Μια ομάδα στη δουλειά, όπως μια παρέα φίλων έχει τους ρόλους και τις δικές της ισορροπίες. Κάθε μέλος ή φίλος έχει το δικό του μερίδιο στη σωστή λειτουργία της, από τις πλάκες, τις αστείες ή και «κρύες» ατάκες, να γνωρίζει καλύτερα μουσική από τους άλλους ή όποιο άλλο τομέα ειδικεύεται. Όπως όμως ευθύνη έχει στην ευχάριστη πλευρά της ζωής, αντίστοιχο βάρος και μεταπτώσεις θα επιφέρει μια ενέργειά του που θα προκαλέσει τριγμούς στην υπόλοιπη κομπανία και τελικά θα οδηγήσει στην αποπομπή του από τους υπόλοιπους.
Ακούμε συχνά το ουδείς αναντικατάστατος αλλά πόσες φορές η χημεία μιας παρέας δεν είναι ίδια από τη μέρα που κάποιος σταματήσε να εμφανίζεται στις εξόδους ή τα αράγματα; Πόσες φορές αυτός ο κάποιος αποτελούσε το στήριγμα όλων, το στέλεχος που έκανε τη διαφορά τις μικρές αλλά ουσιώδεις στιγμές; Και επειδή είναι τέτοιες οι στιγμές που έχουν περάσει όλοι μαζί, τότε είναι λογικό ακόμα και ορισμένα «φάουλ» να συγχωρούνται με αποτέλεσμα να πηγαίνουν όλοι παρακάτω.
Κάποια σφάλματα όμως δεν συγχωρούνται
Σίγουρα ορισμένες πράξεις δεν συγχωρούνται από καμία παρέα και το πιο συνηθισμένο συναίσθημα είναι η προδοσία. Άπαξ και παιχτεί αυτό το χαρτί ανάμεσα σε μια παρέα τότε το γυαλί βρίσκεται σε πορεία ραγίσματος, όπου πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Εκεί όπου μια ολόκληρη παρέα βλέπει ένα μέλος της να μοιάζει πλέον ως ξένο σώμα και απλώς προσπαθεί να βρει δικαιολογίες για να τον κρατήσει ανάμεσά της, αλλά κάτι τέτοιο μοιάζει πάντα με αδιέξοδο.
Υπάρχει και η δύσκολη στιγμή που ένας άντρας πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο φίλο και στο δίκιο.
Όπως σε μια πεντάδα μπάσκετ αν βάλεις έναν τύπο που ξέρει μόνο ποδόσφαιρο, τότε είσαι αυτόματα με έναν παίκτη μείον, έτσι συμβαίνει και σε μια παρέα. Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, αλλά τα λάθη του παρελθόντος παραμονεύουν και έρχονται να σε «χτυπήσουν» τη χειρότερη στιγμή. Στην προκειμένη περίπτωση η «μουτζούρα» στο πρόσωπο του προδότη θα μείνει για πολύ καιρό, ωστόσο μαζί με εκείνον είναι δεδομένο ότι αρκετό από το μελάνι θα πέσει και πάνω στην υπόλοιπη παρέα. Και αυτό είναι κάτι που αξίζει κανείς να βιώσει από τα υπόλοιπα μέλη της.
Η μόνη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να λες την αλήθεια, έτσι ώστε οι φίλοι να γνωρίζουν ακριβώς αυτό που είσαι. Αν δεν μιλάς γιατί θεωρείς ότι κρύβεις καλά τα «πταίσματά» σου, τότε κανείς δεν θα σου φταίξει στο τέλος που άπαντες θα σου γυρίσουν την πλάτη. Τα λάθη πληρώνονται και καλό είναι την τιμωρία να τη δεχτείς από την αρχή, αντί να ζεις περιμένοντας το πότε θα σκάσει η συγκεκριμένη βόμβα στα χέρια σου, κυρίως από εκείνους που κάποτε έβλεπες ως «αδέρφια» σου, αλλά πλέον δεν σε αναγνωρίζουν. Είναι σαν τον εγκληματία που εξελίσσεται σε κατάδικο, που θα μπει στη στενή για ένα έγκλημα που έκανε, θα χάσει ημέρες από την ελευθερία του, θα δυσκολευτεί να επανέλθει στην κοινωνία αλλά θα έχει πληρώσει το τίμημα και πλέον θα ατενίζει το μέλλον με σκοπό να πάει μπροστά.
Για εκείνον όμως που υπεκφεύγει και θεωρεί ότι την έχει γλιτώσει, τα πάντα μοιάζουν ιδανικά αλλά από το πουθενά ξυπνούν οι μνήμες του λάθους, που στο τέλος θα του κοστίσουν κάτι πολύ πιο ισχυρό από μια ελευθερία ή μια παρέα βασισμένη στα ψέματα. Αυτή η ρετσινιά της απογοήτευσης δύσκολα θα φύγει από το πρόσωπό σου, ειδικά από τη στιγμή που έχεις απογοητεύσει όλους εκείνους που κάποτε σε είχαν ψηλά τους και εσύ τους πρόδωσες.
Αν μπορείς να αντέξεις αυτό το βάρος, τότε μάλλον δεν ήσασταν τόσο καλοί φίλοι.
