Είναι γνωστή η ρήση ότι όταν παιδί χάνει τον γονιό του λέγεται ορφανό ενώ δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη λέξη για να περιγράψει τον γονιό που χάνει το παιδί του. Ακόμα και αυτή η τόσο πλούσια σε λέξεις και νοήματα γλώσσα όπως η ελληνική, δεν μπόρεσε να φτιάξει μια λέξη για αυτή την τραγικότερη κατάσταση που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, αυτή του να χάσει το ίδιο του παιδί.
Κι όμως υπάρχει μία ακόμα πιο δύσκολη μοίρα στην οποία μπορεί να πέσει ένας γονιός, να χάσει το παιδί του από δικό του και μόνο λάθος. Ένας τέτοιος πατέρας ή μια τέτοια μητέρα έχει να σηκώσει ένα πολύ μεγαλύτερο βάρος, το οποίο ούτε καν μπορούμε να αγγίξουμε σαν πόνο, ούτε κουβέντα για να τον νιώσουμε. Εκτός από τη διαχείριση ενός δυσβάσταχτου πένθους, δεν μπορεί να ξεσπάσει πουθενά, δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό του και αυτό δεν είναι αρκετό.
Είναι ένας φαύλος κύκλος αυτομαστιγώματος που αυτοτροφοδοτείται από την αδυναμία της ψυχής του να ηρεμήσει. Όσο πιο καταριέται τον ίδιο του τον εαυτό και όσο μεγαλύτερο πόνο προκαλεί στον ίδιο ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί το μάταιο αυτή της διαδικασίας. Η αυτοκτονία είναι το πρώτο πράγμα που θα περάσει από το μυαλό του και όσο κι αν μοιάζει με μια απόφαση εν βρασμώ ψυχής μέσα στην απελπισία, είναι στην πραγματικότητα μια στιγμή διαύγειας, για να τελειώσει μια για πάντα το βασανιστήριο.
Ο πατέρας αυτός το προσπάθησε δύο φορές, η μητέρα άλλη μία, τουλάχιστον αυτά ξέρουμε μέχρι τώρα και δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Από ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος γνωρίζουμε ότι συνήθως αυτοί οι γονείς μένουν για μια ζωή σε καταστολή, κινούμενα ράκη σαν ζόμπι χωρίς καμία όρεξη και χαρά για ζωή. Αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη ποινή την οποία θα μπορούσε να υποστεί ένας άνθρωπος, μεγαλύτερη από κάθε εγκλεισμό σε φυλακή και σίγουρα πιο βαριά ακόμα και από μια υποτιθέμενη επαναφορά της θανατικής ποινής, τότε ποια θα μπορούσε να είναι;
Ο γνωστός-άγνωστος σοσιαλμιντιακός όχλος έσπευσε να προτρέψει αυτόν τον πατέρα να ξαναπροσπαθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του. Άρχισε να κραδαίνει και πάλι τις ψηφιακές δάδες και τα ψηφιακά τσεκούρια καλώντας σε παραδειγματική τιμωρία, ακόμα και σε λιντσάρισμα ενός ήδη νεκρού ανθρώπου. Γιατί;
Πώς μπορούν κάποιοι άνθρωποι να νιώθουν περισσότεροι οργή παρά πόνο μπροστα σε μια τέτοια ιστορία; Τι δικές τους αμαρτίες θέλουν κρύψουν; Θεωρούν ότι είναι τόσο καλοί γονείς οι ίδιοι και ότι τα έχουν κάνει όλα τόσο καλά που έχουν το δικαίωμα να κρίνουν με τον πιο σκληρό τρόπο έναν άνθρωπο που ψυχορραγεί;
Η γονεϊκότητα είναι μια ιδιότητα που δεν παύει ποτέ για έναν γονιό. Ούτε όταν ενηλικιώνεται το παιδί του, ούτε καν όταν είναι και οι δύο στην τρίτη ηλικία με το παιδί στα 60 και τον γονιό στα 90. Και ακριβώς επειδή είναι μια ιδιότητα για την οποία ποτέ δεν παυει να κρίνεται και να εξελίσσεται ένας γονιός, πρέπει να είναι κάποιος πολύ πιο προσεκτικός πριν τολμήσει να κουνήσει το δάχτυλο απέναντι σε έναν άλλο γονιό χωρίς να ξέρει τι ζει και τι περνάει. Γίνετε καλύτεροι γονείς για τα παιδιά σας, όχι χειρότεροι άνθρωποι για την κοινωνία.
