Μπορεί οι εποχές να είναι χάλια από πολλές απόψεις, επιβεβαιώνουν όμως πως η τέχνη βγαίνει από τη ζωή. Άβολο ναι, δεν θέλουμε άλλο να σκεφτόμαστε πως εκεί έξω στους ίδιους δρόμους που περπατάμε, δίπλα μας μπορεί να υπάρχουν τέρατα που μπορεί να πουλάνε το παιδί τους για ένα κομμάτι ψωμί. Η τέχνη είχε μιλήσει από πιο παλιά και συγκεκριμένα αναφερόμαστε στο Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, μία σκληρή ταινία, μία ταινία σταθμό για την ελληνική κοινωνία. Σε μία σκηνή υπάρχει όλο αυτό που ζούμε σήμερα με την υπόθεση της 12χρονης στα Σεπόλια. Δύο άνθρωποι μιλάνε και μένουν άναυδοι με μία ανάλογη περίπτωση. Δεν θέλω να πω πολλά, θέλω να αφήσω τη σκηνή να μιλήσει από μόνη της, γιατί πραγματικά τα λέει όλα, είναι τόσο true που ανατριχιάζεις με τον παραλληλισμό που κάνει ο εγκέφαλος σου με το σήμερα και με το τι ζούμε και το τι ακούμε να συμβαίνει γύρω μας.
Ο Γιάννης Οικονομίδης διηγείται ιστορίες πίσω από κλειστές πόρτες
Αυτή η σκηνή στο Μικρό Ψάρι είναι η απόδειξη πως το σινεμά και γενικότερα η κάθε μορφή τέχνης μπορεί να γίνει ένα ολόγραμμα για την πραγματικότητα, τόσο πειστικό που σοκάρεσαι όταν το βλέπεις να συμβαίνει στην οθόνη αλλά και vice versa. Στην σκηνή βλέπουμε δύο ανθρώπους να πλέουν μέσα σε ένα πέλαγος αηδίας όταν ο ένας λέει στον άλλο για τις προθέσεις ενός εγκληματία, για το τι θέλει να κάνει σε ένα άλλο μικρό κορίτσι. Απορούν με την ανθρώπινη κτηνωδία, εκείνη που βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας και δεν την συνειδητοποιούμε. Η ανθρώπινη κατάσταση είναι δύσκολη αλλά ακόμη πιο δύσκολη είναι η επιλογή, να διαλέξουμε να την αποδεχτούμε ή όχι. Πως όμως κανείς μπορεί να αποδεχθεί σημεία και τέρατα, πως μπορεί κάποιος να μείνει αμέτοχος σε μία τέτοια καταστροφή;
Οι ταινίες του Οικονομίδη είναι βγαλμένες από τη ζωή και αυτή είναι άλλη μία απόδειξη για το πόσο διαχρονικές είναι.
