήκε σαν πολιτικό του εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα και αυτό δεν ήταν μια ευτυχής ή ατυχής σύμπτωση. Στο πρόσωπο του νεαρού πολιτικού αρχηγού οι μνημονιακοί πρεκάριοι είδαν έναν από αυτούς σε μια κάπως μοντέρνα λογική ανάθεσης που ναι μεν έχει στοιχεία πεφωτισμένης δεσποτείας, αλλά είναι και κόντρα στην ελίτ κατά κάποιο τρόπο. Πολλοί είναι αυτοί που κατηγόρησαν τον Αλέξη Τσίπρα για παπανδρεϊκές μιμίσεις, αλλά στην αλήθεια αυτό που είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ειναι αυτό που ήθελε να γίνει ο Αντρέας όταν αποφάσισε να κάνει την πολιτική του «πατροκτονία» βάζοντας στην άκρη το καλό του βιογραφικό και την καλή του καταγωγή (κάτι που δεν θα κατάφερνε ποτέ χωρίς τη βοήθεια του Κώστα Μητσοτάκη το ‘65)
Σε μία παράξενη σύμπνοια αριστερής και δεξιάς κριτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορήθηκαν για ψεύτικες ελπίδες βλέποντας τις τάξεις τους να αποσυσπειρώνονται, ίσως γιατί τελικά δεν κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει συσπείρωση και ποια η διαφορά από την οργάνωση. Αυτοί που έφτασαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36% θέλησαν να πουν πρώτα και κύρια ένα μεγάλο «άντε γα……» και στη συνέχεια να βάλουν την πολιτική τους ατζέντα. Δεν ήταν ένα λουμπεναριό που δεν είχε τίποτα να χάσει, αλλά οργισμένοι που τους κουνούσαν το δάχτυλο του «μαζί τα φάγαμε» ενώ η μοναδική τους συμμετοχή στο πάρτυ των προηγούμενων ετών ήταν ότι κατάφεραν να σπουδάσουν σε μια διαφορετική πόλη, αφού πρώτα είχαν λιώσει στα φροντιστήρια των αποτυχημένων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Αυτή η γενιά της κρίσης, είναι και η γενιά που έκλεισε τελικά το κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, όχι γιατί μετάνιωσε που τον ανέδειξε το 2012 και τον έκανε πρωθυπουργό το 2015, αλλά γιατί έκλεισε και αυτή η γενιά έναν δικό της κύκλο. Από τη στιγμή που ξεκόλλησε από τον πάτο του βαρελιού και προσαρμόστηκε σε μία κατάσταση permacrisis με στοιχεία αργής βελτίωσης της οικονομικής της κατάστασης, η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν μπαίνει στο ζύγι με τις προμνημονιακές εποχές. Για παράδειγμα η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου έχει αντικατασταθεί με την ανακάλυψη του micro mobility. Η αγορά σπιτιού έχει αντικατασταθεί με το IKEA haul. Δεν χρειάζεται να αγοράσεις ένα Rolex Submariner (που δεν υπάρχουν κιολας διαθέσιμα), είσαι κουλ και με ένα Casio A158WA.
Είναι τελικά όμως αχάριστοι όσοι προσαρμόστηκαν στη νέα εποχή όπως λένε 5-6 ξεχασμένα ακάουντ στο τουίτερ; Αν βάλουμε για λίγο στην άκρη τα οικονομικά, στα 2-3 καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα σε θεσμικό επίπεδο είναι παρακαταθήκη ενός έργου που έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς και δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν τυράκια για εσαεί προσέλκυση ψήφων. Λίγα χρόνια μετά είναι πράγματα που τα θεωρούμε τόσο δεδομένα, όσο και την συγχώνευση της Ελληνικής Χωροφυλακής με την Αστυνομία Πόλεων που έκανε το ΠΑΣΟΚ.
Πέρα από τις όποιες οργανωτικές και άλλες αδυναμίες, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έπαψε να εκφράζει την κρίσιμη εκείνη κοινωνική ομάδα που τον ξεκόλλησε από 3% και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό ο Αλέξης Τσίπρας όσο χαρισματικός κι αν είναι. Αυτή η κοινωνική ομάδα δεν πέρασε τη σκυτάλη της αμφισβήτησης του status quo στην επόμενη γενιά. Μια γενιά που δεν ξέρει τι πάει να πει εποχή των παχιών αγελάδων και δεν νιώθει καμία νοσταλγία για μια εποχή που δεν έζησε και γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ μόνο μέσα από memes. Ταυτόχρονα ωρίμασε ακόμα πιο βίαια και είδε την πρώτη της κρίση μέσης ηλικίας να έρχεται με τη μορφή της αναζήτησης στέγης στην εποχή των digital nomads και της βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Οι δρόμοι της γενιάς μας χώρισαν με τον Αλέξη Τσίπρα όταν κουράστηκε από την έντονη υπερπολιτικοποίηση που ξεκίνησε με το διάγγελμα του ΓΑΠ στο Καστελόριζο και έκλεισε σε ένα άλλο νησί, στην Ιθάκη με το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα. Ένας συνδυασμός αποδοχής της φύσης του τουρμποκαπιταλισμού και κάτι ψίχουλα που έπεσαν από τα trickle down economics (εντελώς ειρωνικά του ΣΥΡΙΖΑ) ήταν καθοριστικά.
Η αποχή είναι ένα σύμπτωμα της απότομης αποπολιτικοποίησης, το tiktok του Κυριάκου Μητσοτάκη ο δείκτης του και το fade-out του Aλέξη Tσίπρα ο καιρός του σιγάν μέχρι να έρθει και πάλι ο καιρός του λαλείν και κυρίως του πράττειν.
