Η Mary Anderson ήταν μια δαιμόνια επιχειρηματίας με πολυσχιδή δραστηριότητα αξιοθαύμαστη ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Η γυναίκα με καταγωγή από τον Αμερικάνικο Νότο βρέθηκε κάποια στιγμή για δουλειές στην παγωμένη Νέα Υόρκη. Εκεί παρατήρησε τον οδηγό του τραμ στο οποίο επέβαινε να κρέμεται ο μισός σχεδόν απέξω προσπαθώντας να καθαρίσει το τζάμι για να μπορεί να βλέπει που πηγαίνει. Τρομαγμένη από την εικόνα συνέλαβε την ιδέα που θα έκανε πιο ασφαλή τη διαδρομή με χαμηλή ορατότητα, τόσο για τον οδηγό, όσο και για τους επιβάτες.
Σκέφτηκε πως ένας βραχίονας με επιφάνεια από καουτσούκ ο οποίος τον οποίο θα έθετε σε κίνηση ο οδηγός του τραμ από το εσωτερικό χωρίς να εκτίθεται στα στοιχεία της φύσης, θα ήταν η ιδανική λύση. Έτσι το 1905 κατέθεσε αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και ξεκίνησε την προσπάθεια να την πουλήσει. Τόσο οι εταιρείες ΜΜΜ όσο και οι αυτοκινητοβιομηχανίες της εποχής απέρριψαν την πρότασή της. Όλοι τότε πίστευαν ότι οι υαλοκαθαριστήρες θα αποσπούσαν την προσοχή του οδηγού και θα μείωναν την ορατότητά του. Το γεγονός ότι τότε τα αυτοκίνητα κινούνταν με πολύ χαμηλές ταχύτητες και δεν ήταν όλα εξοπλισμένα με παρμπρίζ ενταφίασε την πρωτοποριακή της ιδέα.
Έπρεπε να περάσουν πολλές δεκαετίες ακόμα για να αρχίσουν καταναλωτές και εταιρείες να παίρνουν στα σοβαρά τα συστήματα ασφαλείας και μόλις στη δεκαετία του ‘60 οι υαλοκαθαριστήρες απέκτησαν τη διακοπτόμενη λειτουργία όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά η εφεύρεση ήταν ενός άντρα, του Bob Kearns, o οποίος είχε το αντίθετο πρόβλημα με τη Mary Anderson. Η ιδεά του άρεσε τόσο πολύ στις αυτοκινητοβιομηχανίες που την έκλεψαν χωρίς να αγοράσουν την πατέντα του για να λυθεί το ζήτημα στις αίθουσες των δικαστηρίων με την είσπραξη του εφευρέτη να ανέρχεται στο εντυπωσιακό για την εποχή ποσό των 28 εκατομμυρίων δολαρίων.
