Χτες απιογευματάκι, ώρα 6 και κάτι. Η ώρα του Σαββατιάτικου τίποτα. Δεν έχεις κανονίσει ακόμα για βράδυ, έχεις ξεμπερδέψει με τις όποιες υποχρεώσεις του πρωϊνού, έχεις φάει και για μεσημέρι. Δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις. Ανοίγω λίγο την τηλεόραση και πέφτω πάνω στην πρεμιέρα του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, Ρωσία βέρσους Νέα Ζηλανδία.
Χμμμ... κοιτα να δεις τώρα. Είναι απογευμα Σαββάτου του Ιουνίου, έξω βρέχει (για ένα ακόμα ΣΚ του Ιουνίου), έχει ήδη ακυρωθεί ένα σχέδιο βραδινής εξόδου λόγω του καιρού και εκείνη τη στιγμή βρίσκεται μπροστά σου, απτή και ολοζώντανη η θλιβερή παραδοχή ότι είμαστε μόλις στα μισά του Ιουνίου και το πιο αξιόλογο αθλητικό (είτε μπάλα, είτε μπάσκετ είτε οτιδήποτε) που μπορείς να δεις στην τηλεόραση για το υπόλοιπο καλοκαίρι είναι η μονομαχία του Ζιρκόφ με τον Μπαρμπαρούση. Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο. Μπορώ και μόνος μου να γίνω μίζερος, δεν έχω ανάγκη το Κονφεντερέισονς.
Είναι λες βρισκόμαστε στο τρίτο δεκαήμερο Ιουλίου, τότε που τα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης δεν έχουν ακόμα ξεκινήσει, οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων έχουν ολοκληρωθεί και τα μόνα «σοβαρά» υποκατάστατα που είναι διαθέσιμα είναι κάτι Νέφτσι Μπακού-Σκεντίγια για τα προκριματικά του Europa League. Τραγωδία.
Αλλά όχι, το ημερολόγιο δείχνει 18/6 και μπροστά μας ανοίγεται μια αχανής στέπα αθλητικής ξεραΐλας. Κάπου στο βάθος υπάρχει μια μικρή συστάδα με θάμνους που λέγεται Κύπελλο Συνοσπονδιών, ακριβως μπροστά από μια βαλτωμένη έκταση ευδοκιμούν τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ (μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ελληνικό ενδιαφέρον), ενώ σε μια ανοιχτωσιά εκεί στα δεξιά βρίσκεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου (που ‘ντάξει, δεν είναι και Ολυμπιακοί).
Έχεις τα κουράγια να την κοιτάξεις κατάματα; Να δεις πώς ο λίβας έχει κάψει όλη σου την αθλητική διασκέδαση; Το φετινό καλοκαίρι, η διαχρονικά βασιλική περίοδος των αθλητικών μεταδόσεων, φέρνει σε κάτι από το μπαράκι της Ελένης και της Χαρούλας στο Ρετιρέ: Άδειο, μίζερο και με δύστροπους ιδιοκτήτες.
Επομένως η διάθεσή μου είναι κάπως έτσι:
Ευτυχώς, που είναι μουντιαλιακή η χρονιά που έρχεται και ορισμένα πρωταθλήματα (π.χ. η Πρέμιερ και η Πριμέρα θα ξεκινήσουν 12/8). Ωστόσο, 12/8 μάλλον θα είσαι διακοπές και αν δεν είσαι πιθανόν να βρίσκεσαι μια ανάσα από τις διακοπές. Επομένως, δεν σε νοιάζει και τόσο.
Διότι η μεγάλη αθλητική διοργάνωση είναι εκείνη που ρίχνει αλλεπάλληλα ντιρέκτ στη ραστώνη και την απαλεψιά των πρώτων ημερών του καλοκαιριού, τότε που η άδεια είναι ακόμα μακριά, το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος έχει περάσει (για να οργανώσεις μια κοντινή εξόρμηση). Είναι αυτή που σου προσφέρει κάτι για να αντέξεις στη μάχη με τον καύσωνα, αυτόν που κάνει το πρόσωπο του να ιδρώνει και το ύφασμα ακόμα της πιο αεράτης και άνετης βερμούδας να κολλάει πάνω στο δέρμα. Είναι αυτή που θα έφερνε στα αφτιά τις αναλύσεις του Μεγαλέξανδρου Θεοφιλόπουλου και τούτο εδώ το υπέροχο parody account στην οθόνη του κινητού σου. Μιας και τον ανέφερα, πάρε μια δόση, από το Euro 2008.
Απέναντι σε αυτούς τους δαίμονες τα βάζεις και για να κρατηθείς ζωντανός πρέπει να φλέγεσαι από την προσδοκία ότι θα δεις κάτι καλό: Να ξέρεις ότι το μεσημέρι θα υπάρχει μια αναμέτρηση μόνο για σκληρούς άντρες, ένα Ιταλία-Σλοβενία, ας πούμε, ένα ματς της Ουγγαρίας με τον αειθαλή Γκάμπορ Κίραλι κάτω από τα γκολποστ ή κάτι τρομακτικά εξωτικό, που δεν θα βγει νικητής το θέαμα αλλά οι εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις –σε αυτή την περίπτωση ένα Ιράν-Νιγηρία είναι ό,τι χρειάζεσαι. Και όταν βραδιάζει, με τη θερμοκρασία να αχρηστεύει την παγωμένη μπύρα μέσα σε μερικά λεπτά, τότε είναι που αναζητάς κάτι ακόμα καλύτερο: Ένα Ισπανία-Ολλανδία, ένα Κροατία-Ισπανία.
Και όλα τα παραπάνω σε φάσεις ομίλων. Όταν αρχίσουν τα νοκ άουτ ό,τι ξεροκόμματο και να σου πετάξουν στα μάτια σου θα μοιάζει με φιλέτο Ουέλιγκτον.
Δεν είναι το πρώτο καλοκαίρι που δεν έχουμε Μουντιάλ, Euro ή Ολυμπιακούς. Έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν. Όμως τότε υπήρχε το Κόπα Αμέρικα, τα οποίο παρά τα ξενύχτια δεν ήταν καθόλου μικρή υπόθεση. Το 2007 είχαμε την τελευταία αληθινά καλή Βραζιλία, το 2011 το χουνέρι της Ουρουγουάης στην έδρα της Αργεντινή, που σήκωσε το τίτλο μέσα στο Μονουμεντάλ –για να αναφερθώ στις σχετικά πρόσφατες διοργανώσεις. Έλα όμως που το 15 οι Λατινοαμερικάνοι αποφάσισαν να το διοργανώσουν και την επόμενη χρονιά για να συμπέσει με τη χρυσή επέτειο των 100 χρόνων και πλέον θα διεξάγεται κάθε 4 χρόνια –και όχι κάθε δύο όπως ίσχυε μέχρι πρότινος.
Έκανα έναν κόπο να δω τι εναλλακτικές υπάρχουν. Αν ας πούμε είσαι ο τύπος που του αρέσει το ρούμι, τότε ίσως και να εκτιμήσεις τους 4 αγώνες του Κυπέλλου Καραϊβικής. Τζαμάικα-Γαλλική Γουϊάνα και Μαρτινίκα-Κουρατσάο οι δύο ημιτελικοί στις 22/6. Καλή τύχη.
Αν πάλι, είχες μεγαλώσει βλέποντας Σάββατο μεσημέρι την ξένη ταινία του Μέγκα και νιώθεις κάτι να πεταρίζει μέσα σου όταν βλέπεις να παίζουν χόκει με rollerblades, τότε μπορείς να απολαύσεις τα World Games, αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τα τζάμπο, στους οποίους θα βρεις όλα τα πιθανά και απίθανα αγωνίσματα που δεν συμπεριλαμβάνονται στο ολυμπιακό πρόγραμμα.
Από τις 20/-30/7 μην διανοηθείς να κανονίσεις καμία άδεια. Θα κάθεσαι στο λαπτοπ και θα ψάχνεις να βρεις στριμ. Ξέχασα, βέβαια, ότι πιθανόν να ανήκεις στις πολυπληθείς τάξεις των φίλων του Κορφμπολ. Για εσάς τους αδαείς που δεν ξέρετε τι εστί κορφμπολ, μπορείτε να πάρετε μια γεύση.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο όπου κοιτάμε τη στέπα που λέγαμε και παραπάνω και οι μόνες «αθλητικές» διοργανώσεις που θα περιμένουμε θα είναι η πρεμιέρα του Game of Thrones, η παρακολούθηση του οποίο μοιράζεται αρκετά κοινά με την παρακολούθηση ενός αγώνα (πίτσες, φωνές, κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς παίζει), άντε και ο τελικός του Survivor.
Υπομονή! Ένα καλοκαίρι θα είναι θα περάσει. Μια δοκιμασία για όλους εμάς που αγαπάμε τον αθλητισμό. Του χρόνου με μουντιάλ στη Ρωσία, δεν πρόκεται να χάσουμε ούτε λεπτό.
