Εκτός από τη Γαλλία που έχει ξεκινήσει ήδη μια όχι και τόσο πρωτόγνωρη κατάσταση. Η χώρα που δίδαξε σε όλες τις υπόλοιπες τις έννοιες της εξέγερσης και της επανάστασης, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα στο άκουσμα της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια. Το ότι ο Γάλλος Πρόεδρος αναγκάστηκε να καταφύγει σε «ξεχείλωμα» των εξουσιών που του δίνει το σύνταγμα και όχι στο κοινοβούλιο, έριξε ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά, της έτσι κι αλλιώς εύφλεκτης γαλλικής λαϊκής δυσαρέσκειας. Αλλά στη Γερμανία ξεκινάει μία πολύ πιο αθόρυβη επανάσταση, η οποία μπορεί να μην δίνει τόσο εντυπωσιακές εικόνες από τους δρόμους, αλλά ίσως είναι πιο σοβαρή.
Τι ακριβώς συμβαίνει στη «φλεγόμενη» Γαλλία;
Δύο συνδικάτα κάλεσαν σήμερα σε απεργιακή κινητοποίηση, το Verdi και το EVG στα οποία είναι μέλη πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι στο δημόσιο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το αίτημα των συνδικάτων είναι λιτό στη διατύπωση, αν και τρομακτικό για τους αποδέκτες του. Αυξήσεις άνω του 10% στους μισθούς για να ανταπεξέλθουν στο αυξημένο κόστος ζωής που έχουν προκαλέσει οι αυξήσεις στην ενέργεια και ο πληθωρισμός.
Οι γερμανικές ΔΕΚΟ και το δημόσιο αντιπρότειναν μια αύξησης της τάξης του 5% με τη μορφή εφάπαξ βοηθήματος για το 2023 και το 2024, κάτι που απορρίφθηκε στη στιγμή από τα συνδικάτα. Σήμερα η Γερμανία είναι μια ακίνητη χώρα χωρίς τρένα, λεωφορεία, μετρό, τραμ, και αεροπλάνα σε μια πρωτοφανή σε όγκο και συμμετοχή απεργία. Τέτοια απεργία έχει να γίνει στη Γερμανία από την εποχή που υπήρχαν δύο Γερμανίες, ενδεικτικό του πρωτόγνωρου της κατάστασης.
Και γιατί πρέπει να κοιτάμε πρώτα τα αιτήματα μιας απεργίας πριν πάρουμε θέση για αυτή
Οι απεργίες στη Γερμανία δεν είναι συχνό φαινόμενο, ενώ στο δημόσιο είναι εξαιρετικά σπάνιες, με ένα σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να μην έχει καν το δικαίωμα στην απεργία, μια πολύ γερμανική ιδιοτροπία που συνδέεται με τις δικλείδες ασφαλείας που εφαρμόστηκαν μεταπολεμικά για την τήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Αλλά όλα αυτά φαίνονται πολύ μακρινά και οι πειθαρχημένοι και ήσυχοι Γερμανοί αρχίζουν να θυμώνουν.
Ο ήπιος φετινός χειμώνας φαίνεται πως έδωσε μια παράταση λίγων μηνών στην κοινωνική δυσφορία που περιμέναμε το περασμένο καλοκαίρι, αλλά είναι πια ορατό ότι αυτή έχει αρχίσει να εξαντλείται ακόμα και στις χώρες που στερεοτυπικά δεν είναι τόσο φωνακλάδικες όσο οι μεσογειακές, μόνο και μόνο για να καταλάβει και ο τελευταίος οπαδός των εθνικών στερεοτύπων ότι δεν υπάρχουν ψύχραιμοι και θερμόαιμοι λαοί, αλλά ευχαριστημένοι και δυσαρεστημένοι λαοί.
Η περίφημη βόρεια ψυχραιμία κόντρα στη νότια οργή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλοϊκό σχήμα επεξήγησης και διαιώνισης ανισοτήτων και όταν αυτές αρχίζουν να διαχέονται ξεπερνώντας γεωγραφικούς περιορισμούς, τότε καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα ίσως είναι και λίγο πιο σοβαρά από όσο θα ήθελαν να μας πείσουν ότι είναι οι ιεροκήρυκες της ψυχραιμίας και της λιτότητας.
Όταν ο ευρωπαϊκός βορράς φτερνίζεται, ο νότος ασθενεί, το να παρακολουθούμε το τι θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες στη Γερμανία έχει και μελλοντολογικό ενδιαφέρον. Το μήνυμα που έδωσε η απεργία είναι τόσο ηχηρό που η πλευρά των εργοδοτών ζήτησε τη άμεση επιστροφή των συνδικάτων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποια δηλωμένη πρόθεση ικανοποίησης των αιτημάτων τους. Η γερμανική παράδοση, η οποία δεν απέχει και πολύ από κάποιο μεσανατολίτικο παζάρι, μας προϊδεάζει για μια έντιμη συμφωνία η οποία θα βρίσκεται κάπου στο μέσο, και τότε είναι που θα αρχίσουν τα πολύ ενδιαφέροντα για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αν η Γερμανία είναι πρόθυμη να σπάσει τον κουμπαρά του κρατικού προϋπολογισμού, τι θα συμβεί στις υπόλοιπες χώρες που ζουν με το μαστίγιο, αλλά όχι το καρότο, των συμφώνων σταθερότητας και των ελλειμμάτων που τείνουν στο μηδέν;
