Η πανδημία έφερε και πάλι στο προσκήνιο την πιο παραγνωρισμένη από τις αισθήσεις. Η απώλεια της γεύσης είναι το κυριότερο από τα πρώιμα συμπτώματα ασθένειας από κορονοϊό και στο πλαίσιο της εκτίμησής της θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πως λειτουργεί.
Μία μέση γλώσσα φιλοξενεί έως και 10000 γευστικούς κάλυκες ανάμεσα στα επιθηλιακά κύτταρα της επιφάνειάς της. Οι γευστικοί κάλυκες έχουν τη μορφή θήλακα ο οποίος από την εξωτερική πλευρά διαθέτει μικρές τριχοειδείς εκβολές, ενώ στο εσωτερικό τους άκρο νευρικές απολήξεις οι οποίες μεταφέρουν τη γευστική πληροφορία στον εγκέφαλο.
Όπως συμβαίνει και σε άλλα κύτταρα με νευρικές απολήξεις, γεννιόμαστε με περισσότερους γευστικούς κάλυκες τους οποίους χάνουμε σταδιακά μετά το 45ο έτος.
Ενώ οι γεύσεις που αντιλαμβάνονται τα κύτταρα είναι μόλις τέσσερις (γλυκό, πικρό, αμλυρό, ξινό), ο συνδυασμός των δεδομένων μαζί με τα ερεθίσματα της όσφρησης, επιτρέπουν στον εγκέφαλο να αντιλαμβάνεται και να ταξινομεί χιλιάδες διαφορετικές γεύσεις. Η σημαντικότητα της όσφρησης στην ταξινόμηση της γεύσης αποδεικνύεται στην περίπτωση που η μύτη μας είναι «μπουκωμένη» και το φαγητό μας φαίνεται άνοστο και άγευστο.
Όπως και οι υπόλοιπες αισθήσεις είναι ζωτικής σημασίας και αυτή. Δεν μας χαρίζει μόνο την απόλαυση του φαγητού αλλά μαζί με το αίσθημα της πείνας φροντίζει ώστε να δώσει το «σήμα» για πρόσληψη ενέργειας, ενώ μέσω της γεύσης προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από την κατανάλωση χαλασμένων ή επικίνδυνων τροφών.
